Standaardwerk
Af en toe beland ik in een leesbui. Dan koop of ontleen ik een stapel boeken, die dan ook maar allemaal meteen erdoor moet worden gejaagd. Soms zelfs met twee tegelijk. In zo’n stapel belandde onlangs “De zestien is voor u”, het boek van de Standaardredactie over de regeringsvorming. Om één of andere reden kwam het pas voor lezing in aanmerking na de verwerking van “De Oude Belgen”, een boek over de Keltisch/Germaanse stammen die destijds door de heer Caesar vakkundig in de pan werden gehakt, vaak met behulp van “verdeel en heers”-technieken. Geen slechte inleiding voor het boek over de lange weg naar Leterme I…
Ik heb het boek bijna in één keer uitgelezen, zelfs na thuiskomst van een gemeenteraadszitting die een vrij lange nasleep kende in een Heuvelpleins etablissement. Toch ben ik wat teleurgesteld. Niet omdat ik het verhaal uit De Standaard al grotendeels kende. Wel omdat het verhaal wat mij betreft niet analytisch genoeg is opgebouwd : er zitten soms sprongen in die je alleen met andere achtergrondkennis kan begrijpen, en er wordt onvoldoende geprobeerd het “waarom” van bepaalde gebeurtenissen en tactische zetten te verklaren.
De norm voor dit soort boeken werd gezet door Hugo De Ridder. Al heeft diens werk in mijn hoofd misschien meer mythische proporties aangenomen dan het verdient, toch komt het mij voor dat hij een pak meer inzicht verschafte. Daarvoor is misschien meer afstand nodig, ook in de tijd. Het boek had wellicht enkele jaren rijpingstijd kunnen gebruiken, en ook de geïnterviewde politici zouden vermoedelijk na enkele jaren meer klaarheid kunnen brengen in de beweegredenen achter veel feiten en anecdotes uit de eerste en tweede fase van de regimecrisis waarin dit land zich sinds 10 juni 2007 bevindt.
Maar het boek blijft desondanks het lezen meer dan waard. Al was het maar om de derde fase van dezelfde regimecrisis, die door de franstalige beslissing om géén belangenconflicten meer te gebruiken in het BHV-dossier onlangs is ingezet, beter te kunnen volgen. Op de gemeenteraad werd even gediscussieerd over de afschrijvingstermijn van muziekinstrumenten : is tien jaar niet wat kort voor sommige ? Dat de afschrijvingstermijn van 800.000 stemmen daarentegen niet in jaren maar in maanden wordt uitgedrukt, is daarentegen stilaan wel duidelijk. Dat ook CD&V/N-VA zelf aan die versnelde ontwaarding bijdraagt, is voor de lezer van “De zestien” alvast geen verrassing.
Essen doet mee aan de actie “Met belgerinkel naar de winkel”. Daar pleiten wij al sinds een aantal jaren voor, maar altijd waren er goede of minder goede excuses om aan de kant te blijven. Nu is Essen er wel bij, en er doen meteen een vijftigtal winkels mee. Een succes dus.
Ieder mens heeft het recht op vrijheid om zich te ontplooien. Dit recht geeft hem ook de plicht tot verantwoordelijkheid voor zichzelf en de gemeenschap. Wij willen een open, diverse en interculturele samenleving, waar inzet wordt gewaardeerd, welvaart gedeeld, welzijn bevorderd en de natuur duurzaam beheerd.
De vrienden van Groen! reikten vandaag al voor de zevende keer hun “Keesje Mohammed” uit. Die uitreiking is (met stip) het gezelligste evenement op de Essense politieke kalender, en de goede samenwerking in de oppositie was ook een “officiële” reden om er naartoe te gaan. Als enige niet-Groen!e, trouwens. Een beetje jammer. 
De Trefdag van 
Vanzelfsprekend steun ik de Tibetaanse vraag voor meer zelfbestuur voor 100%. Voor wie de geschiedenis van het land wat kent, ziet hun verhaal er nochtans behoorlijk hopeloos uit. Ze staan tegenover een onvervalste wereldmacht, die hun land al tientallen jaren bezet en bovendien een verhuispolitiek heeft gevoerd waardoor de Tibetanen stilaan vreemden in eigen land zijn geworden. Op veel daadwerkelijke internationale steun hebben ze nooit moeten rekenen. Gelukkig is er de Dalai Lama die de Tibetaanse zaak altijd in beeld heeft kunnen houden. Of hoe de wereld (wellicht terecht) gaan geloven is dat de democratie beter gediend wordt door een reïncarnerende theocraat dan door de Chinese Volksrepubliek. Een volstrekt atheïstische republiek die wetten heeft gemaakt waarbij voorafgaande toestemming moet worden gevraagd om te mogen reïncarneren…
Mocht iemand ooit op zoek zijn naar de Vlaamse gemeenteraad met het hoogste aantal commissies, dan is de kans reëel dat de zoektocht naar Essen zal leiden. Met vijftien stuks doen we wellicht “beter” dan alle anderen. Dat heeft voor- en nadelen. In het beste geval betekent het dat ellenlange vergaderingen over de meest uiteenlopende onderwerpen vermeden worden. Maar het kan natuurlijk ook dat je naar het gemeentehuis wordt geroepen voor een zo goed als lege agenda. Essen heeft een traditie van veel commissies, en het aantal op zich vind ik ook niet zo belangrijk. Sommige collega’s geloven wel dat het met wat minder beter zou zijn, maar ik vind het weinig zinvol daar veel energie in te steken. 
Naar aanleiding van de overwinning van Wales en de Six Nations schreef ik hier enkele weken geleden : “De manier waarop de sport er leeft, kan je volgens mij nog het best vergelijken met de sfeer die hier rond de Ronde van Vlaanderen hangt, de Grand Slam met het soort overwinningsroes wanneer een Vlaming er op de Muur iedereen afrijdt om met ruime voorsprong aan te komen.”