Archief van
Maand: november 2006

Van Brussel

Van Brussel

Ik dateer dit tekstje dan wel op 27 november, maar ik schrijf het met een week vertraging. Dat gebeurt, om praktische redenen, wel meer. Maar nu doe ik het vooral omdat ik op 27/11 echt ontzettend boos was, en het afkoelingsproces wel even heeft geduurd. Ik was met name niet te spreken over de NMBS. Geen nieuws ? Toch wel. De laatste tijd zit het weer regelmatig verkeerd op de lijn Jambes-Essen. Om allerlei, veelal onbegrijpelijke, redenen. Veelal een combinatie van falend want hopeloos verouderd materieel, een gebrek aan informatie en klantgerichtheid. Nu kwam alles dus bij elkaar.

Wat mij echt ontgoocheld heeft, is dat ik daardoor de OCMW-Raad heb gemist. Dat was een bijzondere (en historische) raad, om ons te buigen over de baby die op zondag in het station van Essen was achtergelaten en teruggevonden. Met een weekje afstand stel ik vast dat het verhaal het OCMW in een ware mediastorm heeft doen terechtkomen. Waartegen het (samen met de burgemeester) geen neen heeft gezegd. Nu, de OCMW’s in het algemeen en dat van Essen in het bijzonder, mochten de media ook wel eens op een positieve manier halen. En Frans ? Het moet hem ook verbazen om zijn laatste weken als burgemeester plots véél meer pers te halen dan ooit daarvoor, en dat met een “beleidsdaad” waarbij het toeval een veel grotere rol heeft gespeeld dan hijzelf. Ik gun het hem eigenlijk wel, in dit soort situaties is hij een sterk “burgervader”.

Ook al was strikt genomen volgens mij het OCMW bevoegd om het kind een naam te geven, dat is natuurlijk niet iets om een conflict over te veroorzaken. En de keuze die Frans gemaakt heeft vind ik op zich wel mooi : “Van Essen” spreekt voor zich (al zou “Van Roosendaal” wellicht logischer zijn geweest !). En dat Marc Jaspers met de naamgeving “geëerd” wordt, is helemaal terecht. Omwille van zijn inzet als politie-agent, in dit verhaal – en in het algemeen. En wat mij betreft ook omwille van zijn inzet voor Essen voordien : voor Jeugdheem Deken Verbist, en als CD&V-voorzitter die méér nastreefde dan vasthouden aan de macht. Dat Frans hem nu die eer mag bewijzen, is een stukje ironie van de politieke geschiedenis. Of toch niet helemaal.

Tot mijn grote spijt heb ik het verhaal dus wat meer op afstand moeten volgen (dat Jasper daardoor mijn zitpenning van 150 EUR misloopt, ga ik op de NMBS proberen te verhalen – al moet ik er bij wijze van spreken 100 aangetekende brieven voor schrijven en er tot aan zijn Plechtige Communie mee doorgaan !). Als de NMBS een persoon was, dan zou ik die hebben uitgescholden zoals ik nog nooit met iemand heb gedaan – gelukkig besef ik dat de personeelsleden veeleer slachtoffers van het systeem zijn. Los daarvan vind ik de beslissingen wel goed. De keuze van Josée Elst als voogd vind ik heel verdedigbaar. En ook daarbuiten zit het OCMW wel op het goede spoor in dit verhaal. In tegenstelling natuurlijk tot de ouders van het kind. Wat zij doen is absoluut onaanvaardbaar. Ze verdienen een straf. En toch hoop ik dat ze nooit worden teruggevonden : dat kan het leven van Jasper uiteindelijk alleen maar vereenvoudigen.

De media-aandacht voor wat uiteindelijk een “fait divers” is, blijft me nochtans sterk verbazen : één week nadat het kindje werd gevonden, geeft zijn naam in Google 218.000 hits. En ik vraag me af wat de impact zou geweest zijn als dit vóór 8/10 zou zijn gebeurd. Vooral binnen CD&V hadden de kaarten wel eens anders kunnen liggen. Hoewel niemand iets heeft gedaan dat ik niet van haar of hem zou hebben verwacht.

Maar veel meer dan wat politieke bedenkingen, is het lot van Jasper natuurlijk het belangrijkste. Het ga hem en al wie zich de voorbije dagen voor hem inzette goed.

Burengerucht

Burengerucht

De kiezer heeft het niet eenvoudig gemaakt. De meerderheid van christen-democraten en liberalen verloor, maar vooral de liberalen betalen daarvoor de prijs. Zodat de christen-democraten goed wegkomen. Een tot nu toe redelijk kleine oppositiepartij ziet haar zetelaantal meer dan verdubbelen, dankzij een duidelijke oppositiecampagne. Maar dat ze mee kunnen besturen, is lang niet zeker, want de christen-democraten en sociaal-democraten (deze laatste na een vrij onzichtbare en al te vriendelijke campagne) werken al aan een (krappe) meerderheid – er moet alleen nog op één of andere aangetoond worden dat er met de sterke nieuwkomer niet kan worden bestuurd. Al moet er volgens de sociaal-democraten wel één en ander veranderen bij de christen-democraten – misschien moeten ze wel een andere leider krijgen. Ondertussen zijn ze bij de liberalen helemaal van de kaart.

Ik heb het over Nederland, natuurlijk, of wat had u gedacht ? De regering verliest fors, maar een opmerkelijk sterke Balkenende -die de voorbije jaren veel aan zelfvertrouwen won- redt de meubelen van het CDA. De PvdA voerde een oppositiecampagne zonder veel inhoud en ziet dus op de linkerflank de SP zeer sterk opkomen. Van degenen waarvoor ik supporterde, houdt het D66 van Pechtold het nog steeds catastrofale verlies iets kleiner dan gevreesd. Maar dat neemt de vragen over de bestaansredenen van de partij niet weg. GroenLinks en Femke Halsema doen het niet slecht ondanks het SP-geweld, al wordt er één zetel ingeleverd. André Rouvoet en zijn ChristenUnie behoren tot het winnende kamp, en mogen misschien proberen een CDA/PvdA-coalitie op de been te helpen. Al zal er, al dan niet voor de show, eerst toch wel met Marijnissens SP worden gepraat.

En dan zijn er nog Geert Wilders (een kruising van Dedecker en Fortuyn, met een snuifje Dewinter) die met 9 zetels de LPF vervangt. En de Partij voor de Dieren. Ik heb veel sympathie voor de dierenrechtenbeweging, maar om daarvan nu meteen een partij te maken ?

Het Nederlandse kiesstelsel zorgt dus voor een sterk versnipperd parlement (in ons systeem zouden veel van de Nederlandse partijen, zelfs zonder de kiesdrempel, niet in het parlement zijn geraakt). Dat hoeft niet slecht te zijn, het geeft de publieke opinie weer in al zijn verscheidenheid. Maar het maakt een stabiel beleid er natuurlijk niet eenvoudiger op. Ik vermoed dat Balkenende één dezer dagen tegen Beatrix “Majesteit, geef me honderd dagen” zal moeten zeggen, zoals Dehaene destijds.

Het wordt boeiend om te zien waartoe een duidelijke keuze voor verandering bij de kiezers, gecombineerd met een sterke score voor de regerende en erg tradtitionele centrumpartij, toe zal leiden. Niet alleen in Nederland, trouwens.

Wie maakt de dienst uit ?

Wie maakt de dienst uit ?

Gisteren organiseerde de Essense seniorenraad een “Forum”, om de oude en nieuwe mandatarissen vertrouwd te maken met de beleidsopties van het seniorenbeleidsplan. Een cruciaal element daarin is het gewenste Lokaal Dienstencentrum (LDC). In een dergelijk centrum worden verschillende functies samengebracht (info, dienstverlening, ontspanning, bepaalde verzorging…) om zo mensen te helpen om zelfstandig te blijven. Dergelijke centra werken goed in een aantal omliggende gemeenten, dus waarom niet in Essen ? Maar de koudwatervrees, vooral bij CD&V, is erg groot. Eén loket, dat moet kunnen. Maar dreigt een eventueel ontspanningsaanbod niet ten kosten te gaan van de verschillende gildenhuizen, die zo al allemaal in slechte papieren zitten ?

Volgens mij is het succes van een dienstencentrum cruciaal afhankelijk van de combinatie van functies : zowel informatie en begeleiding als ontspanning en ontmoeting zijn essentieel. Het ene verlaagt immers de drempel van het andere. Dus is een halve oplossing (ook) in dit geval géén oplossing. Liever géén LDC dan iets dat die naam niet waardig is maar het etiket LDC krijgt opgeplakt.

Bovendien is het niet de taak van het gemeentebestuur om de stilaan overbodig geworden infrastructuur van de parochies te doen renderen, tenzij in het kader van degelijke afspraken waarbij die parochies zich inschakelen in een beleid. Zodat bijvoorbeeld ook kan gepraakt worden over het gebruiken van schoolinfrastructuur. En over de het gehele terrein van de voormalige lagere school Sint-Jozef en het voormalige Don Bosco. Als er ergens in onze gemeente nog ruimte is voor een sociaal inbreidingsproject, is het wel daar.

CD&V en sp.a bleken het zichtbaar oneens over de te kiezen richting. Als ze zich maar niet tevredenstellen met een slecht compromis (zoals dat over de bevoegdheid voor sociale zaken in het college). Of met nog maar eens een studie of een onderzoek…

…and I feel fine ?

…and I feel fine ?

Tijdens de laatste gemeenteraadszitting stelde Philip Peeters (Groen!) voor om met de oude en nieuwe raadsleden naar “An Incovenient Truth” te gaan kijken, de film van Al Gore over de opwarming van de Aarde. Philip contacteerde alle fracties en zocht naar de meest geschikte datum. Om zodra die gevonden was vast te stellen dat er meer dan redenen genoeg waren om uiteindelijk toch niet mee te gaan. Zodat gisterenavond alleen N-VA/PLE-collega Kevin Ooye en ikzelf Philip vergezelden naar Metropolis.

Ik heb niet zoveel nieuws geleerd uit de film. Maar Gore brengt alle kennis samen in een boeiend en indrukwekkend geheel. Hij doet de mist die over “global warming” wordt gespuid optrekken en toont overduidelijk aan dat de Aarde in een ontzettend snel tempo opwarmt, dat de CO2-uitstoot daarvan de oorzaak is en dat de gevolgen catastrofaal kunnen zijn. Niet omdat de Aarde als puur “eco-systeem” niet met een ander klimaat zou kunnen omgaan, wel omdat de mensheid de beschaving zo sterk op het “huidige” klimaat (dat van de voorbije 10.000 jaar!) heeft afgestemd dat een klimaatverandering dramatische gevolgen zou hebben. Het gaat immers niet alleen over pure opwarming, maar ook bijvoorbeeld over het omslaan van het hele systeem van zeestromingen – zodat West-Europa als gevolg van de opwarmig dramatisch zou kunnen afkoelen… Gore laat duidelijk zien dat allerlei kleine en wat grotere nieuwsberichten in een groter geheel passen, dat ze puzzelstukjes zijn van een onmiskenbare dramatische wereldwijde crisis.

De film is een ontzettend sterk politiek pamflet. Het moet een droom zijn van elke politicus om een wereldwijd publiek anderhalf uur te kunnen boeien met wat -uiteindelijk- slechts een geïllustreerde speech of lezing is. Om te zorgen dat er geschreven wordt (en daar sluit ik me volmondig bij aan) dat iedereen deze film moet gezien hebben. Natuurlijk is het in de eerste plaats de overtuigende boodschap die daarvoor zorgt. Met een minder sterk verhaal haal je nooit dit effect. Maar je voelt ook dat de op zich nogal oncharismatische Al Gore enorm sterk van de eigen boodschap overtuigd is, weet dat hij gelijk heeft maar er ook heel hard voor wil werken om dat gelijk te doen doordringen. Als hij met dezelfde inzet en overtuiging campagne had gevoerd in 2000, dan was hij nu president van de V.S.. Nooit gedacht dat ik daar nog aan zou toevoegen dat hij dat misschien gelukkig niet is geworden. Ik heb het gevoel dat hij de mensheid met deze film namelijk een grotere dienst bewijst (al is het moeilijk om dat tegenover de invasie in Irak af te wegen, natuurlijk).

Enige minpunt vond ik het onnodig benadrukken van de orkaan Katrina. Ook zonder de klimaatverandering had een dergelijke orkaan kunnen voorkomen, al is de kans erop merkelijk verhoogt. Dus is Katrina relevant, maar niet als een soort dramatisch hoogtepunt – omdat ze toevallig de V.S. raakte, wel als één van de illustraties van het probleem.

Is de opwarming van de Aarde probleem nummer één dat de wereldpolitiek onmiddellijk en doortastend moet aanpakken ? Ja. Is het het enige ? Neen, want oorlog (terrorisme inbegrepen) en zeker armoede staan ook erg hoog op het lijstje. Is het een probleem dat politici op alle niveaus moet bezighouden ? Ja. En hoe hoger het niveau, hoe dringender. Moeten we er lokaal, in Essen, werk van maken ? Ja. Op een pragmatische en niet-ideologische manier moeten we ondermeer hieraan de komende jaren werken.

In de trein hadden we achteraf een discussie over het gebruik van kernenergie. Ik ben daar tegen, omdat het afval veroorzaakt waarvoor we geen oplossing weten. Uit voorzorg gebruiken we het dus liever niet. Maar de omschakeling naar CO2-vrije energie zal tijd en middelen kosten. Ze is bovendien vrij dringend. Misschien moeten we de zaken maar in volgorde aanpakken en voorlopig aanvaarden om nog enkele decennia met kernenergie verder te gaan, terwijl we ondertussen volop investeren in een minder energie-intensieve samenleving, die die energie ook uitsluitend uit alternatieve bronnen haalt. Dat kan met de technologie van vandaag. Om daarna, met de technologie van morgen, het kernafvalprobleem aan te pakken. De economist in mij ziet hierin op het eerste gezicht een “second best” die wel eens veel haalbaarder zou kunnen zijn dan de “first best” die alles tegelijk zou willen aanpakken. Al moet ik toegeven dat ik er voor mezelf nog niet helemaal uit ben.

Tenslotte vind ik het erg belangrijk om de aanpak van de “global warming” niet te verpakken in een protectionistisch oud-links of een alternatief “consuminderen”-verhaal. Een dergelijke vertaling zou de boodschap van de film verdrinken in een voor velen (grotendeels terecht) onaanvaardbare agenda. Een CO2-arme economie moet een groeiende economie zijn, waarbij de vrije markt wordt gebruikt om een regulerende rol te spelen (via technieken als emissierechten en het belasten van externe effecten, ondermeer met rekeningrijden) en waarbij vrije handel in niet-gesubsidieerde producten de norm is. Waarin China, India en overmorgen ook Afrika recht hebben op een even bloeiende economie als de onze. Al zal die van ons er, net zo goed als die van hen, anders moeten uitzien dan vandaag – simpelweg omdat aan een reële prijs heel wat vervuilende producten onbetaalbaar zijn geworden en we er andere voor in de plaats zullen moeten gaan gebruiken.

Blauw-Zwart

Blauw-Zwart

Het wordt stilaan een traditie om (minstens) één keer per jaar naar het Stade de France te trekken voor toprugby. Deze keer stond de confrontatie tussen de nummers één en twee van de wereld op het programma : Frankrijk – Nieuw-Zeeland, of beter : Les Bleus – the All Blacks. Nadat dezelfde confrontatie vorige week op een wel erg overtuigende 3-47 was geëindigd, hadden de poulains van Bernard Laporte iets goed te maken. De viering van 100 jaar Frans rugby laten ontsieren door een tweede walkover van Carter & C° was ook al geen optie. Dus zagen we een stug verdedigend Frankrijk, dat met wat geluk vroeg in de wedstrijd zelfs even op voorsprong kwam maar het uiteindelijk toch moest afleggen tegen het superieure spel van de Kiwi’s. Om op het einde alsnog goed in de westrijd te komen, maar zonder echt gaten te kunnen slaan in de defensie van de Blacks.

Mooie wedstrijd in het steeds indrukwekkende Stade de France (met een kleine 80.000 aanwezigen) en in een typische ontspannen rugbysfeer waarbij ook het Franse publiek veel respect en waardering opbracht voor de tegenvoeters. Ik ben geen frequent bezoeker van voetbalwedstrijden, maar daar schijnt het er wel eens anders aan toe te gaan (wat wellicht mede mijn bezoeksfrequentie verklaart).

Op één jaar van het WK doet de wedstrijd natuurlijk ook vooruitblikken – ook al omdat de andere ploegen van het zuidelijk halfrond eveneens in Europa rondreizen en de krachten dus gemeten kunnen worden. Dat de Blacks torenhoog favoriet zijn, is wel duidelijk. Frankrijk moet als gastland in staat zijn om weerwerk te bieden, maar er is nog werk aan de winkel. Dat geldt zeker ook voor Engeland dat maar geen typeploeg verzameld krijgt, wat vorige week tot een nederlaag tegen Argentinië leidde (toch iets meer bekend voor zijn traptechniek tegen een ronde bal). De Ieren daarentegen zijn aan een opmerkelijk sterk jaar bezig. Volgens de kenners zal ook Australië er in 2007 wel staan, maar daar heb ik zelf wat minder vertrouwen in – 21-6 in en tegen Ierland is geen goed uitgangspunt. Zuid-Afrika, dat dit jaar als enige de Blacks kon verslaan, schat ik wat hoger in. Alleen konden ze dat dit weekend niet waarmaken tegen een zéér geprikkeld Engeland. Het wordt alleszins spannend volgend jaar !

Onnavolgbaar spelinzicht, of puur geluk, hebben er zaterdag trouwens voor gezorgd dat in de enkele minuten van de wedstrijd die ik gefilmd heb de Nieuw-Zeelanders een try scoorden. Zoals mede-rugbykijker Tom opmerkte kregen de BRT-voetbalreporters vroeger een premie als ze het kostbare pellicule zo hadden gebruikt dat er net een doelpunt opstond. Ik denk dat ik er nu weinig kans voor maak. Maar het fragment toont wel mooi aan hoe de Marseillaise moest buigen voor het zwarte geweld.

Cherchez la femme

Cherchez la femme

De Franse PS heeft Ségolène Royal als presidentskandidaat aangewezen. Een terechte én zeer interessante keuze. Voor het eerst krijgt Frankrijk een ernstige vrouwelijke presidentskandidaat. Die bovendien een -zeker naar Franse normen- verfrissend geluid laat horen. Ze durft er zelfs voor uitkomen dat ze Tony Blair wel kan waarderen, want voor een Franse socialiste een héél grote stap is. En ze beseft dat de economie bij onze zuiderburen dringend aan hervormingen toe is, al moet ze daarbij sterk rekening houden met het brede PS-spectrum dat ook zeer linkse ideeën omvat.

Wie haar rechtse tegenstander(s) worden, is nog niet helemaal duidelijk. Minister van binnenlandse zaken Sarkozt is de gedoodverfde kandidaat, maar Chirac haat de man dusdanig dat hij in de verleiding zou kunnen komen om zelf nog eens in het strijdperk te treden. Toch zou een confrontatie Sarkozy-Royal erg boeiend zijn : twee tegengestelde figuren die allebei niet zomaar bij het status-quo willen blijven. Met als verhoopt en zeer wenselijk neveneffect dat de regenbui in Parijs ook in Brussel (of eerst in Namen) minstens voor grote druppels zou kunnen zorgen.

Bovendien zou een G8-groepsfoto met de Franse president Royal, de Duitse kanselier Merkel en de Amerikaanse president Rodham-Clinton eindelijk echt duidelijk maken dat gendergelijkheid meer kan zijn dan vrome voornemens. Vorige zondag was naast wapenstilstandsdag ook vrouwendag. Laat ik bij die gelegenheid de vrouwenbeweging voor de komende twee jaar maar twee presidenten in de grootmachten toewensen.

“We have a system that increasingly taxes work and subsidizes nonwork.”

“We have a system that increasingly taxes work and subsidizes nonwork.”

Milton Friedman is overleden. Een economist die thuishoort in het lijstje van de allergrootsten. De grondlegger van het monetarisme, dat in grote lijnen nog steeds aan de basis ligt van het beleid van de Federal Reserve en (zeker) de Europese Centrale Bank. De man die de aanzet gaf voor het neoliberale antwoord op het Keynesianisme en daarmee de wat naïeve hoop op een volledig stuurbare economie doorbrak – dat mocht ook wel. De uitvinder van het concept van een “permanent inkomen”, waarbij gesteld wordt dat niemand zomaar meer gaat uitgeven omdat hij toevallig even wat meer verdient. En van de in politieke kringen zeer gehate NAIRU, die stelt dat sommige structuren een bepaalde werkloosheid hebben gecreëerd die alleen ten koste van hoge inflatie kan worden verminderd.

Met de politieke vertaling van zijn ideeën, die hem er ondermeer toe bracht zeer rechtse economische keuzes te verdedigen (tot de Pinochetdictatuur toe) ben ik het lang niet helemaal eens, maar als wetenschapper blijft hij gemakkelijk overeind.

Latere theorieën hebben de zijne zowel verder doorgetrokken als genuanceerd, maar zijn werk blijft een mijlpaal dat de deuren van de macro-economie heeft opengegooid en een zekere “pensée unique” heeft doorbroken. Om vervolgens tijdelijk zelf die rol over te nemen, maar uiteindelijk toch de weg vrij te maken voor een rijkere en meer genuanceerde benadering. Zodat ik vanuit mijn economie-achtergrond vond dat ik zijn overlijden niet zomaar kon laten voorbijgaan…

De fakkel doorgegeven

De fakkel doorgegeven

Op een historische vergadering, want nooit was ons bestuur zo ruim en hadden we dit soort beslissingen te nemen, heeft N-VA/PLE een aantal knopen doorgehakt. Ik was zelf het meest betrokken bij, en het meest nieuwsgierig naar, het aanduiden van onze kandidaten voor een zitje in het OCMW. Voor mijn zitje in het OCMW, want zo zie ik het toch wel. Een zitje dat ik niet graag achterlaat, want ik ben er behoorlijk aan gehecht geraakt. Ook al omdat het Essense OCMW een fantastische organisatie is, met schitterende mensen.

Ik ben er natuurlijk wel trots op dat ik zowaar niet één maar twee zitjes mag doorgeven. En ik ben ook erg tevreden met de keuze die we gemaakt hebben, wat het afstaan van het mandaat toch wel wat gemakkelijker maakt (naast natuurlijk de overstap naar de gemeenteraad). Met Thomas Dekkers en Suzanne Kerstens krijgen we twee bekwame en geëngageerde raadsleden, die heel snel sterk zullen wegen op de OCMW-besluitvorming, daar ben ik alvast van overtuigd. Met Thomas zorgen we ook nog voor een jonge inbreng in de OCMW-raad, en dat is wel belangrijk : een goed seniorenbeleid is natuurlijk essentieel, maar de meerderheid van de OCMW-steuntrekkers zijn jongeren. Zodat het logisch is dat dit ook in de Raad enigszins wordt weerspiegeld. Jammer dat de andere partijen dat niet altijd lijken te beseffen.

We zullen doorgaan…

We zullen doorgaan…

Gisteren de voorlaatste OCMW-raad van deze legislatuur. Of komt er eentje extra voor het budget 2007 ? Komt er wel een budget 2007, nu de gemeente van plan lijkt om geen begroting te gaan maken ? Een OCMW-budget moet volgens mij wél mogelijk zijn, daarvoor is de consensus in de raad groot genoeg…

Hoewel, ik belandde tijdens de raad in een tien tegen één situatie. Op zich vind ik dat niet erg, zelfs eerder amusant, maar ik ben er wel van overtuigd dat er een verkeerde beslissing genomen is. En dat vind ik wel erg, natuurlijk. Waar gaat het over ? Een aantal maanden geleden nam het OCMW, na een initiatief van voorzitter Jos Van Loon, zich voor om het voormalige klooster van Sint-Michael om te vormen tot woningen. Voor alleenstaanden, in principe. Een goed idee, waar we allemaal achterstonden. Waarbij ik gesteld had dat het belangrijk was om de doelgroep duidelijk af te bakenen, want daarover waren de ideeën nog niet erg duidelijk. Maar het was de bedoeling om een antwoord te bieden op de hoge huurprijzen en om woningen beschikbaar te hebben om te kunnen aanbieden aan de asielzoekers die Essen toegewezen krijgt.

Als we de tijd hadden genomen en goed hadden nagedacht, zouden we ongetwijfeld tot een degelijk en breed gedragen project zijn gekomen. Doch plots werd er roet in het eten gegooid. In de vorm van een subsidie dan nog wel. De federale overheid besliste om doorgangswoningen te subsidiëren. Ook weer een goed idee, maar soms is één plus één in de politiek niet twee en zeker geen drie, maar nul. Aan die doorgangswoningen werden immers strikte criteria gekleefd : mensen mogen er maar drie maanden wonen (één keer verlengbaar), en de woningen zijn niet bedoeld om asielzoekers te huisvesten. Of om de huurprijzen te drukken…

Nu kunnen we wel enkele dergelijke doorgangswoningen gebruiken. Maar de idee om alle 15 voorziene woningen in dit keurslijf te duwen is volgens mij gewoon onverantwoord. We hebben gewoon geen 15 dergelijke woningen nodig in Essen. Het argument dat er elke maand wel enkele mensen zijn aan wie we een dergelijke woning zouden willen aanbieden, is een mooi staaltje van dubbeltellen : het zijn elke maand grosso modo dezelfde mensen ! En bovendien, als ze er maar zes maanden mogen in wonen, dan moet er nadien toch weer een structurele oplossing worden gezocht. 30 keer per jaar.

Als we nu al eens 5 van de woningen als doorgangswoning bestempelen, en daar subsidie voor aanvragen. Of 8, desnoods. Maar neen, 15. Ik kreeg nog net gedaan dat er “maximum 15” werd genoteerd. Maar uit de hele bespreking bleek dat de subsidie doorwoog op het nut van de bestemming. Ik vrees voor leegstandswoningen. Of voor een beleid dat te snel een woning aanbiedt, ook als de brokken (in de gezinsrelatie bijvoorbeeld) nog kunnen worden gelijmd.

Of hoe een zinvolle subsidie een zinvol project kan beschadigen. Niet alleen liefde, ook geld maakt soms blind.

Eurorendonk

Eurorendonk

Elk jaar mag ik in Horendonk het zesde leerjaar inwijden in de geschiedenis en de werking van de Europese Unie. Ik was nu eenmaal degene die het dichtst bij de Unie staat die ze daar te pakken konden krijgen. Ik doe dat met veel plezier, omdat ik graag af en toe lesgeef, en ook omdat ik geloof in het Europese project, ondanks al zijn onvolkomenheden. En omdat elke generatie opnieuw moet leren dat het dankzij dat Europese project is dat dit continent zijn eeuwenlange traditie van oorlogen heeft opzijgezet.

Jaar na jaar komen er nieuwe landen op de kaart, of veranderen er van positie : van kandidaat tot lidstaat, van buitenstaander tot kandidaat. Deze keer heb ik (handmatig…) Servië en Montenegro uit elkaar moeten halen. Waarbij Montenegro meteen een euroland is geworden. Ze hebben dat wel niet officieel gevraagd (nogal moeilijk voor een niet-lidstaat) maar ze mogen het nu wel blijven. Ook Macedonië is officieel kandidaat geworden, en Slovenië voert met nieuwjaar de euro (wel officieel) in.

Als de Unie de kwestie Turkije ooit verteert, zal zich de vraag aandienen wat er uiteindelijk met de Oekraïne, Wit-Rusland, maar ook Georgië, Azerbeidjan, … moet gebeuren. En onvermijdelijk moet iemand zich ooit afvragen of Rusland er niet bij hoort. Een EU die zich uitstrekt van de Chinese grens tot in Ierland, van de Noordpool tot aan Irak en Iran ? Er zal nog veel water door de Schelde, Maas, Rijn, Seine, Theems, Donau, Wolga, … moeten vloeien. En toch moet ik elk jaar de kaartjes een beetje aanpassen.