Tom Bevers

Met N-VA/PLE brachten we vandaag aan Rouwmoer een bezoek aan het klooster en de tuin. In de gebouwen werden we rondgeleid door pater Vercammen, die vooral bij de unieke bibliotheek lang bleef stilstaan. En in de tuin konden we het werk bewonderen dat Kempisch Landschap al heeft verricht, maar ook zien dat er nog heel wat te doen blijft.

Het domein en de tuin zijn in goede handen, zoals ik hier al heb geschreven. De toekomst van het gebouw is vooralsnog minder duidelijk. Ik hoop dat er een bestemming gevonden wordt die het rustige en groene karakter van de omgeving, en de “gewijde geschiedenis” ervan ten volle respecteert, maar die toch een economische en maatschappelijke meerwaarde oplevert.

Ondertussen raad ik iedereen die er nog niet geweest is een bezoek meer dan aan. Ik heb er nooit schoolgelopen, in het College, maar het zal wellicht niemand verbazen dat de gangen, de kapel, de refter… me doen denken aan de plek waar ik mijn secundaire school voleindde, het Klein Seminarie van Hoogstraten. Je kan de Katholieke Kerk veel verwijten, maar van architectuur én van onderwijs heeft ze altijd wel iets gekend !

De nieuwe atletiekpiste, in kunststof, werd vorige donderdag plechtig geopend. Als ik moet uitleggen hoe vreemd politiek soms werkt, dan gebruik is de piste als voorbeeld. Ik weet pertinent zeker dat de piste niet in kunststof zou zijn heraangelegd als we met N-VA/PLE niet heel hard aan die kar hadden getrokken. We zijn zelf kostprijzen gaan opzoeken om de gegevens die de meerderheidspartijen presenteerden te weerleggen. Maar we hebben er vooral politiek kapitaal in gestoken door bij elke gelegenheid opnieuw aan te dringen om een verstandige en toekomstgerichte investering te doen. Vandaag ligt de piste er. En één van de grote tegenstanders van kunststof mocht ze openen, omdat hij de burgemeesterssjerp draagt. Zo gaat dat, en het stoort met niet eens echt. Het hoort bij de spelregels. Bovendien heeft sportschepen Brigitte Quick voor zover ik het kan nagaan wel resoluut mee de kunststofkaart getrokken, zodat ik het haar al helemaal niet misgun dat ze het lintje mee mocht doorknippen.

Zelf kon ik er niet eens bij zijn, wegens een afscheidsdrink van een goede collega. Ik ben gisteren wel naar de ESAK-barbecue geweest. Niet als gemeenteraadslid, maar als vrijwilliger die af en toe een steentje aan de club bijdraagt. De piste ziet er heel mooi uit, en ik zag ESAK ook gewoon genieten van de mooie infrastructuur. Ik hoop dat ze de club een stevige boost blijft geven, al was het maar als beloning voor de ongelooflijke inzet van de mensen achter de schermen.

Ik zou overigens twee banen meer hebben gelegd, al begrijp ik wel waarom dat uiteindelijk niet is gebeurd. Maar Essen gaat het ooit nog betreuren dat er de voorbije jaren niet echt is doorgebeten. Er ligt geen kunstgrasveld, er staat geen zwembad naast de sporthal. Ik vrees dat we dat vroeg of laat gemiste kansen gaan vinden. De voorbije jaren had het gekund, nu wellicht niet meer. Toch een beetje jammer.

Al biedt de piste natuurlijk ook zoals ze er nu ligt alle kansen voor heel veel loopplezier, voor de scholen en de verenigingen. Ik ben er trots op dat ik daaraan een steentje heb kunnen bijdragen.

Ik houd van de wekelijkse „Prime Minister’s Questions” in het Britse Lagerhuis. Gedurende een half uur kan de Eerste Minister van het Verenigd Koninkrijk zich verwachten aan vragen over min of meer eender welk onderwerp. Hij wordt dan geacht daar ter plekke een gepast antwoord op te vinden, ook als de vraag overduidelijk een politieke tackle in plaats van een poging tot waarheidsvinding betreft. Alles wordt live op tv uitgezonden, zodat achteraf het antwoord wat bijstellen niet evident is.

Het recht om vragen te stellen behoort tot de essentie van het „volk vertegenwoordigen” in een democratie. Het is het recht dat mij als gemeenteraadslid veruit het meest dierbaar is. Ik kan een stemming met vlag en wimpel verliezen en toch tevreden naar huis gaan, maar ik kan er niet tegen als ik niet mag vragen naar het hoe en waarom van een voorstel of een beslissing. Dat is immers de essentie van een democratisch systeem : ook in een dictatuur worden voortdurend beslissingen genomen, maar in een democratie hebben de machthebbers de plicht er uitleg over te geven. Technisch en politiek.

Natuurlijk begrijp ik wel dat je mondeling niet op alles meteen kan antwoorden. Ook in het Britse parlement kom je ermee weg dat je het juiste aantal wegbespaarde hospitaalbedden even moet navragen. Maar een Eerste Minister die niet meteen de visie van de regering op het ziekenhuisbeleid kan geven, loopt een blauwtje (afhankelijk van wie aan de macht is kan het ook een andere kleur zijn). En bij een schriftelijke vraag geldt natuurlijk helemaal geen excuus.

Ik vind daarom dat het vraagrecht van gemeenteraadsleden versterkt moet worden. Ik heb nooit begrepen waarom het college een maand tijd heeft om op schriftelijke -of technische mondelinge- vragen te antwoorden. Volgens mij moet dat op twee weken toch ook wel kunnen. Maar ons college haalt de helft van de tijd zelfs de reglementaire termijn van één maand niet. Terwijl het zelf aan verenigingen die een dag te laat een aanvraag indienen (meestal terecht) zonder pardon een heel jaar subsidie ontneemt. Het college ontwijkt bovendien systematisch vragen naar de eigen inzichten of visie en toont zich vaak sterk in het niet lezen wat er staat…

Mondelinge vragen gaan iets beter, omdat daar de publieke opinie een beetje meekijkt. Maar ook dan verbaast het me soms dat de collegeleden bepaalde vragen blijkbaar niet hebben zien aankomen. In het Lagerhuis staat de Eerste Minister met een map waarin antwoorden zitten op de meest te verwachten vragen. Een beetje logisch denken, wat inlevingsvermogen in hoe een oppositie redeneert… het moet volstaan om op het overgrote deel van de mogelijke vragen te anticiperen. En het nadenken over vragen die niet worden gesteld bevordert de onderbouwing van het beleid, dus is dat ook geen verloren moeite.

Als ik schepen was, ik zou de vragenronde dus beter voorbereiden. Bovendien zijn we in de Essense oppositie eigenlijk heel braaf : onze vragen zijn meestal grotendeels informatief, soms bedoeld om een lopend dossier een zetje te geven, maar zelden expliciet bedoeld om een politiek punt te maken. En we laten ons nog al te vaak met een kluitje in het riet sturen. Ook langs onze kant kan het dus nog beter. Al zal dat niet voor deze maand zijn, want op instigatie van het college heeft de voorzitster de raad afgelast. Hopelijk niet uit angst voor moeilijke vragen…

Mijn voornemen ? Nog meer en nog scherpere vragen stellen. In naam van de democratie !