Archief van
Maand: december 2007

Valse noot

Valse noot

Ik citeer “Info Essen” zoals de ambtelijke berichten van ons gemeentebestuur officieel heten : Bij een feest hoort muziek, en dat geldt dus ook voor “850 jaar Essen”. Ook bij een eigen identiteit hoort muziek : daarom beschikken de Europese Unie, staten, regio’s, provincies en ook gemeenten over een eigen officieel lied. Een lied is dan ook een geschikte ambassadeur, een muzikale uitgestoken hand naar de buitenwereld, een kleine melodische bijdrage aan het wereldwijde concert van mensen, volkeren en talen. Vanuit deze vaststellingen stellen wij daarom voor om ter gelegenheid van “850 jaar Essen” een wedstrijd uit te schrijven om Essen een officieel lied te geven.

We leggen een aantal criteria op :
– het lied moet ‘eigentijds en tijdloos’ zijn
– de tekst en de muziek moeten volledig nieuw en origineel zijn
– de tekst moet gesteld zijn in het Nederlands of in het Essense dialect, duidelijk naar Essen, zijn bevolking en wijken verwijzen,
– het lied (muziek + tekst) en ook de muziek afzonderlijk moeten bij verschillende gelegenheden, op verschillende manieren en in verschillende muziekstijlen bruikbaar zijn

De vzw 850 jaar Essen duidt een jury aan, die alle inzendingen zal beoordelen en een uiteindelijke keuze zal maken. Voor meer info kan je terecht op www.essen850jaar.be of op het nummer 03 670 01 30.

Leuk initiatief. Mooi tekstje ook. Goed bedacht trouwens, criteria. Ik wou dat ik er zelf op was gekomen. Of wacht eens… Ik heb het dit al eens ergens gelezen. Nogal letterlijk zelfs. In een voorstel dat door de gemeenteraad in september werd besproken. Ik citeer het resultaat van die bespreking : Het voorstel tot creatie van een officieel dorpslied voor Essen, wordt verworpen. CD&V en sp.a waren er namelijk tegen.

Ik vind het natuurlijk erg leuk dat het voorstel van Philip en mij alsnog doorgaat. In een boutade heb ik wel eens gezegd dat een negatieve stemming in de gemeenteraad de eerste stap naar de realisatie van een voorstel is. Het zou ook nogal absurd klinken als ik tegen de uitvoering ervan zou zijn. Het gaat mij ook niet om de koppeling van mijn naam aan het idee : daar dient Info Essen uiteraard niet voor, dat moet ik maar in andere publicaties doen. Ik ben er zelfs een beetje trots op dat onze tekst hier wordt gebruikt, en “eigentijds en tijdloos” vind ik sterk geformuleerd, al zeg ik het zelf. Maar als gemeenteraadslid vind ik dat de gemeenteraad hier misbruikt is en gedegradeerd werd tot kinderspeeltuin in plaats van beslissingsorgaan van de gemeente. Waarbij CD&V en sp.a wellicht als enige bedoeling hadden ons een klein succesje te misgunnen. Dat is willekeurig en onverantwoordelijk stemgedrag, en als wij ons daaraan bij een 12/12 samenstelling van de gemeenteraad zouden bezondigen zouden ze op de meerderheidsbanken wellicht (terecht) erg verontwaardigd reageren.

Ik zal er niet van wakker liggen. Integendeel, ik wil uiteraard positief meewerken aan het dorpsliedproces – jammer dat ik geen noot muziek ken, want aan een tekst zou ik me nog wel durven wagen. Maar ik vind het erg klein van de meerderheidspartijen. Het zou hen sieren zich daarvoor te verontschuldigen.

Quid Pakistan ?

Quid Pakistan ?

Moord op de partijleider die hoog scoort in de peilingen, vlak voor de verkiezingen. Het overkwam Nederland toen Pim Fortuyn werd vermoord, het overkomt nu Pakistan. Maar Nederland was en is een stabiele volwassen democratie, terwijl Pakistan een licht ontvlambaar kruitvat is. Benazir Bhutto was geen ideaalbeeld van een democratische politica, maar ze was er wel één, en één met veel ervaring en charisma. Iemand met zeer veel lef, bovendien. Pakistan deelt met Turkije en Indonesië de roeping om grote moslimdemocratieën te zijn, die aantonen dat islam, democratie en “goed bestuur” kunnen samengaan. De ligging van Pakistan is bovendien zo mogelijk strategisch nog belangrijker dan dat van de beide andere. Alles liet uitschijnen dat de Pakistani duidelijk en doelbewust voor een terugkeer naar de democratie zouden kiezen. Dat -mogelijk- Al Qaeda Bhutto belangrijk genoeg vond om dat te willen verhinderen, toont aan dat het land mogelijk echt op de goede weg was.

De opdeling van Brits-Indië in India en Pakistan was een vergissing. Het ene India had een sterke multi-religieuze democratie kunnen zijn, waar zoals van oudsher moslims en hindoes relatief harmonieus samenleefden. De Indiase en de Ierse vlag lijken wat op elkaar, en symboliseren een soortgelijk idee : het wit van de vrede tussen groen (moslims in India en… katholieken in Ierland) en oranje/saffraan (hindoes en protestanten). In beide gevallen bleef de droom van de vlag onvoltooid en ontstonden toch grenzen op religieus-politieke grondslag. In India kozen moslims en ook wel hindoes ervoor om elk een eigen koers te varen – met Kashmir als twistappel. Pakistan toonde echter wel aan dat het het potentieel heeft om naast India een sterke democratische staat te zijn. Hopelijk wordt de heropflakkering van díe droom nu niet opnieuw in de kiem gesmoord.

Hoofd- en bijzaak

Hoofd- en bijzaak

Eén van de leuke kanten aan het webmasterschap voor de petitie voor Lijn 12, naast vanzelfsprekend het succes ervan, is dat ik de reacties die mensen koppelen aan hun ondertekening ervan mag lezen en selecteren. Vaak gaat het om erg pertinente vaststellingen over het treinverkeer op onze lijn, waar we iets mee zijn en die onze eisen verder kracht bijzetten. Soms leren we er ook problemen mee kennen die we totnogtoe over het hoofd hadden gezien.

Dikwijls zijn de korte of wat langere tekstjes (die dan soms via e-mail komen) behoorlijk raak geformuleerd of zelfs erg leuk geschreven. Alleen verbaast het me in heel veel reacties, ook als ze verder in een vlot en correct Nederlands zijn opgesteld, hoe sterk het gebruik van hoofdletters aan een grote willekeur onderhevig is geraakt. Na een punt volgt er soms geen meer, maar zeker in eigennamen of plaatsnamen staan er vaak geen. Of nog erger : de ene keer wel, de andere niet. Niet alleen de sms-generatie bezondigt er zich aan. Ik ken directeurs-generaal bij de overheid -en nu ook belangrijke politici- die de hoofdletter geen warm hart toedragen. Het is wellicht iets uit een vervlogen tijd, maar voor mij stelt een geschreven tekst toch steeds net iets hogere eisen aan het taalgebruik. Zelfs in een sms gebruik ik hoofdletters, punten en allerlei andere leestekens. Toegegeven, dat kost mij wellicht meer tijd dan vele andere sms’ers. Maar ik vind het een kwestie van respect voor de lezer. Ouderwets ? Het weze zo.

Op de website van Lijn 12 komen de reacties die ik relevant vind en die niet in herhaling vallen. Exact zoals we ze ontvangen. Alleen worden er soms taalfoutjes uitgehaald. En er worden hoofdletters toegevoegd; het is sterker dan mijzelf…

Goede raad

Goede raad

Negen uur gemeenteraad. Maandagavond van 20u tot middernacht, dinsdagavond van 20u tot 1u. De combinatie van de begroting 2008 en het algemeen beleidsplan hield ons dus erg lang bezig. Achteraf praatte ik nog even na met ondermeer oud-raadslid Roger Van Ginderen en Cis Dictus. Ze stelden allebei dat je -meerderheid of oppositie- nooit helemaal met een tevreden gevoel uit een begrotingsbespreking komt. Dat is inderdaad waar, langs beide kanten van de tafel heeft het iets frustrerends. Vooral de weigering (of de onmacht) om over het eigenlijke financiële beleid ten gronde te discussiëren kan ik alleen maar betreuren.

Toch overheerst bij mij een positief gevoel. Het niveau van de besprekingen lag redelijk hoog. Dat er in twee dagen werd gewerkt, draagt daar zeker aan bij. Aan de kant van het schepencollege maakte Gino een sterke indruk, al merk je het soms een beetje als hij dingen moet verdedigen waar hij niet helemaal achterstaat, maar dat pleit vóór hem natuurlijk. Ook de antwoorden van Gaston op de gestelde vragen waren degelijk. Langs de kant van de meerderheid trok de sp.a bovendien de juiste consequenties uit een weloverwogen tussenkomst, tot in de stemming toe – goed werk.

Ik vond ook de oppositie behoorlijk sterk. Onze fractie nam veel hooi op de vork, maar op enkele kleine missers na (waarbij ik veelal aan de basis lag…) konden we dat ook aan. Ook Willy Heymans en Philip Peeters waren overtuigend. Het algemene beleid kreeg daarmee al bij al toch het debat dat het verdiende. Dat me bovendien meer dan één idee opleverde om erop verder te bouwen, en dat is ook altijd meegenomen…

Magie

Magie

Vrijdag legt de nieuwe regering de eed af. Neen, niet Leterme I. Het blijft eigenlijk ongelooflijk hoe iemand die partijvoorzitter van CD&V was, daarna Vlaams minister-president én die de verkiezingen zo overtuigend heeft gewonnen op 10 juni nu slechts als vice-premier de eed zal afleggen. Terwijl de Wetstraat 16 “gewoon” bewoond blijft door Guy Verhofstadt.

Zelden heeft een partij het strategisch zo goed gespeeld als Open Vld de voorbije maanden. En wat Verhofstadt de voorbije dagen opgevoerd heeft is zondermeer een meesterstuk : Leterme, Milquet, Di Rupo, Reynders en (niet te vergeten) De Gucht die zich allemaal achter zijn premierschap scharen. Tijdelijk, zogezegd. Maar wie krijgt deze man ooit nog weg uit de 16, als zelfs verkiezingsnederlagen een accident de parcours zijn geworden ? Il n’y a que le temporaire qui dure. En zelfs als hij het premierschap uiteindelijk aan Leterme overdraagt, dan zal die dat (niet alleen in de perceptie) te danken hebben aan zijn aartsrivaal. Maanden heeft hij gezwegen en is hij braaf op de achtergrond gebleven. Het juiste moment afwachtend. Om dan bliksemsnel toe te slaan.

Guy Verhofstadt is de Sven Nys van de politiek : hij wint niet altijd maar hij is wel een klasse sterker dan al de rest.

Lijn 12

Lijn 12

Vorige week stapte Bruni op de trein. De nieuwe dienstregeling betekende voor haar een stevige stap achteruit, zoals voor zoveel reizigers. Ze besloot dat ze na jaren van treinproblemen op Lijn 12 haar portie wel had gehad. En ze richtte een actiecomité op, met een toevallige mede-reizigster. Daar hoort tegenwoordig een website bij. Daarvoor kwam ze bij mij uit.

Ik heb met veel plezier de handschoen mee opgenomen. Ook al omdat ik, erg zacht uitgedrukt, wel vind dat de dienstverlening op Lijn 12 beter kan. Omdat de nieuwe dienstregeling ook voor mij een druppel was in een tot aan de rand gevulde emmer (het levensverhaaltje van ene Jasper Van Essen heeft daar ook iets mee te maken). Omdat brieven en mails naar de Klantendienst van de NMBS niet ernstig worden genomen, en omdat de Ombudsman daar blijkbaar (alleen) ook niet veel aan kan doen. Omdat ik het bovendien als lokaal “volksvertegenwoordiger” mijn plicht vindt om op te komen voor mijn plaatselijke mede-burgers – waarvan de belangen in dit geval gelijk lopen met die van mijzelf. Dat motiveert extra, maar ook zonder die impuls zou ik dat natuurlijk doen.

Tenslotte bood de actie me de kans om een andere technische opzet voor internetpetities uit te testen, waarbij ik zelf niet meer alles moet overtikken. Met enige kinderziektes weliswaar. Kapels collega-raadslid Harold Van der Kraan (sp.a) wees er bovendien op dat ik het internet ook eens vanuit Mozilla-perspectief moet bekijken, en dat heb ik dus ook bijgeleerd.

Na Essen in de Zak ? en Sportvloer NU ! is dit de derde petitie waarbij ik “webmaster” ben. Twee keer hebben we gewonnen, maar de NMBS is een tegenstander van een ander kaliber. Met Willem van Oranje prent ik me daarom in dat het niet nodig is te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden…

Voor meer en betere treinen op Lijn 12 : teken !

Lokale sterren

Lokale sterren

De “Grote Prijs Rouwmoer” mocht mij nog niet vaak tot zijn bezoekers rekenen. Vandaag was ik er wel en daar heb ik geen spijt van. Veldrijden is geen wereldsport. Spottend heb ik heb W.K. wel eens als het “Open Kempens Kampioenschap” betiteld, en dat is natuurlijk niet zo ver van de waarheid. Maar het is wel topsport, tenminste voor de tien toppers die erin rondrijden. Bovendien is het een fantastische kijksport met veel spektakel en uiteraard herkenbare sporters : ze praten je eigen dialect en wonen vaak gewoon in je gemeente. Zelfs als het Tsjechen zijn. De aard van het parkoers leent zich tenslotte tot een soort van kerstmarktsfeer, met spijs, drank en bekenden die je al lang niet meer had gezien.

Sven Nys was de beste. Het tegendeel zou verbaasd hebben. De beste zijn is soms niet moeilijk, gewoon steengoed zijn is dan weer niet altijd gemakkelijk. Hij maakte vandaag indruk op mij, weliswaar een absolute niet-kenner. Nys verdient de titel van Sportman van het Jaar. Maar als ik van hem was, zette ik nu toch ook in op de Olympische Spelen in het mountainbiken. In de Kempense klei heeft hij toch zo ongeveer alles bereikt wat er te bereiken is.

In een zogenaamde “sterrencross” mochten ook de Essense schepenen aantreden voor enkele rondjes. Als vallende sterren, als het ware. Gelukkig dat CD&V op 8 oktober 2006 een meerdergheid met ons niet zag zitten…

Nihil novum sub sole

Nihil novum sub sole

Vandaag hielden we voor de tweede keer een N-VA/PLE-brunch. Met een aantal van onze oud-mandatarissen als eregast – naast N-VA-kamerlid Jan Jambon, toch wel één van de “coming men” in de Vlaamse politiek en iemand met een verademend realistische kijk daarop. Naast N-VA-collega Bart Van Esbroeck heb ook ik even het woord genomen. Aangezien ik mijn tekst vooraf had uitgetikt kan ik die hier eenvoudig plakken, dus waarom niet…

Het voordeel van een kartel is dat je niet alles hoeft te herhalen wat je collega-voorzitter al heeft gezegd, en dat zal ik dan ook niet doen. Ik wil hem alleen maar feliciteren met zijn herverkiezing als Essens N-VA-voorzitter deze week en me aansluiten bij zijn vaststelling dat N-VA/PLE wérkt – van binnen en naar buiten.

Dat komt omdat we op een stevige ploeg kunnen rekenen. Dat komt ook omdat we een huis met sterke fundamenten zijn. De eerste stenen daarvoor zijn gelegd in 1970, toen de Essense kiezer op het stembiljet de lijst Gemeentebelangen vond. In de folder was sprake van een nieuwe sporthal, van kinderopvang en van wijkbijeenkomsten. En niet te vergeten : van een goedkope woonst, in eigen gemeente. Thema’s waar we vandaag nog altijd mee bezig zijn. Gemeentebelangen bracht toen Marcel Van der Mast in de gemeenteraad. Marcel kon hier vandaag niet zijn, maar hij schreef ons een mooie brief om te bedanken voor de uitnodiging en om te herinneren aan de moeilijke tijd van toen. Pas in 1982 kreeg de Essenaar opnieuw de kans om voor ons te stemmen. Onder de vlag van de Volksunie en met Wim Stuer als lijsttrekker kwamen 23 kandidaten op voor meer openbaarheid van bestuur, voor het landelijk karakter van onze gemeente, voor een ander financieel beleid en meer, betere en veilige fietspaden. 3 van de onzen raakten verkozen in een voor Essen en de familie Pockelé historische stembusslag.

Daarmee werd de VU een vaste waarde in de Essense politiek, die stabiliseerde op twee zetels en daarmee de stormen overleefde die het Brusselse Barrikadenplein meer dan eens teisterden. In 1988 trok Louis Fret een illustere lijst, geduwd door Paul De Corte en Sooi Pockelé, met Guy Van den Langenbergh op de vierde plaats en een zekere Dirk Smout op nummer vijf. Ondermeer een effectief en rechtvaardig grondbeleid, een betere Heuvelhal en de afschaffing van de verhaalbelasting las ik in het programma. In 1994 werd de lijst getrokken door onze latere Verloren Zoon Fons Tobback. Opnieuw twee zetels, en een programma rond betaalbaar wonen, lagere belastingen maar ook bijvoorbeeld een geboortebos leidde ons in de meerderheid. Geen gemakkelijke zes jaren, want al waren we niet echt nodig voor de meerderheid, we lieten ook niet zomaar over ons heen lopen. En waar vriend en vijand dacht dat we in het kieshokje in 1994 een zware prijs zouden betalen voor de bestuursverantwoordelijkheid, bovendien onder de vlag van VU&ID dat nationaal zowat in een permanente crisis zat (het doet denken aan de regeringsvorming vandaag), verbaasden we toen al door geen twee zetels maar exact twee stemmen te verliezen. Van Louis en Marianne, want die zaten op de verkiezingsdag in het buitenland, als ik het me goed herinner.

We belandden in de oppositie, waar we ons al snel helemaal terug thuisvoelden. En toen viel de Volksunie uiteen. Je kan dat toejuichen of betreuren, maar wij besloten in de eerste plaats om ons er niet te veel van aan te trekken en samen te blijven opkomen voor de zaken waar jullie -Sooi, Louis, Paul en Guy- al zo lang voor stonden. Vanuit twee sterke pijlers waarop we altijd hadden gebouwd : het democratische Vlaams-nationalisme en een heldere visie op ons Essen. Dat zat al in de dubbele geboorte als Gemeentebelangen en Volksunie, en dat zit vandaag in het kartel –een beetje een kartel met onszelf– dat nu N-VA/PLE heet. En dat vorig jaar opnieuw vriend en vijand heeft verbaasd, zoals Bart al heeft aangehaald. Met nieuwe mensen en nieuwe ideeën, al liggen die verrassend sterk in dezelfde lijn van wat jullie 20 jaar geleden al vertelden. Zodat we maar al te goed beseffen dat we van jullie een brandende fakkel hebben gekregen die we niet gaan laten uitdoven. Om jullie daarvoor te bedanken hebben we een presentje voorzien.

Zoals jullie zien hebben we nog eens een folder geplagieerd. Dat was ook alweer een jaartje geleden. Afsluitend rest mij nog maar één taak, en dat is zeggen dat er nog spijs en drank is voor de hongerigen. Koffie met een al dan niet grote lepel suiker, maar tot mijn spijt geen vette vis!

Paris

Paris

Enkele dagen in Parijs, voor een OESO-vergadering. Omdat hun eigen gebouw wordt gerenoveerd, boekte de OESO een vergaderzaal in de gebouwen van de Union Internationale des Chemins de Fer. Ik neem aan dat daar normaal vergaderd wordt over “Innovative Excuses to Explain Delays”, “Passengers : The Root of All Our Problems” of nog “Is There a Limit to Raising Cross-Border Tariffs ?”. Bovendien is hun gebouw zodanig gesitueerd dat ik nu kan zeggen dat ik naast “Paris Hilton” heb vergaderd…

De vergadering ging over migratie – niet mijn specialiteit, maar ik verving een collega. Wel een interessant thema, natuurlijk. Maar in de wandelgangen lokte de aanduiding “Belgium” op mijn badge toch vooral vragen uit over de regeringsvorming hier te lande. Van Australië tot Canada weet men nu ongeveer wel wie Yves Leterme is, en vraagt men zich af waarheen de toestand zal leiden. Mij valt het op dat een separatistisch scenario buiten de grenzen als vrij realistisch wordt voorgesteld. In elk geval laat deze crisis een onuitwisbare indruk na buiten onze grenzen en zal het beeld van België nooit meer hetzelfde zijn. Dat lijkt me eigenlijk winst : het wordt duidelijk dat het géén eenvoudige problemen zijn die hier moeten opgelost. Ook al hebben ze altijd wel een surrealistisch tintje.

In die crisis duikt ondertussen zowaar Guy Verhofstadt terug op. Om mijzelf te citeren, op 11/6/2007 : “Guy Verhofstadt heeft de handdoek sneller in de ring gegooid dan ik had verwacht, al blijft hij een come back-kid.” Q.E.D.

Esprit

Esprit

Ik was vandaag op de “Staten-Generaal van de lokale mandataris” van Spirit. De naam is inderdaad wat pretentieus, maar wie denkt dat er in Mechelen maar “twee man en een paardenkop” was, vergist zich ook. Ik twijfelde wat of ik zou gaan in plaats van tijd te steken in enkele Essense zaken, maar met een telefoontje was ik uiteindelijk toch overtuigd. Ik heb er geen spijt van. Het deed deugd om vast te stellen dat Spirit over een relatief jonge, erg gedreven, kritische maar constructieve mandatarissen beschikt, die in heel wat verschillende formules (lokale partijen, kartels…) het beste van zichzelf geven. Met veel realisme, met twee voeten op de grond en oog voor wat er leeft in de eigen gemeente. Op veel plaatsen zijn de Spirit’ers dé doorn in het oog van vastgeroeste of bezadigde bestuurders die menen te weten wat goed is voor hun burgers en daardoor zichzelf niet meer in vraag stellen. Het verhaal over hoe in Aalter Pieters Cremlin wordt bestormd deed me in elk geval plezier.

Voorzitster Bettina Geysen (die perfect toon en stijl van de partij vatte) noemde Spirit een jonge atleet, weliswaar in revalidatie. Dat lijkt me een goede inschatting. De klap van 10 juni heeft bovendien de puntjes op de beide i’s gezet : Spirit zal alleen op eigen kracht een volwaardige partij moeten worden om te overleven – binnen het kartel met de sp.a, vooralsnog. Maar het volstaat niet om mee te drijven op de late uitdeinende golven van de V.U. of op één of ander Stevaerteffect. Dat besef lijkt door te dringen. Mocht ik vandaag als politiek tegenstander in Mechelen zijn geweest, ik zou er niet gerust in zijn. Al is “de weg nog lang en de gids nog onervaren” om Geysen te citeren.