Tom Bevers

Kevin is getrouwd ! Nadat hij zes jaar mijn buurman was in de gemeenteraad (toen nog als één van de twee jongste raadsleden) heeft Anne zich tussen ons in gewrongen, maar dat houdt ons niet tegen om af en toe nog eens te overleggen. Meestal is mijn gewaardeerd collega-raadslid redelijk kritisch, maar zaterdag heeft hij zonder amendementen “ja” gezegd tegen zijn Sharon.

Ik kon niet bij de plechtigheid zelf aanwezig zijn, maar mocht gelukkig ’s avonds wel meevieren met de trotse ouders van Noah. Dat de voorzitter van Carnaval Den Uil zou zorgen voor een gezellig feestje, dat stond natuurlijk vast. En mogelijk herken ik de volgende keer dat Robin een vraag stelt over één van de gebrachte muziekstukken er alvast iets meer van. Wie weet…

Alvast nog veel geluk samen, daar in de Vaartstraat !

Wat valt er over de gemeenteraad te vertellen ? Weinig of niets eigenlijk. Alles werd ook unaniem goedgekeurd. Al weet ik dat dit met een geheime stemming voor minstens één punt niet zou zijn gebeurd. Een lid van de meerderheid zou misschien tegen hebben gestemd, maar zich wellicht hebben onthouden. Ik ook. En geen van beiden durfden we daar openlijk voor uitkomen. Ik nog minder dan de betrokkene – maar toen die aangaf het niet eens te zijn met de argumentatie van de betrokken schepen kon ik niet anders dan een begripvolle blik uitwisselen.

Het is soms toch iets vreemd hoor, democratie. Als ieder raadslid elke keer volgens de eigen persoonlijke overtuiging zou stemmen, heel wat beslissingen zouden er anders uitzien. Maar het zou voor de kiezer, en uiteindelijk ook voor de raadsleden zelf niet meer te volgen zijn. Een stabiel bestuur zou ook onmogelijk worden. Democratie is immers ook een voortdurende, soms expliciete maar vaak impliciete, uitruil van stemmen. Onvermijdelijk, maar soms ook frustrerend als je weet dat je voorstel eigenlijk gemakkelijk een meerderheid zou kunnen krijgen, en dat bij de stemming toch niet blijkt. Onbegrijpelijk soms ook, als je ziet dat sommigen bij de ruil toch bijzonder weinig baat hebben en heel veel “ja’s” leveren – om er wat voor in de plaats te krijgen ?

Of misschien toch meer dan we soms denken. Eén van de beslissingen die we ook unaniem namen lijkt het resultaat te zijn van een zeer handig manoeuvre binnen de meerderheid. In de theoretische geheime stemming van hierboven haalt dat voorstel wellicht niet eens een meerderheid – zeker als er een open discussie achter gesloten deuren aan zou zijn voorafgegaan. Het zou me zelfs verbazen als meer dan één of twee leden van het schepencollege dan vóór zouden hebben gestemd. Maar nu zijn we allemaal blij met ons uiteraard zeer goede besluit.

Na de raad trokken we met enkelen naar het zwembad en naar het Parochiecentrum. Voor de afscheidszwem van De Vennenzwemmers. Ik had eigenlijk liever in het water gezeten, maar de vervroegde gemeenteraad maakte dat onmogelijk. Het is lang geleden dat ik nog in De Vennen gezwommen heb, toegegeven. Maar het bad blijft een belangrijk stuk van mijn jeugd, waar ik veel plezier aan heb beleefd. Als raadslid erger ik me vooral aan de kortzichtigheid die nu heeft geleid tot een gebrek aan een alternatief, minder aan de (onvermijdelijke) sluiting van het bad. Maar persoonlijk raakt dat laatste me meer. De sloophamer gaat pijn doen.