Ik heb getwijfeld om deze tekst te schrijven, hij komt dus ook wat later dan had kunnen worden verwacht. Ik heb hier min of meer het principe gehanteerd dat ik enkel over federale regeringen schrijf eens ze zijn afgetreden – niet eens een echt zware beperking, tijdens de voorbije legislatuur. Ik heb getwijfeld omdat alleen een zeer hard oordeel mogelijk is. Ik ga het niet zelf vellen, mar het overlaten aan Yves Desmet, die op de vooravond van het ontslag in De Morgen het volgende schreef : “De afgelopen regeerperiode was waarschijnlijk, met mogelijke concurrentie van de regering Eyskens begin jaren tachtig, de allerbelabberdste ooit. Verstikkend wederzijds wantrouwen, immobilisme, van crisis naar crisis strompelend, wanhopig en vruchteloos proberend te doen alsof ze wel tot iets in staat was, quod non. Daar de stekker uittrekken is eerder iets als een genadeschot geven aan een kreupel paard.” En inderdaad, Open Vld had absoluut geen enkele reden om in deze regering te zitten. Ze hadden het genadeschot al lang moeten geven. Toch verdient Alexander De Croo een schouderklopje voor zijn consequente houding.

Wie heeft de schuld van deze mislukte legislatuur ? In de eerste plaats degene die beloofde dat hij én BHV ging oplossen op 5 minuten én het land goed ging besturen – zonder de inherente tegenspraak van beide beweringen te onderlijnen. Yves Leterme heeft er niets van gebakken, en het is goed en logisch dat ook CD&V dat heeft ingezien. Een CD&V die wel met lege handen campagne zal moeten voeren, en eigenlijk alleen de aloude christen-democratische lijn kan aanhouden : “We hebben nergens een duidelijke mening over, maar alles komt goed zolang wij maar mee besturen.”

Degenen die de PS aan boord hebben gebracht van deze regering, hebben unieke kansen verprutst om sociaal-economisch vooruitgang te maken. De Franstaligen in de regering hebben collectief schuld, omdat ze veel te laat hebben ingezien dat de Vlamingen zich niet met een (heel klein) kluitje in het riet gingen laten sturen. De MR heeft extra schuld, omdat ze dubbel spel hebben gespeeld (Reynders/Maingain) en omdat ze er zowaar in zijn geslaagd de PS opnieuw in pole-position te brengen. De Vlamingen in de regering hebben ook collectief schuld, omdat ze de keuze niet durfden maken om niet zonder BHV-akkoord in de regering te stappen en -daarna- niet inzagen dat de parlementaire procedure voor het splitsen van BHV wél het conflict op scherp stelt maar te veel hindernissen bevat om binnen een redelijke termijn echt tot resultaten te leiden – terwijl tussendoor het “goed bestuur” zo goed als voortdurend lam werd gelegd. In een economische crisis.

Nu is het dus voorbij. Oef. De verkiezingen zullen dan wel niet helemaal wettelijk zijn, wenselijk zijn ze natuurlijk wel. Hopelijk komt er na de verkiezingen snel een regering die voor een ordentelijk EU-voorzitterschap kan zorgen. Europa heeft dat absoluut nodig. Om vervolgens de sociaal-economische uitdagingen aan te pakken. Vlaanderen en Wallonië hebben dat absoluut nodig. Wat het communautaire betreft, lijkt het mij het verstandigst om dat parallel aan te pakken, al worden de krijtlijnen van een BHV-oplossing natuurlijk best wel in het regeerakkoord ingeschreven. Ik stel voor om daarvoor beroep te doen op buitenlandse bemiddelaars : het binnenlandse aanbod is uitgeput, en al wie Nederlands of Frans spreekt is sowieso bij voorbaat verdacht. Ik stel een duo voor. Blair en Aznar bijvoorbeeld. Of Kohl en Prodi. Zoiets.

Zelf ga ik voor het eerst in een kieshokje staan zonder lidkaart van één van de deelnemende partijen. Met PLE zijn we een beetje verrast door de val van de regering, en onze Senaatslijst raakt niet helemaal rond. Ik ga mijn stem in elk geval in twee splitsen : voor Kamer en Senaat worden het twee verschillende partijen. Ik weet nog niet welke, maar CD&V moet natuurlijk niet echt hopen. Dewinter en Dedecker komen ook niet in aanmerking. En de huidige sociaal-economische koers van de sp.a vind ik zeer onverstandig. De twee keuzes zullen tussen de anderen gaan. Als ze willen weten hoe ze mij kunnen overtuigen, kunnen ze het programma van wijlen de SLP raadplegen. Laat de campagne maar beginnen…

PS(!) Wie eens wil lachen met de crisis en tegelijk iets wil begrijpen van de Franstalige kijk erop, kan niet voorbij de cartoonsvan Kroll in Le Soir.