Archief van
Maand: maart 2013

Paris vaut bien une messe

Paris vaut bien une messe

Het leek een goed plan. Maar naarmate de uitvoering dichterbij kwam, begonnen ook de nadelen duidelijker te worden. Tussen droom en daad staat vanalles in de weg, zoals Elsschot destijds iets poëtischer vaststelde. In dit geval vooral de verhouding tussen beide dan. Er dreigt wat te veel daad en te weinig droom.

Het plan ? Om na de gemeenteraad terug de trein naar Brussel te nemen, waar ik eerder mijn dagtaak volbracht. Om vervolgens morgenvroeg met de eerste trein naar Parijs te vertrekken. Kwestie van niet onnodig de gemeenteraad te missen. Een plan met relatief weinig slaap, al leert mijn ervaring dat de gevolgen daarvan voor één dag wel onder controle te houden zijn. Een plan ook waarin de NMBS, de SNCF en de RATP een belangrijke rol spelen. Vindt u dat al minder zeker klinken ? Vanop het zijspoor in Kapellen moet ik die indruk inderdaad bevestigen.

Maar naast Elsschot heeft ook Cruijff wijze woorden geuit. Het voordeel van het nadeel is dat ik bijna “in real time” op de gemeenteraad kan terugblikken. Die kan je op twee manieren bekijken. Als een geheel van kleine punten, die niet meteen de gemeentelijke geschiedenis gaan maken. Of als paragrafen in wat de grote verhalen in deze legislatuur zouden kunnen worden. De weekendzone die woonbos werd, een omvorming waarvan zowel het bestuur als de betrokken burgers de consequenties nog lang niet vatten. De spanning tussen planning en uitvoering, en daarmee soms ook tussen bestuurlijke en menselijke logica. Met de invulling van de douaneloods als een onvermijdelijk brandpunt in dat debat. Waarbij de VVV voor een onverwachte openingszet zorgde, en daarmee de meerderheid dwong om minstens even in de kaarten te laten kijken. Hoewel die eigenlijk nog niet had gedeeld. Interessant.

Ook een zinvoller debat dan dat over symbolen trouwens. Het VB agendeerde de portretten van het koningspaar, maar het had even goed over kruisbeelden kunnen gaan, portretten of vlaggen. Symbolen zijn belangrijk, en uiteraard heb ik er een mening over. En heel duidelijke voorkeuren, Maar wellicht zijn we het er allemaal redelijk over eens dat zowel het aanbrengen als het weghalen van symbolen in een bestuursgebouw even “symbolisch” geladen zijn, en dus best in een context van ruime maatschappelijke consensus gebeuren. Dat maakt dat zowel een groeiende als een afbrokkelende consensus moeilijk zijn om mee om te gaan. Wat een aantal paradoxen oplevert waar politiek moeilijk mee om kan gaan, omdat de discussie zelf in die context een deel van het probleem is. Vaak geldt in de politiek namelijk de regel dat hoe scherper het debat verloopt, hoe beter de uitkomst zal zijn. Als het over symbolen gaat, is het net omgekeerd – niet zomaar “meestal”, maar per definitie. En natuurlijk is dat debat wel boeiend. Maar o zo onproductief.

Ondertussen heb ik alvast één aansluiting gemist. Hoe het mogelijk is dat een L-trein om half elf ’s avonds vertraging oploopt, ontgaat mij volledig. Zo wordt mijn nachtrust nog eens met 10% ingekort. Ik denk na hoe ik zou kunnen reageren, maar vind alleen symbolische opties. Dan doe ik misschien beter gewoon even mijn oogjes dicht tijdens de rest van de reis. Ik denk, dus ik ben. Wakker. Laat ik dus maar even stoppen met denken. Het station van Hove lijkt me een geschikte plek daarvoor.

Plan B

Plan B

Ik heb de Universiteit Antwerpen een beetje in fasen verlaten. In 1994 legde ik een succesvol eindexamen af over alle vakken, maar mijn eerste poging tot eindverhandeling liep vast. Dus heb ik die in 1995 ingediend. Ik heb dat jaar ook gebruikt om mijn aggregatiediploma te halen. Eens afgestudeerd heeft de Universiteit mij een tijd lang in dienst genomen, totdat ik in 1997 bij de FOD Werkgelegenheid belandde. Maar sindsdien ben ik er wel degelijk weg. Al ben ik er natuurlijk nog teruggekomen, voor seminaries en studiedagen. Als deelnemer en als spreker.

Toch had ik vandaag en twee weken geleden meer dan ooit het gevoel van even “terug” te zijn. Ik heb de “Stoomcursus Ruimtelijke Ordening” van de UA en de Artesishogeschool gevolg. En al heb ik één van de drie lesdagen gemist -wegens verblijf in Ierland- ik heb veel bijgeleerd. In het lokaal C003, dat nog niet van naam bleek te zijn veranderd. Al onderging het wel een modernisering, waar het in mijn herinnering al in 1990 dringend aan toe was…

Het domein van de ruimtelijke ordening is zeker niet mijn eerste liefde in de politiek. Feeling voor kaarten en plannen is me niet aangeboren. Bovendien had ik lang het gevoel dat er politiek heel moeilijk “greep” op te krijgen was. Ik heb het wel altijd een belangrijk domein gevonden, met een cruciale impact op onze gemeente. Dus toen in de vorige legislatuur een fractiegenoot de bevoegde commissie wilde verlaten omdat ze te technisch was, leek me dat net een uitdaging om er wel mijn tanden in te zetten. Want “technisch” is zeker in de lokale politiek vaak een heel goed excuus om cruciale beslissingen te verbergen achter een waas van wetteksten, procedures en studiebureaus. Mede omdat Philip Peeters het technische inzicht wel aan de politieke vertaling kon koppelen, had ik het gevoel dat ik er wel vat op kreeg. Met een succesvolle gezamenlijke amendering van het RUP Nieuwstraat-Oost als gevolg. En de blokkering van het RUP bedrijventerrein Over d’Aa (Sany) durf ik zonder schroom op mijn naam schrijven.

Daar wil ik graag op verder bouwen, ook al blijft het een domein waar de techniciteit het politieke proces soms vertroebelt. Onder meer omdat de individuele belangen vaak groot zijn, en het collectieve belang er teveel door “huurlingen” wordt gediend en vaak te weinig door de vertegenwoordigers van het volk zelf. Reden te meer om er in te investeren. Wat me dus terug naar mijn “alma mater” bracht. En een stukje cirkel rond maakte : de prof die destijds mijn afgebroken eindverhandeling begeleidde, opende nu de lessenreeks. Dat ze het van docent tot departementshoofd had gebracht, bleek meteen meer dan terecht. Goed voor mijn hernieuwd vertrouwen in de UA, dus !

De weg naar Assisi

De weg naar Assisi

Habemus Papam ! Ik hoorde een beetje toevallig net op tijd van de witte rook, en kon dus de televisie opzetten om de aankondiging en het eerste optreden van de nieuwe paus te zien. De kardinalen lijken mijn advies min of meer te hebben opgevolgd : een niet al te jonge paus, uit een ander werelddeel. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik in mijn stukje hier niet meteen de pausnaam heb opgenomen : ik was van plan om de nieuwe Pontifex Johannes XIV óf het nog veel revolutionairder Franciscus aan te raden. Maar dat kan ik achteraf gezien natuurlijk gemakkelijk beweren !

Dat Jorge Bergoglio er op het eerste gezicht even conservatieve standpunten op nahoudt als zijn voorgangers, mag weinig verbazing wekken. Ik verwacht op dat vlak dus ook niet meteen grote wijzigingen, al zou een opening wat het celibaat betreft me toch niet verbazen. Maar Franciscus lijkt vooral een nieuwe, bescheiden en menselijke stijl te brengen, en dat lijkt me iets dat de Kerk vandaag goed kan gebruiken. Eerder dan vernieuwing te brengen, denk ik dat hij het in zich heeft om die in de toekomst mogelijk te maken, en dat zou al heel wat zijn. Bergoglio staat daarnaast voor de zware taak om het bestuursapparaat van het Vaticaan te hervormen. Dat zou hij volgens mij best aan een sterke nummer twee overlaten. Liefst een totale outsider. Al vrees ik dat de weerstand daar iets te groot voor zal zijn. Ik kan me goed voorstellen dat Franciscus ook daar de grote beslissingen liever aan zijn opvolgers overlaat…

Met Bergoglio wordt ook voor het eerst een Jezuïet paus. Dat is vrij opmerkelijk : stichter Ignatius van Loyola was er vierkant tegen dat de leden van zijn orde bisschop zouden worden – tenzij hen dat min of meer zou worden opgelegd. Ze moeten zelfs min of meer beloven geen functies binnen de Kerk na te streven. Ook nu zijn de enige kardinalen die geen bisschop zijn enkele jezuïeten – daarvoor hebben ze een speciale toelating van de paus nodig. Dat maakt dat Franciscus minstens formeel “tegen zijn zin” paus is geworden, en ook dat lijkt me geen slecht begin.

Net zoals het aftreden van Benedictus misschien wel zijn belangrijkste daad was, is het aantreden van de nieuwe paus ongetwijfeld belangrijk op zich. Al wat daarbij zou kunnen komen, lijkt me meegenomen…

Come the day and come the hour…

Come the day and come the hour…

Ik ben terug uit Dublin. Daar ben ik niet voor de eerste keer in dit half jaar geweest, en het zal ook niet de laatste zijn : de Ieren hebben het Voorzitterschap van de Europese Unie van Cyprus overgenomen, en dus wordt ik een aantal keren in hun hoofdstad verwacht. Niet dat ik dat erg vind : Dublin is een mooie en gezellige stad, waar ik me gemakkelijk thuisvoel.

Deze keer heb ik er ook een weekendbezoek aan gekoppeld. Dat was lang geleden (bij het vorige Voorzitterschap in 2004 heb ik er ook eens enkele dage doorgebracht) en er was een goede aanleiding voor : dankzij een Ierse collega raakte ik aan felbegeerde tickets voor de Six Nationsrugbymatch die de groene Ieren tegenover “les bleus” plaatste. De plaatsen bleken ongehoord dicht bij het terrein, aan het midden van het veld. We zouden er zo heen zijn kunnen wandelen, maar toeschouwers die het terrein op gaan worden in het voetbal al niet zachtzinnig behandeld door de spelers. Je zal maar een “prop” tegen krijgen…

Ik heb ervan genoten. De wedstrijd was niet van het allerhoogste niveau : zowel de Fransen als de Ieren zijn niet aan hun sterkste toernooi bezig. Maar dat bracht de spanning erin, en terwijl het er na de eerste helft nog naar uitzag dat de Ieren Frankrijk puntenloos naar huis gingen stuurden, sleepten onze zuiderburen (die in de tweede helft overigens een ingehuurde Waal inbrachten) een 13-13-gelijkspel uit de brand. Ook al omdat de Ieren door de scheidsrechter kort voor het eind een “penalty try” ontzegd werden. Vooral dan blijkt trouwens waarom ik het rugbypubliek boven een stadion vol voetbalsupporters verkies : eens de beslissing genomen, legt iedereen er zich bij neer. En kan je weer ongestoord “Allez les bleus” roepen, als je in een vak vol groene supporters zit.

Of omgekeerd, want er was heel wat Frans blauw in het mooie Avivastadion aanwezig. Ik schat een kleine 20.000 van de 55.000 toeschouwers. Dat was uiteraard ook in de stad te merken, waar de Fransen de pubs mee bevolkten. Nu, er is ook moeilijk aan te weerstaan, de gezellige Ierse kroegen met live muziek. En ik ben geen alcoholdrinker, maar laat ik nu nét een uitzondering maken voor een frisse Guinness van het vat en voor een goede whisk(e)y…

Op zondag bezochten we de ijskoude (maar sneeuwvrije) stad. Dat bracht ons onder meer naar Kilmainham Gaol, waar ik nog niet was geweest. Indrukwekkend, die goed bewaarde 19e eeuwse gevangenis (die er dus per definitie uitziet zoals de meeste Belgische gevangenissen vandaag…) die een belangrijke rol speelde in de Ierse geschiedenis. Hier werden de leiders van de Easter Rising in 1916 geëxecuteerd, wat vaak wordt beschouwd als de eerste stap naar de Ierse onafhankelijkheid.

Ik kende die geschiedenis redelijk goed (en wie ze niet kent, doet er goed aan om “The Wind that Shook the Barley” eens te bekijken), maar een bezoek aan de plek maakt het net iets visueler. Bovendien gaf ze me een aanknopingspunt toen ik maandagavond plots bleek een speech van de Ierse collega’s te “mogen” beantwoorden : tussen 1916 en 2016 heeft Ierland een unieke en heel bewogen eeuw achter de rug. Bovendien toont het land nu opnieuw een ongelooflijke veerkracht nadat het door de economische crisis bijzonder zwaar werd getroffen – met een zin voor (zwarte) humor die je ook al elders niet vindt. Ik heb Ierland ook bedankt voor de gastvrijheid – maar erbij gezegd dat die gastvrijheid nergens zo natuurlijk en vanzelfsprekend aanvoelt.

Ik had dus gerust nog wat langer willen blijven. De NMBS moet dat begrepen hebben : ze besloot dat ik nog een nachtje langer op hotel mocht blijven na mijn terugkeer. Weliswaar niet in Dublin, maar bij Brussel-Noord. No nay never…

We hebben het geweten

We hebben het geweten

Onze 3e N-VA/PLE-quiz zit er weer op. Een succeseditie, want 24 ploegen kregen we niet eerder bijeen. Organisatorisch bleek het N-VA/PLE-team bijzonder geolied. Ook technisch liep het op wieltjes, wat niet evident is met beeld- en geluidsfragmenten. Op twee schermen dan nog. Al blijft het jammer dat we de geluidsinstallatie van het gemeentebestuur niet konden gebruiken – en vooral dat daarover niet echt helder met ons werd gecommuniceerd. We kunnen wel tegen een stootje – ook eentje dat ons 100 EUR kost. Maar wat voor ons geldt, gaat wellicht ook op voor de andere verenigingen in onze gemeente. En die verdienen in elk geval beter.

Ook de tombola van de Essense dames van Alpe d’HuZes liep als een trein. Hopelijk helpt het morele steuntje in de rug van ons, en het financiële steuntje van de quizzers, hen straks de berg op.

De collega’s van sp.a en Open Vld vonden ook de weg naar het Parochiecentrum. Even zag het er voor de socialistische vrienden zelfs naar uit dat ze op het podium gingen mikken, maar uiteindelijk lukte het niet. Volgend jaar moeten we er misschien een “rode” driepunter insteken. Wie was bijvoorbeeld de eerste socialistische minister in ons land ?

Verder was het deelnemersveld een leuke mix van regelmatig quizzende Noorderkempenaars en enkele gelegenheidsploegen. Mijn vrienden van de “Beterbollen met mosterd” deden het opvallend goed, al heb ik hen gisteren in een spelletje Risk toch even terug “op hun plaats gezet” (bon, in één spel op twee en dankzij een gunstige uitgangspositie – maar toch). Uiteindelijk liepen de 85’ers met de overwinning weg, gevolgd door een sterk Taal & C° en Wij aan de Grens. ESAK had met Carl erbij wellicht dichter vooraan kunnen eindigen. Zelf weet ik niet of ik zo veel verschil had kunnen maken : ik stel vragen die ik zelf óók niet weet. Niet zo gemakkelijk trouwens, om dan de moeilijkheidsgraad in te schatten.

Overigens mogen Robin en ik als quizopstellers en -presentatoren op een geslaagde avond terugblikken. Onze duopresentatie liep goed, en we kregen geen enkele inhoudelijke “klacht” over onze vragen. Zelfs bij de twijfel of een door ons gebruikte foto in Afghanistan of Oezbekistan genomen is, blijken we het bij het rechte eind te hebben gehad. Volgend jaar dus wellicht opnieuw, en ik kijk er al naar uit.