2021 was het jaar van de hoop.  Hoop dat het vaccin een einde zou maken aan de Coronapandemie, vooral.  Hoop ook dat het einde van het Trump-bewind de wereld weer wat veiliger zou maken, en het klimaatbeleid op een juister spoor zou zetten.  Hoop dat het Brexitproces kon worden afgesloten en de rust in de relatie tussen het VK en  de EU zou weerkeren.  Om er maar een paar te noemen.

Maar 2021 bleek een jaar waarvan we te veel verwachtten.  Covid bleef hoogstens enkele dagen uit het nieuws, in de zomer.  De delta- en omikronvariant zorgden enkel voor blijdschap omdat ze de aandacht op het Griekse alfabet richtten, maar ik kan het niemand kwalijk nemen dat dit wel een erg magere troost is.  De vaccins bleken heel veel te helpen om de pandemie enigszins binnen de perken te houden, maar het rijk van de vrijheid brak ng niet meteen aan.  De klimaattop in Glasgow (met Essense burgemeester) zette wel stappen vooruit, maar het had toch nog méér mogen zijn.  En het lijstje met teleurstellingen kan nog wel wat langer.

Op persoonlijk vlak was het ook geen gemakkelijk jaar voor mij, al zijn er veel mensen met veel meer redenen om te klagen.  Ik ben ook de hele pandemie nogal beu, maar ook op dat vlak moet ik eigenlijk heel tevreden zijn dat de impact in mijn omgeving eerder beperkt is gebleven.  En het jaar bracht ook  enkele leuke ontwikkelingen en momenten.  Met dank aan al wie daar een rol in speelde.

Desalniettemin lijkt het me best om niet te veel verwachten van 2022.  Wat minder pandemie, een paar stapjes in de richting van een wat koelere en betere wereld, hier en daar een duidelijke en goede beleidskeuze, een (wel alleen figuurlijk dus) nog warmer Essen, en een beetje geluk en vreugde voor al de mensen waar ik om geef.  En als ik dan dit jaar niet per ongeluk in Puurs beland terwijl ik in Antwerpen moet zijn, dan is dát alvast beter dan dit jaar.

Mocht ik dus opnieuw dezelfde foto maken dit jaar, dan hoop ik dat het is omdat op wonderbaarlijke wijze Puurs plots een doel werd.  Ik laat me graag verrassen.