Archief van
Maand: juni 2006

In de val

In de val

Op 16 mei schreef ik hier dat ik hoopte dat het verhaal van Ayaan Hirsi Ali, die plots de Nederlandse nationaliteit dreigde kwijt te spelen, zou leiden tot het aftreden van minister Verdonk. Nu is de hele Nederlandse regering erover gevallen. Verdonk had nochtans besloten de nationaliteit van het ex-kamerlid van Somalische afkomst(van haar eigen partij) nu toch niet af te nemen. Op grond van het Somalische naamgevingsrecht (!) én een afgedwongen excuusbrief van Hirsi Ali.

Regeringspartij D66 vond dat laatste en het hele optreden van Verdonk in dit verhaal behoorlijk over de schreef, en daar kan ik me alleen maar bij aansluiten. Aangezien de VVD de eigen minister (en potentieel stemmenkanon) niet wilde opofferen, is dus de hele regering gevallen. Meer dan terecht, en bovendien ook tactisch goed gespeeld van D66 – en dat kon de partij wel even gebruiken. Ook al koos ze vorige week de verkeerde kandidaat tot lijsttrekker : het had volgens mij Lousewies Van der Laan moeten zijn, het werd Alexander Pechtold. Al is dat nu zeker ook weer geen sléchte keuze, maar Van Der Laan had het beter gedaan.

Overigens kan je van hieruit alleen maar jaloers zijn op de debatcultuur van onze Noorderburen, waar je als minister niet wegkomt zonder dat je echt kan uitleggen waarom je doet wat je doet en waar partijen hun eigen lijn volgen zonder als angsthazen achter hun regering aan te lopen.

Na Balkenende I ligt nu ook Balkenende II tegen de grond. Het worden interessante tijden. Een verkiezingsoverwinning van de PvdA van Wouter Bos ligt voor de hand, maar met wie zou die dan wel gaan regeren ?

Na zèn we wer allemoal van A

Na zèn we wer allemoal van A

In een treinstation, gewoon op straat en nu ook in een bus. Gewelddadige incidenten zoals gisteren in Antwerpen komen het hardst aan als ze op plaatsen gebeuren waar iedereen komt en iedereen zich veilig zou willen voelen.

Hoe nu weer reageren ? Met afschuw en verontwaardiging. Tegenover de daders en tegenover hen die verantwoordelijk zijn voor élke verharding van onze samenleving, elke aanzet tot haat. Met medevoelen voor de familie van het slachtoffer. En voor de medewerkers van het openbaar vervoer. Die hebben sowieso al geen gemakkelijke baan, zoals uit mijn klachten hier over de prestaties van hun werkgever soms blijkt. Dit soort zaken hoeven er dan echt niet bij te komen.

Maar hoe lang zou het duren eer dit soort gevoelens afgestompt geraken ? Hoe lang duurt het eer je de mentaliteit van Bagdad, Tel Aviv of (for that matter) New York aankweekt en alleen nog de teller van de slachtoffers bekijkt als hij ronde getallen aandoet of plots sneller stijgt dan anders ? Hoe lang is de weg naar het cynisme ? Ik hoop dat onze samenleving hier (en daarmee ook ikzelf) er nooit hoeven aan te komen.

Geen gefoefel, (Park)roefel

Geen gefoefel, (Park)roefel

Vandaag ging in Essen “Parkroefel” door, de vroegere Roefel in een nieuw kleedje – zoals dat sinds enkele jaren gebruikelijk is. Minder spectaculair, maar wel iets realistischer om te organiseren. Al zou ik om de zoveel jaar toch graag een échte Roefel zien doorgaan in Essen : een dag waarbij de kinderen een kijkje mogen nemen in de wereld van de volwassenen en het roer zelfs even in handen mogen nemen.

Nu, het grote succesnummer van de Roefel bleef wel bewaard : kinderen die achterop de motor (of in een zijspan) een ritje door de gemeente mogen maken. Het blijft schitterend om zien : de stoere motorrijders en de kinderen die met een mengeling van opwinding, angst en verwondering een grote helm opzetten en in het zadel kruipen.

Ik mocht dit jaar opnieuw foto’s maken, en die staan ondertussen ook al op het internet. Zodat ook wie niet aanwezig was kan zien dat de stuurgroep én de jeugddienst weer schitterend werk leverden. Hopelijk kan dat laatste ook nog wanneer de jeugddienst binnenkort, om nog steeds volstrekt onaanvaardbare redenen, zonder de jeugdvormingswerker verder moet. Als de kinderen het eens voor het zeggen hadden in onze gemeente…

Niagara

Niagara

Nu het “officiële” gedeelte van mijn Canadese trip achter de rug is, bleef er wat tijd over voor een scheut toerisme. Canada ziet eruit zoals een Amerikaanse tv-serie. Auto’s, huizen, de opbouw van steden… zijn nét iets anders dan in Europa. Toronto is vooral een grote stad van buildings, helemaal op maat van de auto, met relatief weinig groen en nogal wat wijken die wij als “verkommerd” zouden omschrijven. Naast de al even typische straten met vrijstaande huizen tussen de bomen en een grote pick-up op de oprit.

Niets zou goed om de clichés te bevestigen dan het bezoekje dat we vandaag brachten aan de Niagara-watervallen. Een bijzonder indrukwekkend natuurmonument wordt voor 50% om zeep geholpen door de commerciële inkapseling : de grote hotels die er vlak tegen werden gebouwd, bruggen die beter een heel eind verder hadden gestaan… De watervallen hadden het hoogtepunt moeten zijn van een uitgestrekt natuurgebied, nu vormen ze een stukje natuur in een betonnen kader. Al heeft de mens ze niet helemaal om zeep kunnen helpen : het blijft ondanks dat een “must see”.

Dat laatste vinden veel mensen, zodat de bezoekers er een mix van heel veel nationaliteiten en achtergronden presenteren. Die zich allemaal even gewillig de toeristenboot of de souvenirwinkel in laten leiden. Alle Menschen werden Brüder, dan toch eerder door Coca-Cola dan door Beethoven ?

Groen

Groen

Enkele berichtjes geleden had ik het over “afstand nemen”. Als je iets doet, moet je het goed doen. De Atlantische Oceaan leek me wel voldoende als afstand…

Om maar te zeggen dat ik in Toronto, Canada ben beland. Omdat de FOD Werkgelegenheid mijn aanwezigheid bij de bespreking van de nieuwe Jobs Strategy van de OESO aangewezen vond. Wat ik natuurlijk niet zou willen tegenspreken.

Dankzij het strenge anti-terrorismebeleid van de V.S. verliep de reis langs een noordelijke route, om zo het Amerikaanse grondgebied te vermijden. We vlogen dus nét over het zuidelijkste stukje van Groenland, en dat uitzicht maakte voor mij de toch wel lange reis de moeite waard : een totaal besneuwd en bevroren landschap zonder enig teken van leven.

Van opwarming van de aarde geen spoor, maar dat is natuurlijk maar schijn. Jammer toch dat de enige echt ongerepte stukjes van onze planeet die zijn waar de diepvries heerst. Hoeplijk gaat de mens dáár dan toch nog verstandig mee om. Of is het ook maar totdat iemand één of andere vorm van “nuttig” gebruik ontdekt ?

Bel me even op !

Bel me even op !

Op de OCMW-raad hielden we een wat surrealistische discussie over de telefoonvergoeding voor de leden van het Vast Bureau. Die ging gepaard met een stoelendans, want de betrokkenen mogen dan even niet aan de zitting deelnemen. Ik heb uitgelegd waarom ik de vergoeding onnodig en overdreven vond, en heb ook de merites van Skype in de verf gezet. Maar het mocht niet baten. Zonder enige verantwoording of uitleg keurden de (overgebleven) mensen van CD&V en VLD de vergoeding goed. Ik twijfel eraan of ze daarmee echt hun mening weergaven (die hebben ze in elk geval niet uitgelegd) of gewoon braafjes deden wat ze werden verondersteld om te doen.

Ergerlijk, maar op zo’n moment vind ik het vooral heerlijk op een stoel te zitten waar je wél mag zeggen wat je denkt. Ook als je de enige bent in de raad met een mening. En het blijft toch een gek systeem dat meer dan de helft van de raadsleden (de “zwijgende meerderheid”) blijkbaar niets mag zeggen. Dat kan anders, zoals het bijvoorbeeld in Nederland gaat. Na 8 oktober ?

Coveliers

Coveliers

In het begin van de jaren 1990 stapte Hugo Coveliers van de VU over naar de -toen gloednieuwe- VLD van Guy Verhofstadt. Coveliers had daarvoor een uitleg die hijzelf ongetwijfeld zeer logisch en aanvaardbaar vond. Maar voor de VU-militanten uit de provincie Antwerpen was het een slag in het gezicht. Ook in Essen : de man waarvoor ze folders hadden gebust, affiches hadden geplakt, waarmee ze nog aan de toog hadden gezeten na het debat in Essen met Van Rossem… die liet hen nu plots in de steek. Erger, hij liep over naar de tegenstander.

Ik herinner me dat binnen de Essense VU vooral bij Fons Tobback de overstap zwaar op de maag lag en bleef liggen. Zou hij hieraan hebben teruggedacht, de voorbije dagen ? Zou hij hebben stilgestaan bij de mensen die voor hem campagne hebben gevoerd en teksten hebben geschreven ? Die hebben meegewerkt aan de voorstellen die hij in de gemeenteraad bracht ?

Laat ik het maar gewoon bij deze vragen houden. N-VA/PLE heeft een persbericht opgemaakt, en daar staat eigenlijk alles in wat er te zeggen valt.

We shall overcome !

Zonnevlek

Zonnevlek

Prachtige dag. Schitterend weer. Maar politiek voor mij toch vooral een erg zwarte dag : het stond al uren in de krant voor we het zelf doorhadden, maar gemeenteraadslid Fons Tobback -tot nu N-VA/PLE- staat op 8 oktober op de CD&V-lijst.

Allerlei commentaren en emoties schreeuwen om te worden uitgeschreven, maar iets zegt me dat een beetje afstand nemen wellicht gezonder is. Dus probeer ik toch maar van de zon te genieten…

Verrijzenis van een kloostergebouw ?

Verrijzenis van een kloostergebouw ?

Met de OCMW-raad hebben we deze voormiddag een bezoekje gebracht aan de voormalige kloostergebouwen van Sint-Michaël. Niet omdat we ons collectief uit de wereld willen terugtrekken, al dan niet gewijd aan het gebed. Wel om er mogelijk een woonproject in te realiseren : tijdelijke woningen, gericht op alleenstaanden.

Ik stond er oorspronkelijk nogal sceptisch tegenover, en ook nu nog wil ik vooral duidelijk weten hoe exact de doelgroep bepaald zal worden. Maar ik moet wel toegeven dat het gebouw potentieel heeft, dat de ruimtes bruikbaar zijn en dat mits een verstandige aanpak ook een deel van het aanwezige meubilair nog kan dienen. Al wordt het niet zo evident om het gebouw dat de sfeer van de jaren stillekens hoorbaar uitdament toch als een eigentijdse woongelegenheid in te richten. Ik geloof wel dat het kán, en dan is elke bijkomende woning in Essen -zeker voor een financieel of anderszins minder sterk publiek- natuurlijk pure winst.

Met het bezoek werd het project door de OCMW-voorzitter bovendien in een open sfeer gestart. Dat is ook wel nodig, om het met enige kans op succes over de verkiezingen heen te tillen. Het tegendeel gebeurt met het hele verhaal van de nieuwe sporthal. Soms zit het gezond verstand toch echt aan het Kerkeneind in plaats van aan het Heuvelplein. Al zouden enkele bomen om dat verstand wat extra zuurstof te geven natuurlijk niet misstaan !

Oase van rust of betonwoestijn ?

Oase van rust of betonwoestijn ?

Elk jaar organiseert de seniorenraad een fietstocht doorheen de gemeente, om aandacht te vragen voor de problematiek van “veilig verkeer”. Daarbij worden allerlei prominenten uitgenodigd om de senioren en seniorita’s (?) te vergezellen : van gemeenteraadsleden tot parlementaire, ministers… tot en met prins Laurent twee jaar geleden. Ik had zelf nog nooit meegefietst, net zoals de meeste partijgenoten. Vooral omdat het niet zo evident is om er zomaar verlof voor te kunnen nemen. Dit jaar (met de verkiezingen in gedachten) hebben Dirk en ik toch “het stalen ros van stal gehaald”, zoals Jommeke het wellicht zou uitdrukken.

Het was schitterend weer, en Essen is een prachtige gemeente om doorheen te fietsen. Of beter : Essen heeft nog prachtige stukken groen om doorheen te fietsen, maar je ziet en voelt vaak hoe groot de druk erop is. De neiging om alles te blijven volbouwen is groot. Landbouwgronden, bossen en natuur bewaren en de schaarse bouwgrond gebruiken voor sociale woningbouw : het wordt dé grote uitdaging voor onze gemeente de komende jaren. Dat kan alleen met bestuurders die prioriteiten kunnen leggen en ook heel duidelijk “neen” kunnen zeggen als het moet. Neen tegen villa’s in winkelstraten, neen tegen appartementen in het weiland, neen tegen nieuwe woonlinten die de open ruimte definitief kapotsnijden.

Met dank aan de seniorenraad om de inzet van 8 oktober treffend in beeld te brengen. Hopelijk laat ook de wat oudere Essenaar zich niet om de tuin leiden door de huidige bestuurders die Essen alleen voor bouwpromoteren en immobiliënkantoren aantrekkelijk maken.