Het was ongewoon lang geleden, maar de voorbije dagen heb ik nog eens buiten de grenzen gewerkt. De informele EMCO-vergadering ging door in het Spaanse Oviedo, en dus heb ik daar mee nagedacht over de “Europe 2020”-strategie. Meteen ben ik zo ook de lente ingestapt : 20°C om 22u ’s avonds kan ik wel waarderen. Oviedo bleek ook een charmante stad, met een rijke geschiedenis, in een mooie streek. Waar we door de Spaanse collega’s bovendien uitstekend zijn ontvangen – zodat ze de lat hoog hebben gelegd voor het volgende voorzitterschap, en laat dat nu toevallig het onze zijn…

Spanje is overigens één van de goede voorbeelden van de impact die Europa kan hebben. In de evolutie van een economische onderontwikkelde dictatuur naar een democratie met een behoorlijke levensstandaard heeft de Europese Unie een belangrijke rol gespeeld Spanje heeft in dat proces blijkbaar de middelen uit de Europese structuurfondsen verstandig gebruikt (verstandiger alleszins dan dat andere Zuid-Europese land…). Natuurlijk is niet alles perfect. Vooral de torenhoge werkloosheid speelt het land parten, en de moed ontbreekt om de arbeidsmarkthervormingen door te voeren die op dat vlak een stevig verschil zouden kunnen maken. Bovendien heeft Spanje nog altijd niet het juiste evenwicht gevonden tussen centrale en regionale macht – wellicht zouden Baskenland en Catalonië zelfs gelukkiger zijn buiten het Spaanse staatsverband of in een losser verband met Madrid (laat ik dat op een andere keer maar eens verder uitwerken). Sinds het einde van het Franco-regime heeft het land zich ondanks zijn schiereilandligging wel verplaatst naar waar het thuishoort : in het hart van Europa.