The case Keesje
De collega’s van Groen! reikten gisteren hun tweejaarlijkse prijs “Keesje Mohammed” uit. “Met deze tweejaarlijkse multi-culturele onderscheiding wil Groen! Essen een lokaal initiatief waarderen dat zich engageert in een problematiek die de gemeentegrenzen overschrijdt.” – zoals ze het zelf formuleren.
Je kan veel over Groen! zeggen, maar hun recepties en feestjes zijn altijd erg gezellig. Al één reden om naar de uitreiking te gaan. Maar bovendien verdienen de prijswinnaars van deze uitgave, de vrijwilligers van de Essense Wereldwinkel, hun “Keesje” dubbel en dik. De Winkel bestaat al vele jaren en blijft op een heel praktische en concrete manier bijdragen aan een betere wereld. Natuurlijk is vooral de symbolische uitstraling belangrijk. Natuurlijk is een eerlijke wereldhandel (dat is in de meeste gevallen een vrije wereldhandel !) iets dat uiteindelijk via politieke weg, langs de WTO, tot stand moet komen. Maar de duurzame, eerlijke (en lekkere) kwaliteitsproducten van de Wereldwinkel zijn een onvervangbaar instrument om een duw in die richting te geven. Dus wens ik Oxfam en de Essense werking nog veel jaren toe.
Overigens : als er iemand Keesje Mohammed verdient, voor zijn hele oeuvre, is het burgemeester Schrauwen. Je kan van hem zeggen wat je wil (en dat zal ik niet laten)en veel andere prijzen zijn er wellicht niet aan verloren gegaan, maar als “ambassadeur” van de gemeente is hij moeilijk te overtreffen. Dus vrienden van Groen! : denk volgende keer aan hem. Bij wijze van afscheidsgeschenk, als het even kan. Maar tóch verdiend.
Het voorbije weekend zat ik in Londen. Voor een keer voor mijn werk, maar echt als toerist. Of zelfs als “reisleider” voor mijn ouders, die een gids/tolk wel nuttig vonden. Wat maakt dat ik nog eens alle toeristische “musts” heb aangedaan, van de kroonjuwelen tot Madame Tussaud’s. Zeker dat laatste zou ik wellicht nooit op eigen initiatief hebben bezocht, maar ik moet toegeven dat het eigenlijk toch de moeite is. Mits je enig gevoel voor kitsch en glamour hebt (of voor een keer kan doen alsof), weliswaar.
Sinds we tegelijk aan dezelfde studie begonnen, kruist mijn pad dat van Dieter Berebrouckx vanuit soms onverwachte richtingen. Er speelt altijd wel één of meer tegenstellingen tussen ons -van een verschillend jeugdbewegingsuniform tot een plaats op een verschillende verkiezingslijst- maar we zijn het maar over heel weinig zaken niet eens. Zodat we al eens (al dan niet zichtbaar) samen dingen in beweging hebben gezet. 
Het asielvraagstuk, opnieuw. Een Somalische vrouw ontvlucht haar gedwongen huwelijk met een verre Canadese neef. Bij aankomst in Europa dient ze een asielaanvraag in, weliswaar in een ander land dan datgene waar ze eerst aankwam. Uit angst voor haar familie geeft ze een verkeerde naam op, verandert haar geboortejaar en stelt ze rechtstreeks uit Somalië te komen, hoewel ze lang in Kenia heeft gewoond. Ze wordt in 1992 als vluchteling erkend en verwerf later ook de nationaliteit. Had ze destijds erkend mogen worden ? Dat je van naam verandert, lijkt me nogal normaal in dit soort situatie. Dat je je verhaal verdraait, lijkt me wat minder aannemelijk. Misschien had ze destijds geen asiel mogen krijgen. Maar ze krijgt het toch.
Dat sommige mensen hun land ontvluchten is jammer genoeg van alle tijden. Het is ook heel normaal : uit een land zonder toekomst voor jezelf of je kinderen probeer je nu eenmaal weg te geraken. Als ik in Afghanistan, Irak, Tibet, Tsjetsjenië… woonde, zou ik het ook wel weten. Dus moet er een asielsysteem bestaan. Een dergelijk systeem kan nu eenmaal niet zonder regels. Omdat je niet iedereen kan binnenlaten, anders komt je samenleving onder een onhoudbare druk te staan. Die regels mogen voor mij ruimer worden dan ze vandaag zijn, maar je zal altijd sommige mensen moeten weigeren. Dat is heel hard, maar het kan echt niet anders. Het wordt onmenselijk als je mensen na jaren nog terugstuurt. Een procedure die te lang duurt, kan voor mij niet anders dan tot een verblijfsrecht leiden. Maar ook met een optimale procedure heb je altijd één of andere vorm van uitzettingsbeleid nodig. Wie er dan voor kiest hier bewust volstrekt illegaal te verblijven, komt wat mij betreft niet voor één of andere vorm van regularisatie in aanmerking. 
De lente is nu echt wel begonnen, maar de winter werpt een lange schaduw. Na het racistische geweld in Brugge werden gisteren in Antwerpen, midden in de stad, mensen doodgeschoten omwille van hun huidskleur. Een kleuter kreeg de kogel omdat haar oppas zwart was. Wat is er met Vlaanderen aan de hand, dat dit kan gebeuren ? Natuurlijk gaat het om individuele, geïsoleerde, gevallen. Maar die zijn alleen mogelijk dankzij een bepaald klimaat, dat ondermeer door het VB werd gecreëerd. Als extreem-rechts hetzelfde fatsoen zou hebben als de allochtone en de Poolse gemeenschap na de moord op Joe Van Holsbeeck, dan organiseert het nu zondag een herdenking van de slachtoffers van deze terroristische aanslagen.
De VRT zoekt nog steeds naar het