Archief van
Maand: april 2015

Tegen de kar

Tegen de kar

Bij de oprichting van de vzw Karrenmuseum destijds werd aan elke politieke partij gevraagd of er iemand lid kon worden van de Raad van Bestuur (RvB) en van de Algemene Vergadering (AV). De afspraak raakte wat in de vergetelheid, al werden in 2006 wel de afvaardigingen in de AV aangepast. Eind 2012 heb ik dan een brief geschreven naar het Karrenmuseum. Met de melding, namens N-VA/PLE, dat ik onze afgevaardigde in de AV zou vervangen en ook lid wenste te worden van de RvB. Het leek mij immers wenselijk dat in een vzw die in gemeentegebouwen actief is en grotendeels met gemeentelijke middelen wordt gefinancierd een gemeenteraadfractie die 30% van de kiezers vertegenwoordigt via de RvB op het bestuur zou kunnen toezien.

Zoals ik hier al eens heb uitgelegd werd vervolgens meer dan een jaar getreuzeld om mij tot de AV toe te laten. Dat gebeurde pas begin 2014. Toen ik dan opnieuw vroeg om ook bestuurder te kunnen worden, werd dat geweigerd : de vertegenwoordigers van CD&V en sp.a in het bestuur volstonden om de belangen van de gemeente te behartigen. Ik vond dat een groot probleem, en vroeg begin 2014 om een oplossing.

Die werd mij in maart vorig jaar toegezegd door de voorzitter van het Karrenmuseum. Volgens de “visietekst” van het museum is er plaats voor zeven deskundigen in de Raad van Bestuur. De voorzitter verwachtte dat er enkele van de zetelende bestuurders ontslag zouden nemen, en dat er dan een plaats vrij zou komen. En hij wilde die gelegenheid gebruiken om het probleem op te lossen, want (en ik citeer) “Ik heb het volle vertrouwen in jouw kundigheid. Ik ga niet zeggen dat dat op 1-2-3 gebeurd is. Er moet een nieuwe Algemene Vergadering komen. Het voorstel is dat op het moment dat plaatsen vrijkomen er iemand anders wordt aangesteld namens [N-VA/PLE] en dat jij één van de zeven deskundigen vervangt die in de visie voorzien zijn. Ik ben ervan overtuigd dat jij [deskundige] bent, en daar is iedereen van overtuigd. Ook […]. Dat is mijn voorstel.”

Hoe ik zo letterlijk weet wat de vzw-voorzitter gezegd heeft ? Ik heb dat gesprek opgenomen. Geen teken van vertrouwen, inderdaad. Ik voel me er nog altijd niet zo goed bij. Maar mijn schuldgevoel ebt wel weg.

Enkele weken geleden stelde de AV vast dat er inderdaad twee vacatures waren in de RvB. Ik stelde me dus kandidaat om die in te vullen. Maar onder invloed van CD&V en sp.a* had de voorzitter zijn kar gekeerd : mensen die banden hebben met andere politieke partijen mogen, kunnen en zullen niet in de RvB zetelen. Er kwamen vier kandidaturen binnen. De RvB koos de twee eigen favorieten, en omdat die nog geen lid waren van de AV werden ze meteen ook tot lid daarvan benoemd. Twee extra stemmen voor henzelf. Hoe ze vervolgens binnen de wettelijke termijn van acht dagen werden uitgenodigd terwijl ze nog geen acht dagen lid waren, ontgaat me een beetje. De RvB verzon ook nog dat ik de (door hen bedachte) procedure niet juist had gevolgd, een kwestie van wat extra argumenten te hebben waarom ik niet in aanmerking zou komen.

Ik zat in Riga toen de AV plaatsvond die over de kandidaturen moest “beslissen”. Tijdens de vergadering werd naar verluidt het woord „democratisch” gebruikt, maar dat moet dan toch om de Poetin-interpretatie van dat woord gaan. Dat ik nog 9 stemmen op 26 haalde is in die omstandigheden een groot succes…

Dat het om een welbewuste keuze gaat van CD&V en sp.a* werd gisteren op de gemeenteraad bevestigd : er was transparantie genoeg, want elke partij is in de AV vertegenwoordigd. Dat je daar meer dan een jaar moet wachten om een vertegenwoordiger te vervangen, ook al is de vorige helemaal niet meer beschikbaar, doet er niet toe. Dat nét in dat jaar cruciale beslissingen worden genomen en een visietekst wordt goedgekeurd die nu te pas en te onpas tegen ons wordt gebruikt is ook niet relevant. Dat aan die AV alleen gevraagd wordt om kennis te nemen van het financieel meerjarenplan en dat manifeste tegenspraak met het gemeentelijk meerjarenplan niet eens wordt rechtgezet (”het is zo beslist door de RvB”) is geen reden om vragen te stellen. Dat daar begrotingen worden goedgekeurd waarin gemeentelijke subsidies staan die niet in het budget van de gemeente voorkomen is geen probleem – dat het schepencollege een budgetwijziging belooft (!) volstaat.

Het Karrenmuseum is een waardevol en belangrijk deel van het Essense erfgoedpatrimonium. Het is ook bewust een ondoorzichtig machtsbastion waar de vriendjespolitiek van CD&V en sp.a* hoogtij viert en dat desnoods met liegen en bedriegen in stand wordt gehouden. Bijzonder jammer.

* Er zijn aanwijzingen dat sp.a in deze slechts met tegenzin coalitiepartner CD&V volgt, maar in elk geval wordt daar niet openlijk voor uit gekomen.

Goud

Goud

Op 24 april 1965 gaven mijn ouders elkaar hun ja-woord. Dat betekent dus dat ze nu dus hun Gouden Bruiloft mochten vieren. Toch wel een moment om even bij stil te staan, om dankbaar te zijn voor het geluk dat ze samen mochten beleven en misschien ook wel om even (maar niet te lang) te denken aan wat niet heeft mogen zijn.

Dezer dagen komt het vaak voor dat kinderen zélf aanwezig zijn bij de trouw van hun ouders, maar in de Noorderkempen van een halve eeuw geleden was dat op zijn zachtst gezegd niet meteen de gebruikelijke volgorde der dingen. Ik was er toen dus niet bij. Ik herinner me wel nog dat ze hun Koperen Bruiloft vierden. Hier, in wat vandaag mijn woonkamer is, na twaalf en een half jaar samen. Ze kregen ook koperen geschenken, weet ik nog wel. Deurklinken, onder meer. Misschien maar goed dat die trend niet werd doorgetrokken bij de volgende jubilea. Hoewel, als er écht iemand op staat om hier gouden deurklinken te komen aanbrengen, het mág natuurlijk wel.

Zoals ik op de receptie even aanhaalde vind ik het ook wel opmerkelijk dat het huwelijk zélf langer heeft standgehouden dan de gemeente die het voltrokken heeft. Veel langer, want Loenhout, waar ze getrouwd zijn, ging al in 1976 op in Wuustwezel. Zouden onze Essense schepenen zich bij een trouw wel eens afvragen wat het langst zal duren, het huwelijk of het bestaan van ons gemeentebestuur ?

Goud, dus. We hebben het feest gevierd zoals dat hoort. Jammer dat Essen niet meteen een geschikte feestzaal heeft, overigens. Maar het mag gezegd, het Strijboshof bij de zuiderburen is een zeer mooie locatie waar we bovendien hartelijk en erg professioneel werden ontvangen. Ook al hadden mijn broer en ik enkele afwijkende ideeën – ik weet niet of de stokkenvanger van Games@Party eerder al een Gouden Bruiloft bezocht. En we zorgden voor enkele opmerkelijke gasten, al konden Zijne Heiligheid en een aantal van zijn tegenpolen er jammer genoeg alleen op video bij zijn.

Brigitte Quick, die het gemeentebestuur vertegenwoordigde (en dat met veel plezier en bovendien erg goed deed) vertelde dat er de laatste jaren in april en mei veel paren hun 50e huwelijksverjaardag vieren. Het zou wel eens kunnen dat we inderdaad nu het hoogtepunt van de gouden bruiloften beleven : de gezondheid van de generaties nadien liet hen vaak jammer genoeg niet toe om het goud te halen, en de generaties nadien blijven dan weer gemiddeld minder lang samen. Al moet stilaan het dubbele goud haalbaar worden voor wie er zich echt op toelegt : twee huwelijken van 50 dus. Of toch goud en zilver…

Tot slot : Hoek is niet alleen de mooiste wijk van Essen, het is ook een erg aangename en gezellig plaats om te wonen. De buren zorgden voortreffelijk voor een mooie versiering aan het huis en samen met de Hoekse fietsers zorgden ze mee voor een mooie feestdag. Waarvoor mijn dank.

Dank ook aan iedereen die de dag mee tot een erg mooie herinnering maakte voor onze familie.

Hillary for President (bis)

Hillary for President (bis)

Iets meer dan acht jaar geleden sprak ik op deze site de hoop uit dat Hillary Clinton tot president van de VS zou worden verkozen. Ik blijf ervan overtuigd dat ze dat bijzonder goed zou hebben gedaan, en alleen een uniek supertalent als Barack Obama heeft haar ervan afgehouden om het Witte Huis (opnieuw…) te betreden. En zelfs dan denk ik soms dat ze het beter zou hebben gedaan dan de zeer inspirerende, zeer integere huidige president. Ze lijkt me begiftigd met net iets meer politiek talent om af en toe een arm om te wringen en daarmee ook iets gedaan te krijgen.

Na vier jaar als minister van buitenlands zaken lijkt Hillary vandaag nog meer klaar voor het hoogste ambt in de vrije wereld dan toen. Bovendien is de herinnering aan de mindere momenten uit het presidentschap van haar echtgenoot nu echt wel vervaagd. In haar eigen partij zie ik alvast geen volwaardige tegenstander opstaan, als heeft dat ook nadelen : de Democratische voorverkiezingen worden wellicht net iets té gemakkelijk, en het gebrek aan “training” kan haar in de eindfase tegen de Republikeinse kandidaten parten spelen.

Wie dat zal worden, is op dit moment nog erg onzeker. De Republikeinen moeten zowel hun “Tea Party”-vleugel als de conservatief-religieuze groepen die het christendom in de VS “rijk” is tevreden houden. Ze zouden zichzelf wel eens in de voet kunnen schieten door een te radicale kandidaat te kiezen.

Voor de geschiedenisboeken zou het natuurlijk het leukste zijn dat Jeb Bush de tegenstander van Clinton wordt. De broer van “43” en de zoon van “41” zou ook niet de slechtste kandidaat zijn. Maar helemaal gezond voor de Amerikaanse democratie zou het toch niet zijn. Dan lijkt Marco Rubio, als zoon van Cubaanse immigranten, me meer een weerspiegeling van de “Amerikaanse droom”. En hoewel ook onverteerbaar rechts in veel Europese ogen (zoals die van mij), naar Amerikaanse normen lijkt ook hij al bij al nog redelijk gematigd.

Niet dat hij een echte kans maakt natuurlijk. Hoog tijd voor een vrouw aan het roer van de VS. Go Hillary !

Bij de dood van God

Bij de dood van God

Dat ik even niet aan deze blog ben toegekomen heeft het voordeel dat ik wat afstand kan nemen. Uiteraard was de zelfmoord van Steve Stevaert een schok. Die me meteen deed denken aan het stukje dat ik hier over Jeremy Clarkson schreef : de politicus verdient het om als politicus te worden beoordeeld. Het oordeel over de mens Stevaert is veel moeilijker, en ik hoop vooral dat zijn nabestaanden en de vrouw die hem voor de rechtbank bracht de nodige rust kunnen vinden.

Steve Stevaert was een straf politicus. Hij heeft samen met Guy Verhofstadt het politieke landschap opengebroken en de kiezer ervan overtuigd om de platgetreden paden te verlaten. Het is niet evident om een etiket te plakken op zijn versie van de sociaal-democratie. Noem het eclectisch, populistisch of überpragmatisch. Soms lag zijn verhaal dicht bij het sociaal-liberalisme, maar even goed kon het moralistischer dan de christen-democratie zijn.

Ik twijfel sterk aan de inherente coherentie van het verhaal. Aan de lange termijnvisie. Ik acht Stevaert er mee verantwoordelijk voor dat de sp.a tot vandaag vaak aarzelt om te doen wat moet gebeuren, ook en vooral vanuit de bekommernis voor de sociale cohesie van de samenleving, om zo tegenstand uit de weg te gaan. Maar niemand kan ontkennen dat hij als geen ander wist om te gaan met de contradicties die nu eenmaal eigen zijn aan een democratisch politiek project dat zowel wil realiseren als overtuigen en erin slaagde om die tegenstellingen te vertalen in iets dat minstens een tijd lang aansloeg. In 2003 werd sp.a-spirit zowaar de grootste partij (op de Senaatslijst). In Vlaanderen. Iets meer dan tien jaar geleden. Het blijft een electorale prestatie van bovenmenselijk formaat.

Die bijdrage aan de politieke volatiliteit, de focus op de politicus die zélf het verschil kan maken als leider maar vooral als communicator, en ook de kartelformule op zich, herschiepen het politieke landschap dat later Yves Leterme en Bart De Wever zou opstuwen. Met een situatie als gevolg die verre van ideaal is, maar die vanuit democratisch oogpunt alleszins te verkiezen valt boven de vastgeroeste stemverhoudingen van weleer, waarin een percent vooruitgang een verkiezingsoverwinning van formaat was.

Stevaert heeft de Vlaamse politiek een beetje naar zijn beeld en gelijkenis herschapen. En verdiende dus de bijnaam „God” – al wist hij zelf wellicht dat daar de politieke Icarusval in ingebakken zat. Dat de val hem ook persoonlijk zou treffen had hij mogelijk niet voorzien. Over de politicus zal de geschiedenis nog kunnen oordelen – over de persoon alleen God. De ene of de andere, al naargelang wie men gelooft.

Overigens vind ik dat de Vlaamse media in het algemeen vrij correct zijn omgegaan met de dood en de nalatenschap van Stevaert. En dat relativiteit en nuance noodzakelijke medicijnen zijn, die met mate moeten worden genuttigd, terwijl van consequentie hogere dosissen zouden voorgeschreven mogen worden.