Archief van
Maand: maart 2006

Paris-Essen

Paris-Essen

Er is de hele week een OESO-delegatie in België om de overgang van school naar werk en de integratie van jongeren op de arbeidsmarkt te bestuderen. Een bezoek waarin veel voorbereiding is gekropen en waar ik ook deze week de handen behoorlijk vol mee heb. Vandaag deden de beide bezoekende expertes zowaar ook Essen aan. Om er kennis te maken met het OCMW (van Essen en Antwerpen) en de werking van de lokale VDAB. Eens iets anders dan de directeurs-generaal, administrateurs-generaal… en andere belangrijke mensen die ze in de loop van de week ontmoetten. Soms ook met een iets ander verhaal dan wat “officieel” wordt verteld. Voor mij was het vooral een bevestiging van wat ik al wist : bij de OCMWs is de begeleiding van werkzoekenden beter want intensiever en breder dan bij de VDAB, maar de OCMWs zijn ook strenger op werkbereidheid en dat is eigenlijk vreemd (want het OCMW is de laatste toevlucht.

Toch wel leuk om voor één keer de band tussen mijn werk en mijn “hobby” te kunnen leggen (de suggestie daarvoor kwam overigens niet van mezelf, maar van mijn “chef”). Al bleek het moeilijker om mensen “op het terrein” samen te brengen dan “de top” van een administratie te mobiliseren, en dat is niet de eerste keer dat ik dat zo ervaar…

Omdat er ook een avondprogramma voor de OESO-mensen voorzien is, mis ik wel het afscheidsetentje ter ere van oud-raadslid Maria Ansoms. Maar iets zegt me dat haar afscheid toch niet definitief was, zeker niet als ik de ontwerp-verkiezingslijst van CD&V zie. Ook de gemeenteraad heb ik moeten missen, maar de agenda daarvan was toch niet veel soeps. Voor een Nieuwsflits reken ik overigens grotendeels op de inspiratie van Dirk Smout, deze keer.

Oh ja, als je er écht op rekent laat de NMBS het nogal gemakkelijk afweten. Zo ook deze keer (en gisteren bleek het vervoer van Brussel naar Charleroi ook al niet rimpelloos verlopen). Vertraging is één ding, een trein afschaffen nog iets anders. Dat doen zónder enige informatie over het hoe en waarom gaat toch echt wel een stapje te ver, niet ?

Multi-disciplinair

Multi-disciplinair

Gisteren organiseerde zvc Den Block haar 2e Multimediakwis. Geen nieuws, tenzij dat dit evenement mij in de rol van mede-kwisopsteller annex multimediatechnicus plaatst, dit jaar met een aanvullende opdracht van aspirant-gifmenger (“Hoe maak ik een lekkere paddenstoelensoep die er zo verdacht mogelijk uitziet ?”).

Veel werk, maar wel leuk om te doen. Bovendien met veel deelnemers en positieve reacties. ’t Was zelfs spannend. Een leuk einde van een overigens zeer overladen (werk)week. Gelukkig werd niet alleen het WC-papier (waar we naar vroegen) maar ook het weekend ooit uitgevonden !

Etatisme

Etatisme

De Baskische afscheidingsbeweging ETA heeft een staakt-het-vuren aangekondigd. Dat hing al een tijdje in de lucht : het moslimterrorisme dat in 2004 ook in Madrid toesloeg nam het laatste draagvlak voor het met geweld nastreven van politieke doelstellingen weg. Bovendien wekte het voorbeeld van de Noord-Ierse IRA-“collega’s” wel interesse in Euzkadi. Maar de politieke weg naar een duurzame oplossing lijkt nog héél lang. De meeste “gevestigde machten” in Spanje vereenzelvigen Baskisch separatisme heel gemakkelijk met terrorisme. In tegenstelling tot Sinn Féin in Noord-Ierland werd Batasuna de voorbije jaren met alle mogelijke en onmogelijke middelen uit het politieke proces gebannen. Bovendien stoten de voorzichtige stappen die de socialistische regering Zapatero af en toe probeert te zetten op sterke weerstand van de conservatieve Partido Popular die zich in dit verhaal een waardige opvolger van Franco toont. Om vrede te sluiten moet je wel met twee zijn, en dat is in Spanje niet zo eenvoudig.

Nu, de ETA-mensen zijn dan ook geen zachtgekookte eitjes en een stuk minder vatbaar voor een minimum aan pragmatisme dan de Noord-Ierse nationalisten. De toestand lijkt mij eerder vergelijkbaar met wat er zou gebeuren als Hamas tot een staakt-het-vuren zou besluiten. Een heel kleine, maar niettemin noodzakelijke stap voorwaarts.

Alle Menschen werden “Bridder”

Alle Menschen werden “Bridder”

De FOD Werkgelegenheid zorgt ervoor dat ik enkele dagen in Luxemburg doorbreng. Dat is lang niet de eerste keer, enkele jaren geleden zat ik hier zo frequent dat ik er de gewoonte aan heb overgehouden om altijd Luxemburgse bustickets bij te hebben. Eigenlijk hou ik wel van dit Ardeense provinciestadje dat tegelijk een kosmopolitisch centrum van de financiële en administratieve wereld is. In een landje dat erin slaagt om tezelfdertijd een stukje Frankrijk, Duitsland en België te zijn. En toch ook weer niet. Wellicht het beste dat 1830 heeft opgeleverd. Al had deze stad als het even anders was gegaan ook de hoofdstad van een leefbaar(der) Wallonië kunnen zijn.

Nu kan je er in de hoofdstad van een EU-land, op het plein aan het paleis van het staatshoofd en het parlement, ’s avonds een volstrekte stilte vinden, zelfs zonder autogeluid op de achtergrond. Of je verbazen over de mengelmoes van talen die wordt gehanteerd, met een wat omhooggevallen Middelduits dialect als nationale taal –onverstaanbaar maar wel leesbaar voor ons Nederduitstaligen; zo zag ik affiches voor de vastenactie “Bridderlich Deelen”– maar met de meeste opschriften in het Frans of het Duits. Nooit beide, iedereen verstaat de drie talen. “Maar spreekt geen van de drie fatsoenlijk” voegde een Luxemburgse er ooit aan toe. Tja, het is ook nooit goed.

Toch geen blues voor Les Bleus

Toch geen blues voor Les Bleus

“Les Bleus” hebben dan toch het Six Nations-toernooi gewonnen. Vooral dankzij een schitterende overwinning op Engeland vorige week, waarvan men op en rond Twickenham nog niet is bekomen. Een niet altijd even schitterend, maar wel heel spannend en evenwichtig, toernooi werd op de slotdag beslist doordat Frankrijk titelverdediger Wales in de laatste minuten opzijzetten. Wales speelde nochtans zijn beste wedstrijd uit het toernooi, dat ondermeer omwille van perikelen rond de bondscoach tot dan toe erg slecht was verlopen. Misschien verdiende het zelfs de overwinning, die ze ook zouden gehad hebben als enkele prachtige doorbraken van Mike Philips nét iets verder hadden geleid.

Ierland haalde het van Engeland en mocht zich zo met de “Triple Crown” kronen, door de drie overige Britse ploegen te verslaan. Als Engeland zichzelf wil opvolgen als wereldkampioen, moet het dringend uit een ander vaatje gaan tappen. Coach Robinson ligt dan ook onder vuur. Maar ook Frankrijk zal een stevige tand bij moet steken om in 2007 de All Blacks partij te kunnen geven. Dat bewees ondermeer de nederlaag tegen Schotland op de openingsspeeldag van het toernooi. De Schotten stuurden ook nog de Engelsen naar huis en bekroonden de veelbelovende wederopstanding met een uitoverwinning in Rome, tegen het stugge Italië dat weliswaar slechts één puntje binnenhaalde (gelijkspel in Cardiff) maar de komende jaren de klassieke Five Nations toch pijn zou kunnen doen. Ondertussen vraag ik me meer en meer af waarom dat andere “football” de luxe van de video-scheidsrechter nog niet heeft ontdekt. Het aantal betwiste fases op momenten dat het er echt opaan komt (aan de try-lijn) wordt in het rugby zo ongeveer tot één tiende herleid. En de “gokchinees” (wat een aanwinst voor Van Dale) is meteen nog zekerder van het resultaat van zijn “aankoop”.

Te veel belang

Te veel belang

Dat Schoten één van de frontlijn-gemeenten voor het Belang zou zijn, in zijn niet-aflatende strijd om ergens aan de macht te komen, was al langer duidelijk. Niet dat het VB plots ideeën heeft hoe een residentiële gemeente (zónder allochtonen, overigens) moet worden bestuurd, neen. Ook daar blinken hun gemeenteraadsleden niet uit in dossierkennis, inzicht of werkkracht. En ook Marie-Rose Morel is vooralsnog meer met haar eigen zwembad dan met een beter bestuur voor de Schotenaren bezig te zijn. Maar om één of andere reden lijkt de (potentiële) Belang-kiezer dat allemaal niet zo belangrijk te vinden.

De lokale CD&V-burgemeester stelt nu dat hij zou overwegen om met het Belang te besturen, al gaat hij ervan uit dat het niet nodig zal zijn. Daarmee ondergraaft hij meteen zijn eigen kansen, want wie op voorhand het “noodplan” bekendmaakt straalt niet meteen veel zelfvertrouwen uit. Los daarvan is het wel eerlijker om nu te zeggen wat de plannen zijn dan op 9 oktober plots met het VB rond de tafel te gaan zitten.

Maar ik geloof absoluut niet in het scenario dat het VB achter de bestuurstafel zou worden “ontmaskerd”. Hun bestuurders gaan alle problemen nog steeds op “de anderen” blijven afschuiven. Op de coalitiepartner zolang ze geen absolute meerderheid hebben. Op de Vlaamse overheid zolang ze die niet helemaal zelf in handen hebben. Op de federale overheid (voor hen is dat een synoniem van “De Walen”) zolang België bestaat. En desnoods op Europa. Het zal heel moeilijk zijn om hen uit hun underdogpositie los te weken, zodat ze volgens mij ook mét bestuurs(on)verantwoordelijkheid hun kiezerspotentieel zouden behouden. Terwijl ondertussen een gemeente, een stad of een heel land zou worden overgeleverd aan een stel (veroordeelde) racisten waarbij het aantal bekwamen op één hand kan worden geteld – om nog vingers over te houden. Waarbij propaganda véél belangrijker zal blijken dan beleid en spin-doctors à la Slangen helemaal zullen verbleken.

De discussie over het “cordon sanitaire” is totaal zinloos. Het is gewoon geen optie om te besturen met een partij waarvan niet alleen de basiswaarden onaanvaardbaar zijn, maar die bovendien geen enkel coherent idee heeft over hoe ze deze complexe maatschappij zouden willen inrichten. Ik begrijp dat dat niet altijd zo gemakkelijk uit te leggen is, lokaal kan de situatie er al eens wat minder zwart/wit uitzien. Maar Somers, Vandeurzen en collega’s moeten vooral blijven duidelijk maken dat het hier écht niet alleen over Schoten, Stabroek of Deurne gaat. De vergelijking met Nederland gaat tenslotte niet op : Leefbaar Rotterdam heeft zo ongeveer even veel met het VB gemeen als de Nederlandse SP met de sp.a in Vlaanderen.

Een wolk van parels

Een wolk van parels

Met De Parelvissers bewijst Big Brother misschien moeilijk te geloven. Maar zowel de openbare omroep als de commerciële televisie in Vlaanderen is van een kwaliteit waar men elders maar moeilijk aan kan tippen (een Peking Express komt ook niet zomaar uit de lucht vallen – alleen in een tv-landschap dat óók op basis van kwaliteit concurreert zal een commerciële omroep er zich aan wagen zoiets zelf “uit te vinden”). Veel Nederlanders zouden bijvoorbeeld hun publiek omroepbestel maar al te graag inruilen voor een VRT-kloon.

Het verhaal dat Tom Lenaerts uitwerkte heeft natuurlijk verschillende lagen en geeft die maar beetje bij beetje prijs. Ik herken er soms de sfeer in die tot stand komt wanneer we met oud-leid(st)ers van KSJ Essen samenkomen. Je kent elkaars karakter, humor, manier van denken. Herinneringen aan de hoogtepunten maar ook aan de (soms heroïsche) discussies van toen komen boven. Je voelt je heel snel terug thuis in de groep, met een soort onvoorwaardelijk kameraadschap. Alles lijkt zomaar spontaan in de plooien van toen te vallen. En toch ook weer niet, want alles is nu eenmaal veranderd. De tijd die stilstond, en toch zeer snel is gegaan.

Niemand ging er met de kas vandoor, en er zat zeker geen 100 miljoen frank in (gelukkig maar). Maar zoals voor De Parelvissers ging het ook voor ons vaak om een periode die mee gemaakt heeft tot wie we zijn, en zonder dewelke alles anders zou zijn geweest.

De trein is altijd…

De trein is altijd…

Net in de week dat het treinverkeer tussen Essen en Brussel nog eens voor een stevige portie ergernis zorgde, pakt de Ombudsman bij de NMBS uit met zijn jaarverslag 2005. De opeenvolgende verslagen zijn boeiende lectuur voor de treinreiziger, ook al omdat ze vrij leesbaar geschreven zijn. Heel wat van de veelal terecht door de Ombudsman aangeklaagde situaties komen herkenbaar voor. Gelukkig meestal niet omdat ik ze zelf meegemaakt heb, wel omdat je ziet dat ze aan medereizigers overkomen of omdat je je levendig kan vaststellen dat ze gebeuren.

Bovendien blijkt de reactie van de NMBS nog al te vaak een houding uit te stralen waarbij de burger er is terwille van de overheidsdienst en diens starre reglementen in plaats van andersom. Een liberalisering op zijn Brits, met maatschappijen waarvan de dienstregeling niet op elkaar aansluit, is natuurlijk geen oplossing. Maar de spoorwegmaatschappij zou toch echt wel aan een klantvriendelijker imago mogen werken.

Bovendien ben ik ervan overtuigd dat heel wat vertragingsproblemen én communicatiestoornissen te wijten zijn aan het verouderd materieel waarmee wordt rondgereden. Als de deuren van één treinstel het niet doen, is de vertraging als gevolgd daarvan effectief een geval van “overmacht”, waarvoor ik begrip kan opbrengen. Als de deuren van een bepaald type trein systematisch problemen opleveren, dan is dat geen overmacht meer. Ook het ontbreken van een omroepinstallatie in de oudste treinstellen hoort in dezelfde categorie thuis.

De Ombudsman merkt ook nog op dat het reserveren van treinen voor groepsreizen tijdens de piekuren zeer veel ergernis oproept bij de dagelijkse pendelaars. Dat kan ik alleen maar bevestigen. Dat ik daarbij soms toch op de gereserveerde plaats blijf zitten moet zowat de enige “burgerlijke ongehoorzaamheid” zijn die ik me al eens permitteer. Als je dan aan de groepsreiziger uitlegt dat ik graag dagelijks een plaatsje zou reserveren, komt er soms zelfs enig (noodgedwongen…) begrip. Gelieve mij ervoor te verontschuldigen !

Kies Bolletje

Kies Bolletje

Nederland trok gisteren naar de stembus om nieuwe gemeenteraden te kiezen. Dat betekent dat alle buurgemeenten van Essen, op Kalmthout na, dus over hun plaatselijke politici mochten oordelen. Al lijken de verkiezingen toch vooral door de nationale politiek te zijn beïnvloed. Dat is jammer, want zo kan het gebeuren dat een slechtwerkende plaatselijke afdeling van een partij beloond wordt voor wat de Kamerfractie in Den Haag doet, waar ze lokaal nauwelijks of geen contact mee hebben, laat staan dat ze die kunnen beïnvloeden. Andersom is natuurlijk nog erger : afgestraft worden voor iets waar je nauwelijks wat aan kan doen. In Utrecht bestuurden de PvdA en Leefbaar Utrecht samen de stad. De PvdA gaat van 7 naar 14 zetels, Leefbaar Utrecht van 14 naar… 3. Het lijkt me logisch dat de lijsttrekker van deze laatste zich afvroeg waaraan ze dat dan wel hadden verdiend…

Over heel Nederland doen vooral de PvdA (sociaal-democratisch) en de SP (uiterst links) het goed, wat slecht nieuws is voor de regering Balkenende. De partijen van zijn coalitie (de christen-democraten van het CDA, de rechts-liberalen van de VVD en de links-liberalen van D66) leveren immers heel wat zetels in. Ook bij de Essense buren doet de PvdA het goed, in Roosendaal zelfs vrij spectaculair : van 3 naar 8 zetels en in één klap de grootste partij. Vooral ten kosten van de lokale RLPR, die van 12 naar 8 gaat. In Rucphen is de lokale Rucphense Volkspartij de overwinnaar, ten koste van de VVD. Al is ook daar de vooruitgang van de PvdA het sterkst (van 1 naar 3 zetels). De PvdA wordt ook in Woensdrecht de grootste, terwijl er in Zundert nauwelijks wat verandert, al wordt het CDA er nipt de grootste partij (in plaats van de lokalen van Nieuw Zundert-Werknemersbelangen). Een nieuwe lokale partij, 3D, komt er met 2 zetels in de raad. Opvallend is verder dat in de gemeenten rond Essen D66 eerder vooruit- dan achteruitgaat, tegen de nationale trend in.

Nu moeten er meerderheden worden gevormd. Naar Nederlandse gewoonte worden dat meestal véél te brede coalities, met zoveel partijen dat de oppositie er niet zo sterk staat. Wat anderzijds wel maakt dat de meerderheidsfracties zich een stuk onafhankelijker tegenover het college kunnen opstellen dan in Vlaanderen gebruikelijk is, en dat is wel een goede zaak.

Laat Turkije EU-lidmaatschap ontsnappen ?

Laat Turkije EU-lidmaatschap ontsnappen ?

Laat ik maar meteen zeggen dat ik voorstander ben van de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. Het land hoort bij Europa, en het vooruitzicht van integratie in de EU zet de Turkse overheid onder grote druk om verder te democratiseren. Want op dat vlak is er alleszins nog een hele weg af te leggen, vooral tegenover de Koerdische bevolking. Dat wordt nogmaals en zeer schrijnend bewezen met het lot dat de ouders van Derwich Ferho, de voorzitter van het Koerdisch Instituut in Brussel, hebben ondergaan : het bejaarde echtpaar werd vrijdag door doodseskaders op om het leven gebracht. En het is algemeen bekend dat deze moordcommando’s worden aangestuurd of minstens getolereerd door de Turkse overheid.

Terecht werd er vanuit verschillende politieke partijen -niet toevallig de N-VA, spirit en het Groen! van Bart Staes- onmiddellijk scherp gereageerd en opheldering vanwege de Turkse autoriteiten geëist. Nu moeten niet alle EU-landen op het vlak van “mensenrechten en minderheden” lessen willen leren aan Turkije (Spanje heeft ook de neiging om al wat Baskisch is ook als terroristisch te beschouwen), maar de Turkse overheid beantwoordt hier duidelijk niet aan de Europese (en algemeen-menselijke) norm.

Sommigen zien ook een verband met de kwestie-Erdal. Over het “ontsnappingsincident” (dat er eigenlijk geen is, want ze was niet opgepakt) ga ik me niet uitspreken, maar het lijkt me wel evident dat de veroordeelde Turkse terroriste de uitlevering naar haar “vaderland” tracht te voorkomen : het risico op martelingen is niet denkbeeldig, en dan kan van uitleveren inderdaad geen sprake zijn ! Misschien was dat beter vooraf uitgeklaard. Het proces-Erdal toont overigens wel aan dat rechtsregels niet zomaar met de voeten mogen worden getreden omdat het over “terrorisme” gaat. Anders komen we in een Guantánamo-rechtspraak terecht, en dat is nu net wat Europa aan de V.S. verwijt. Al vrees ik voorlopig niet dat het “huisvuilarrest” (zie hieronder) daartoe zal leiden…