Archief van
Maand: september 2006

Criminaliteit : harde aanpak !

Criminaliteit : harde aanpak !

Ik ben een crimineel. Ik heb het altijd al gedacht, maar nu staat het officieel vast. Het ACW heeft het immers gezegd. En op papier gezet.

Aan onze vorige Nieuwsflits koppelden we een parodie van het ACW-blad “Band-Extra”. Met onze kandidaten in plaats van die van CD&V. Bij ons zijn er immers even goed mensen die actief zijn in KWB, KAV, ACV, OKRA… en dus dachten wij dat die een ACW-steuntje ook wel verdienden. Dat probeerden we met onze versie, die alleen via het net te vinden was, duidelijk te maken.

Wat dan de misdaad is ? Dat we hun blad hebben nagemaakt, kan hen natuurlijk weinig schelen. Maar dat we de indruk hebben gewekt dat sommige leden van de ACW-verenigingen misschien wel eens niet voor CD&V zouden kunnen kiezen, dat is schandalig. Dat we nog maar durven insinueren dat sommige mensen het opdelen van schitterend werkende verenigingen in zuilen uit de tijd vinden, is crimineel. Dat we durfden suggereren dat niet alle KWB-ers, of KAV-ers, of… het ermee eens zijn dat in naam van de verenigingen waar ze zoveel tijd en energie in steken wordt opgeroepen om voor Frans Schrauwen te stemmen, dat is strafbaar.

Bah, voor dat soort misdaden wil ik nog wel opdraaien. Al dreigen zij zijn vrijheid met kluisters en geschreeuw… Of hoe een grote partij héél klein kan zijn.

Onze reactie vindt u hier. En hoe goed CD&V voor het ACW-programma zorgt, staat dan weer hier.

Bright lights, big city

Bright lights, big city

Gisterenavond verliet ik pas laat de FOD Werkgelegenheid, omwille van een avondvergadering. Het hele korte stukje tussen de uitgang van het gebouw en de ingang van het station biedt ook ruimte aan wachtende taxi’s. Die, en ook het verlichte Victor Hortaplein en het stationsgebouw roepen de sfeer op van een stad in avondlicht – na de spits. De mensen lijken minder gehaast en moeten niet allemaal zonodig ergens heen. Wachten op een late trein is minder erg – de stap van vroeg thuis naar laat thuis is veel groter dan die van “laat” naar “later”. Brussel-Zuid is bovendien een erg internationaal en kosmopolitisch station : de Thalys en de Eurostar maken dat er zelfs een beetje een luchthavensfeer hangt. Ik vind het een aangenaam station om ’s morgens aan te komen en ’s avonds te vertrekken. Er hangt altijd een beetje een reizen en vakanties in de lucht. Veel meer dan in het pendelstation Brussel-Centraal alleszins (dat is dan ook van het allerlelijkste dat ons land te bieden heeft).

Héél even overviel me de sfeer van een wereldstad als Londen of Parijs. Even, maar net lang genoeg om echt naar zo’n stad te verlangen. Ik denk niet dat ik er ooit zou kunnen wonen – in Brussel trouwens ook niet. En ik heb mij natuurlijk voor mijn Essen geëngageerd. Maar zo af en toe hou ik van een échte stad. Vooral bij valavond. Liefst één met een rivier. Dat maakt immers voor mij ook Antwerpen méér tot stad dan Brussel. De lichtjes van de Schelde, inderdaad. Of de Seine, de Theems, de Donau.

En de politieke boodschap in dit alles ? Moet die er dan zijn ? Misschien in deze periode toch maar wel… Als “plattelandsbewoners” moeten we de steden dankbaar zijn, juist omdat zij de stad willen zijn met alle voor- en nadelen vandien. We moeten misschien zelfs meer aan de lasten ervan durven bijdragen. Want zonder sterke een aantrekkelijke steden is er voor een gemeente als Essen geen ademruimte en raken we ons groene en open karakter helemaal kwijt. Dat is de paradox : zonder sterke steden zal heel Vlaanderen pas echt verstedelijken. Ik wens dus niet alleen Essen, maar zeker ook Antwerpen, Gent, Mechelen… na 8 oktober een sterk bestuur toe. En Brussel wens ik eerst een fusie van de 19 gemeenten, want dat lijkt me een voorafgaande voorwaarde om nog maar aan goed bestuur te beginnen dénken. Het Hortaplein ligt op de grens van twee gemeentes. Alsof die grens daar ook maar enige zin zou hebben…

Samen sterk !

Samen sterk !

De campagne is erg zwaar. Gewoon omdat er erg veel werk in steekt, en we ook veel hooi op onze vork hebben genomen. Maar ook omdat er blijkbaar naar manieren wordt gezocht om ons min of meer het zwijgen op te leggen. Bovendien is het -overeenkomstig de Wet van Murphy- behoorlijk druk op mijn werk.

En toch… N-VA/PLE brengt al weken een schitterende ploeg op de been. Mensen die, niet voor zichzelf maar voor de groep, dag na dag de handen uit de mouwen steken : borden, folders, flyers, brieven… Veel helpende handen maken het werk ligt, en bovendien zit het enthousiasme er echt wel in. Op die manier is het uiteindelijk toch gewoon genieten : samen werken we aan een beter Essen. Want dat verdient onze gemeente.

Inkleuren

Inkleuren

Vandaag verschijnt mijn folder in de brievenbus. De evolutie van het politieke landschap de voorbije jaren heeft gemaakt dat ik daar de middelen voor kon vinden, en dus heb ik er gebruik van gemaakt.

Het geeft me wat gemengde gevoelens : het is een beetje exhibistionistisch om jezelf zo in beeld te brengen en eigenlijk ben ik daar niet zo goed in. Anderzijds is het een unieke kans om duidelijk te maken waarvoor je staat en hoe je in de politiek bent beland. En het wijst de weg naar deze site, waar dat verhaal veel uitgebreider te lezen is. Welkom trouwens, als u via de folder de weg hebt gevonden !

Ik hoop vooral duidelijk te maken waarom ik probeer na 8 oktober opnieuw een mandaat uit te oefenen in Essen : omdat ik echt iets wil veranderen in onze gemeente. Niet vanuit persoonlijke ambitie. OCMW-raadslid zijn vind ik namelijk al een heel mooie taak en ik heb ook nog een drukke en leuke baan. Wel omdat ik het nodig vind om een beter bestuur voor Essen mogelijk te maken.

Dat je daarbij al eens met anderen moet botsen -soms zachtjes, soms stevig- is onvermijdelijk. Dat hoort erbij, maar ik vind het toch een onaangenaam kantje van de politiek. Ik probeer oprecht om niemand persoonlijk te kwetsen, maar soms zijn personen nu eenmaal onverbreekbaar verbonden met bepaalde toestanden, beleidskeuzes… Als je op een degelijke manier aan politiek doet, kan je daar nu eenmaal niet (altijd) over zwijgen omwille van de persoon die eraan verbonden is. Toch hoop ik steeds dat de persoonlijke relatie met hen daar niet onder hoeft te lijden, maar soms gebeurt dat natuurlijk wel. Net zoals ik zelf ook wel eens gekwetst wordt. Politiek is een leuk, boeiend en vaak verrijkend engagement maar vraagt zelfs op lokaal niveau heel wat incasseringsvermogen. Ik wens het in elk geval iedereen toe die op 8 oktober meedoet, mezelf inbegrepen !

Opzij, opzij, opzij…

Opzij, opzij, opzij…

Als ik binnen een jaartje of zo aan de campagne 2006 terugdenk, dan zal het aan deze dag zijn, vermoed ik. Onze laatste Nieuwsflits -ok, toch wel een beetje “mijn” Nieuwsflits, zonder de inbreng van de anderen te minimaliseren- die onder het vuur van de (radeloze ?) tegenstand komt te liggen. De Post die onze folder heeft verspreid maar die we het ongewild blijkbaar lastig hebben gemaakt. Enkele mails van kritische kiezers (dat mag of moet zelfs), maar ook van een potentieel VB-stemmer die we wellicht over de streep hebben getrokken. Een elektronische schouderklopje van een oud-schoolmeester, dat is natuurlijk erg aangenaam. Enkele vragen om propagandamateriaal te bezorgen (graag !). Onze eigen mensen die hun waardering voor enkele van onze folders uitdrukken, ook dat doet goed. Iemand die nog een bord wil plaatsen (en Bart regelt dat dan allemaal perfect). Tussendoor een geslaagde actie die toch ook nog wat improvisatietalent vergde. Het laatste LaWIJtje dat nog snel herwerkt en dan afgewerkt moest worden. Bovendien een drukke dag op het werk (dat komt ervan als je luidop verklaart dat politiek een hobby is). Om Herman Van Veen te citeren : we moeten rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan…

En dat allemaal omdat Essen beter verdient ! Wel ok, daar heb ik het voor over. Morgen fris weer op.

Logon, logoff

Logon, logoff

Logo’s. Je vindt ze tegenwoordig overal op het internet. Heel wat organisaties moedigen het downloaden ervan expliciet aan. Maar dat kan natuurlijk tot verwarrende toestanden leiden : wanneer is het gebruik van een logo geoorloofd, en wanneer niet ? Zo doorbladerde ik om diverse redenen enkele jaargangen van allerlei papieren en elektronsiche publicaties van CD&V en aanverwante organisaties zoals het ACW. Maar het had natuurlijk even goed om een andere partij of een heel andere organisatie kunnen gaan. Ik vond officiële logo’s van de politie, de brandweer, van internationale organisaties, van Essen en andere gemeenten, van het provinciebestuur, … En allerlei andere logo’s waarvoor hoogstwaarschijnlijk nooit toestemming gevraagd is. Zelfs het PLE-logo heb ik teruggevonden, en dat is zeker nooit gevraagd !

Maar ook dat laatste is natuurlijk geen probleem : het gaat gewoon om een link naar onze site. Zelf doe ik dat soms ook trouwens, een logo gebruiken waarvan ik geen eigenaar ben. Mij zal je het een ander niet zo snel horen verwijten. Zeker niet als het passend gebruikt is : een brandweerlogo bij een brandweerman, het logo van de speelpleinwerking bij een artikel over die werking, een verenigingslogo bij iemand die in die vereniging actief is…

Soms staat er dan plots iemand op die vindt dat het gebruik van een bepaald logo dat je overal kan vinden strafbaar is. Hoewel het op dezelfde manier passend gebruikt is. Zeker als het een duidelijk geval van balk in het eigen en splinter in andermans ander oog is, komt dat toch wel vreemd over. Voor mij niet gelaten, maar dan moet je zelf natuurlijk ook wel héél voorzichtig worden. Of beter nog : altijd al geweest zijn. Als het aan mij ligt, heb ik liever wat meer vrijheid. Waarbij je dan de bluts met de buil moet nemen, natuurlijk.

Complex

Complex

Tijdens het campagnewerk voor het pc-scherm zette ik de radio aan. Om te ontdekken dat een nieuwe reeks van het Reyerscomplex gestart is. Ik zal er niet speciaal voor thuisblijven -het is nog lang geen Leugenpaleis- maar de satire van Kruismans en Van Den Heuvel kan ik wel smaken (en ik hoor hen liever dan dat ik ze zie, doch dit geheel terzijde). Dit soort programma’s, kwaliteitsvolle ontspanning, is typisch iets dat een openbare omroep onderscheidt van een commerciële zender. Beiden hebben hun bestaansrecht, maar ze zijn wel verschillend. Dat leek Tony Mary regelmatig te vergeten. Hoewel ik de onafhankelijkheid van de VRT tegenover de politiek heel belangrijk vindt, ging hij de laatste weken veel te ver.

Ik ben geen arbeidsjurist, maar volgens mij heeft hij zijn ontslag doelbewust zelf uitgelokt. De Vlaamse regering heeft dus de juiste beslissing genomen. Maar de hele zaak mag geen alibi zijn om de VRT terug in een politieke greep te nemen. Wie daarvan niet overtuigd is, stemt best af en toe eens af op RAI, TRT of… RTBF.

Patrick

Patrick

De verkiezingscampagne van Antwerpens burgemeester Patrick Janssens is geniaal. Het idee is briljant, de vormgeving prachtig. De achterliggende strategie ontzettend efficiënt. En ik zou nog wel wat superlatieven kunnen gebruiken. Die eigenlijk ook al golden voor de “A” en de slogan “’t Stad is van iedereen”.

Dat hij zelf in eigen partij tegenstand krijgt, kan ik begrijpen. In De Morgen las ik over de oude (B)SP-militant die grommend een affiche van Geena Lisa voor het raam hangt. Maar de sp.a moet de goden danken dat Janssens uit de reclamewereld, via het partijvoorzitterschap, “op ’t Schoon Verdiep” is neergedaald. Patrick is vandaag en morgen zondermeer de beste burgemeester voor ’t Stad – toch een beetje “mijn” stad, veel meer dan Brussel alleszins. De sp.a/spirit-zetels op 8 oktober zullen zijn zetels zijn. Degenen die erop zitten, zullen daar een prijs voor betalen, maar dat is niet meer dan normaal.

Ik hoop dat spirit in de Antwerpse gemeenteraad geraakt. Ik gun de N-VA met Bart De Wever een mooi resultaat. Ik zie zelfs wel iets in CD&V-kopman Philip Heylen. En Ludo Van Campenhout heeft de Antwerpse VLD gered van de verdwijning tussen het aambeeld van Coveliers/Dewinter en de hamer van baron Delwaide. De Groen!-schepenen Pairon en Pauwels horen bij de realo-groenen en doen het al bij al vrij goed (jammer dat hun partij in Antwerpen vooral de behoefte voelt om dwars te liggen). Ik wens er velen een behoorlijke tot goede score toe, daar in Antwerpen (eentje niet, dat had je al begrepen). Maar burgemeester ? Dat is Patrick. Punt.

Stem OCMW !

Stem OCMW !

Vandaag kwam de OCMW-raad voor de laatste keer voor de verkiezingen samen. Zonder pers en met één man in het publiek, sp.a-oudgediende Willy Merks. Te verwachten impact op het stembusresultaat, wat je ook zegt : nul. Toch werd er nog een aanleiding gevonden om wat te bakkeleien over het woonbeleid, of over werkgelegenheid. Zonder veel zin of richting, zodat het mij niet echt kon boeien. Maar het politieke bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan.

De OCMW-raad is een schaduw van de gemeenteraad. Gelukkig maar, want in de schaduw kan soms veel nuttiger en constructiever worden gewerkt dan in de volle schijnwerpers. Maar deze raad is nog op een andere manier een schaduw : het “achter de schermen” waar veel werk wordt verzet. Voor het OCMW, natuurlijk. Maar van zowat alle partijen draait ook een stevig stuk van de campagne mee op enkele OCMW-raadsleden. Als we samen één lijst “OCMW” hadden ingediend, zouden we misschien niet zo heel veel zetels hebben gehaald (alhoewel, we hadden dan natuurlijk ook de personeelsleden als geheime stemmenkanonnen kunnen inzetten). Maar de partijen waar we dan vandaan zouden zijn gekomen, hadden een serieus probleem gehad !

Hopelijk gebruiken we allemaal dat “gewicht” dat we daardoor toch wel hebben in de dagen na 8 oktober om ook voor de komende jaren een sterk OCMW uit de brand te slepen. Ik heb alvast geprobeerd mijn steentje bij te dragen door te pogen het dossier van het personeelsbehoeftenplan over de verkiezingsdrempel heen te dragen. Het zou behoorlijk nefast zijn als het dan niet gewoon wordt uitgevoerd. Dat er enkele stappen achteruit worden gezet. Iedereen (b)leek het met me eens. Moge alvast die eensgezindheid standhouden.

9/11 – bis

9/11 – bis

Waar was je op 11 september ? Aan het werk, toen nog in de Belliardstraat. Ergens in de namiddag surfde ik even naar de site van De Standaard, ook toen al de sterkste nieuwssite. Om te zien of er in de Wetstraat niemand iets had gezegd dat twee dagen lang in de kranten zou staan. Maar ik geraakte niet binnen op de site. Ook niet op die van CNN, wat al iets meer verbaasde. Maar de internetverbinding deed het nog wel. Statistieken kon je nog gewoon raadplegen.

Toen ik naar huis ging, meldde een collega in de gang dat er een vliegtuig in één van de Twin Towers was gevlogen. In het Brusselse Centraal-Station stond een massa volk rond een televisie die daar in een cafeetje altijd op niets staat en alleen bij voetbalwedstrijden wordt bekeken.

De trein leek me nog stiller dan anders. Ik weet nog dat ik me afvroeg wie het al wel wist, en wie nog niet. Treinreis tussen twee werelden. Tussen het hoopvolle einde van de 20e eeuw en het moeilijke begin van de 21e. De trein is altijd een beetje reizen.