Tom Bevers

Elke sportploeg kent ze. Er zijn de hondstrouwe supporters, die na een slechte wedstrijd tegen Lotenhulle of San Marino nog luid zingend achterblijven. De echte supporters, die bij een mooie actie applaudisseren, al is rest van de wedstrijd niet om aan te zien. De gewone supporters, die wel wat enthousiasme inleveren als het minder goed gaat, misschien wat minder actief worden, maar toch maar blijven volgen, in vast geloof op betere tijden. Maar ook de „goed weer” supporters, die pas wanneer het goed gaat, en er een belangrijk toernooi aankomt bijvoorbeeld, „hun” ploeg terug ontdekken. En dan heb je mij nog – en de Rode Duivels.

Voetbal dus. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een wedstrijd had uitgekeken. De laatste wedstrijd (op tv of live) die ik zag dateert op zich ook alweer van enkele jaren geleden, laat staan één van de Duivels. Het begon in 1986 – Mexico. Ik herinner mij dat ik toen heb genoten van de 1/8 en 1/4 finales. En dat ik me, als 14-jarige, daarna vooral heb geërgerd.

Natuurlijk was het mooi om de halve finales te halen. Maar dat dat toen plots genoeg was ! Dat al vóór die wedstrijd de mentaliteit van „het is wel mooi geweest, we hoeven nu ook weer geen wereldkampioen te worden” de kop opstak. Niet omdat het team daar niet goed genoeg voor was. Niet omdat Maradona nu eenmaal geen doetje was. Neen, gewoon omdat het niet zonodig hoefde.

Sindsdien kijk ik nog steeds trouw naar wedstrijden van succesvolle teams uit deze regionen, ook om hen te steunen. Ik mis geen enkele halve finale van de Champions League waarin Anderlecht, Brugge of zelfs Standard, Genk of Gent aantreden. Antwerp of Beerschot mag ook, maakt me niets uit. Finales van de Europa League ? Idem. Voor de nationale ploeg ben ik zelfs opvallend mild. Halve finale van het EK ? Ik kijk. En op het WK volstaat zelfs de kwartfinale, ook ná Mexico. Op voorwaarde dat ze die wel willen winnen, natuurlijk.

Pas op, ik waardeer ze hoor, de generaties van Rode Duivels die het moesten hebben van noeste werkkracht, van op tijd het been uit te steken of desnoods het stramme lijf en leden voor de goal te gooien. Van de stugge verdediging en de gelukkige counter. Van de zeldzame klasseflits. Ik loof hen prijs hen daarvoor, zeker als ze deden wat ze konden. Zolang niemand me maar vraagt om dan ook tevreden te zijn met dat „goed genoeg”. En om, godbetert, naar de match te kijken in plaats van een kort wedstrijdverslag en eventueel een analyse in de krant te lezen. Het blijft maar voetbal, natuurlijk.

U begreep het al, ik heb dus naar de kwartfinale van het WK gekeken. Op een iPad in de keuken, ergens ver van hier. De Rode Duivels hebben niet slecht gespeeld, al was het vooral in de tweede helft wat pompen of verzuipen. Dat gele team (zeker die met zijn rare kapsel) kreeg toen plots nogal veel ruimte, en had pech bij de afwerking – ze stootten ook op een goede doelman, maar ook die keeperstraditie past natuurlijk een beetje in het “goed genoeg”-verhaal.

Hierbij dus de deal : als de uitgesproken favoriet -want dat mag hopelijk nu toch gezegd worden- de twee volgende wedstrijden wint met nog wat meer overtuiging, dán is het goed genoeg voor mij. Ik ga dan zelfs “ja !” roepen en applaudisseren. En hier nog een stukje over voetbal schrijven. Onder het motto “Het kan niet op !”…

De Olympische Spelen. Het is alweer vier jaar geleden dat ik zelf in de stadions zat, bewonderend en ontroerd kijkend naar sporten waarvan ik soms zelfs de basisregels ter plaatse moest ontdekken. Een schitterende ervaring.

Deze keer heb ik de Spelen van veel meer afstand beleefd. Letterlijk, want Rio is niet bij de deur. En ook figuurlijk, wegens voor het grootste deel van de Spelen met vakantie. Maar natuurlijk zijn de prestaties van Michael Phelps, Simone Biles, Katie Ledecky en Usain Bolt me niet ontgaan.

Hoewel dat de helden van de “grote” Olympische sporten zijn, blijft het overigens verfrissend hoe het goud de grote gelijkmaker is : al wie de beste is in haar of zijn sporttak, krijgt dezelfde medaille. Ik gun het van harte aan de winnaars in de dressuur, het Grieks-Romeins worstelen, het pistoolschieten of het schermen. Als het landgenoten waren, we zouden ze terecht vieren. En wie denkt dat het in sommige sporten “gemakkelijker” is om goud te halen dan sneller te willen lopen dan Bolt of harder te zwemmen dan Phelps : ongetwijfeld is dat zo. Niets houdt u tegen om te beginnen trainen.

Over landgenoten gesproken : het bleken zowaar onverwacht goede Spelen. België haalde 6 medailles tot nu toe (Nederland 16, Denemarken 13 – niet vergeten). In het taekwondo ging het mis, en het eremetaal in de triatlon lijkt op weg naar het Loenhout van Marten Van Riel, maar nu nog niet. Voor Evi Van Acker zat het allemaal wat tegen. Maar Van Avermaet won knap de wegrit, Timmers bewees dat hij niet alleen een grote mond heeft, Van Tichelt rekte het gouden judoverleden nog een beetje langer. De hockeyploeg won zilver (maar verloor nog veel meer het goud) en D’Hoore toonde aan wat dit wielerland zou kunnen als het in plaats van Putte-Kapellen of de Azencross op te hemelen gewoon zoals de rest van de wereld ook op een baan zou rondfietsen.

En Nafi Thiam versloeg Jessica Ennis. Die noemde ik vier jaar geleden bij de grootste figuren van de Londense Spelen. Een grote atlete. Geklopt. Door een Luikse van 22. In de atletiek, niets geen zogenaamd “kleine” sport. Een zeer grote prestatie.

Terwijl de Tourrenners van Bourg-De-Péage naar Gap trokken, besloot ik om net deze dag te gebruiken om zelf het stalen ros te beklimmen en naar de grot in Meerseldreef te fietsen. Een korte blik op buienradar leerde me dat het wel even zou regenen. Maar ofwel heb ik de informatie verkeerd geanalyseerd, ofwel zat de radar ernaast. Mijn korte pauze aan de Mariagrot leverde me net geen uur aflaat van de regen op. De rest van het traject doorweekte me grondig. Zodat mijn eerste bezoek in meer dan dertig jaar aan de heiligste plaats der Noorderkempen (ja, toch ?) veel weg had van een echte bedevaart.

Nu, niets in vergelijking met wat de renners in de Tour voorgeschoteld krijgen, natuurlijk. En het water dat over mij goot is ook klein bier in vergelijking met de modder die met name gele truidrager Froome over zich heen krijgt. Omdat hij hard rijdt (tiens, dat is zijn vak) en omdat zijn ploegmaats hard rijden (jaja, die zijn ook net daarom aangeworven) worden ze verdacht van doping. Ik geloof al enkele jaren geen enkele wielrenner die zegt dat hij (zij) niets pakt. Maar ik geloof ook niet dat dit feit de competitie echt verstoort. Volgens mij is door de band genomen het hele peloton telkens ongeveer even goed voorbereid en geprepareerd (!).

Zoals Lance Armstrong (voor mij zevenvoudig Tourwinnaar, net omwille hiervan) het deze week zei : niemand uit de top-10 van de Rondes die hij reed en won heeft ondertussen de overwinning opgeëist met de bewering zelf wél helemaal zuiver te zijn geweest.

Ik herhaal dus ook dit jaar mijn voorstel : wees restrictief met verboden producten en verbied alleen wat een echt gevaar voor de gezondheid oplevert, controleer daarop en laat wie betrapt wordt niet aan races deelnemen – voor een tijd of voor altijd. Maar wijzig de uitslag nadien niet meer. Het zou voor mij de geloofwaardigheid en de aantrekkelijkheid van het wielrennen zeer ten goede komen. Of bedenk anders eens hoeveel volk er naar de kampioenenviering 2015 van Club Brugge zou komen als binnen een jaar of vier de titel van AA Gent zou worden afgepakt wegens dopinggebruik bij één van de spelers. Zelfs de meest gestaalde Bruggesupporter zou uit die viering maar erg weinig vreugde puren…

Ondertussen kan ik er dus nauwelijks naar kijken, naar de Tour. Al vind ik het eigenlijk wel een mooi spektakel. Maar ik wil niet binnen een jaar of vier in de krant lezen wie de winnaar is. Wie in Parijs in het geel over de streep komt, die zou ik het liefst als de winnaar beschouwen. Zo vreemd lijkt me dat niet. Ik zal eens een kaarsje moeten branden voor de UCI.

Een weekendje op en rond het College. Eerst gisteren, om op vraag van Geert een handje te helpen bij de oud-leerlingendag van de lagere school. Leuk om te doen, samen met Jochen, Majanka en Katrien. Het is nooit eenvoudig, dat soort reünie, zeker niet voor een lagere school. Hoeveel mensen zou ik er zelf eigenlijk nog van terug kennen, van die jaren in de Sint-Jozefschool ? En het College heeft als bijkomend nadeel dat ze lang alleen het vijfde en zesde leerjaar hebben aangeboden. Maar het was er gezellig druk, meer moet dat niet zijn.

Vandaag terug, voor de ESAK-veldloop. Met Geert, al moest die nog een beetje bekomen van gisteren… Veel volk. Je moet het maar doen, van over heel Vlaanderen naar het verre Essen komen om in de kou en de sneeuw te komen lopen. Hartverwarmend om te zien, dat wel. En het zag er weer allemaal netjes georganiseerd uit door de ESAK-vrienden.

Natuurlijk is de veldloop een maatje kleiner dan de jaarlijkse veldcross. Maar net daardoor is ze ook een heel stuk sympathieker. En bij de dames stond er met Britt Vanthillo bovendien een Essense op het hoogste trapje van het podium. Onze veldrijders weten wat hen te doen staat. En ESAK, die ook : volgend jaar de 15e editie op poten zetten.

Worstelen wordt geschrapt als Olympische Sport. Of daar ziet het toch naar uit, al is er ondertussen heel wat protest ontstaan. Volgens mij terecht. Bovendien mag ik met een beetje kennis van zaken spreken : ik was deze zomer toeschouwer op het Olympisch worsteltoernooi. Wie over het niveau van de sport zou twijfelen, of over het spektakelgehalte ervan, zou dat beter ook eens doen. En ja, het klopt dat de sport geen sterke wereldwijde uitstraling heeft, maar in een land dat wereldkampioenen veldrijden hoog aanslaat moet je daar wellicht ook niet te veel over zeggen. Tussen haakjes : Sven Nijs verdient die titel ongelooflijk hard, en is wat mij betreft zonder twijfel de beste veldrijder aller tijden.

Maar het ging over worstelen. Op de afbeeldingen van de Spelen in het oude Griekenland stond de sport al. Dat is op zich geen voldoende argument, maar waar het kan mag dit soort traditie toch meespelen. En de alternatieven die het iOC vooropstelt, zoals squash en rollerskating, lijken me nu ook niet meteen zo veel betere papieren te kunnen voorleggen. Bovendien vind ik het ook wel goed dat een sport die vooral in landen als Turkije, Iran, de Kaukasus en Mongolië populair is op het Olympische programma staat. Een wereldwijd toernooi hoort zich niet te beperken tot sporten die in de VS en/of Europa, eventueel aangevuld met China, populair zijn.

Kortom : het worstelen moet op de Spelen blijven. En anders moeten de IOC-bobo’s het wat mij betreft maar eens persoonlijk tegen de beoefenaars gaan uitleggen…

Ik ben een Armstrong-fan. Ik besef dat het ongehoord is om die zin in de tegenwoordige tijd te zetten. Zelfs in de verleden tijd zou er een beetje schaamte moeten in doorklinken. En toch…

Lance Armstrong is de grootste wielrenner van zijn generatie, en zonder meer één van de grootste aller tijden. Lange tijd was ik ook een “believer”, die ervan uitging dat hij dat allemaal zonder doping had gerealiseerd. Dat bleek dus tegen beter weten in te zijn. Toch heb ik niet het gevoel dat ik te sterk in hem geloofde. Mijn beloof in het wielrennen zélf bleek naïef. Het blijkt een rotsvaste wielerwet te zijn dat wie kan pakken, ook zál pakken. Uiteraard kan het niet altijd, bijvoorbeeld wanneer de controles even goed zijn als de dopingtechnieken. Maar als de mogelijkheid er wel is, dan zal het ook gebeuren.

Uitzondering op die regel die ook grote renners waren ? Ik ga er vanuit dat Edwig Van Hooydonck in die categorie valt. Veel ruimer wil ik het lijstje niet zomaar maken. En ik geloof uit principe geen wielrenners meer die dopingbeschuldigingen ontkennen. Zonder ze daarom minder hoog in te schatten als renner, overigens.

Is doping dan niet erg ? Ja, natuurlijk wel. Doping is vaak spelen met de eigen gezondheid. Maar of het nu echt de koers vervalst ? Soms wellicht wel. Op langere termijn denkt ik dat de verschillen uitgevlakt worden en dat de grootsten in elk geval bovendrijven. Moet het dan bestreden worden ? Ja, vind ik. Wie gepakt wordt, moet een startverbod krijgen. Bij herhaling desnoods levenslang. Maar ik wil er wel voor pleiten om achteraf geen uitslagen meer te veranderen. Dat is nefast voor de sport en de toeschouwers, maar ook voor de sporters (gedopeerde en niet-gedopeerde). Wie eerst over de streep komt, wint. Fout spurten, of pakweg mechanische hulpmiddelen, is iets anders natuurlijk. Maar anders zou ik de regel invoeren dat aan de uitslag niet meer wordt geraakt.

Conform die regel zal voor mij Lance Armstrong een zevenvoudig Tourwinnaar blijven. Een sterk renner. Ik ga er namelijk vanuit dat als die zeven Rondes helemaal zonder doping zouden zijn gereden, ze óók door hem zouden zijn gewonnen. De grote meerderheid van al wie in die jaren in zijn buurt kwam, is ondertussen sowieso ook betrapt. Armstrong blijft ook iemand die op een bewonderswaardige manier tegen zijn kanker heeft gevochten, en veel heeft gedaan voor de kankerbestrijding. Als mens schat ik hem ondertussen wat kleiner in – uiteraard al vóór het interview met Oprah Winfrey. En toch blijf ik dus een fan.