Politiek is een spel waarin soms vreemde zaken te zien zijn. In Noord-Ierland bood het katholieke Sinn Fein eergisteren de post van eerste minister (First Minister) aan de grote concurrenten van de protestantse DUP aan. Zo ongeveer alsof Dedecker zou voorstellen om Di Rupo premier te maken. En wat deed DUP-leider Ian Paisley : hij weigerde categoriek. Het is natuurlijk nog net wat ingewikkelder dan dat, want het aanvaarden van de post zou meteen maken dat de DUP een regering zou moeten vormen waarvan ook Sinn Fein deel uitmaakt. Dat willen ze vooralsnog niet. Sinn Fein heeft immers banden met het IRA en de DUP wil eerst zien of het inleveren van de wapens van die organisatie wel grondig gebeurd is en of ze het menen met het afzweren van geweld, ook in eigen rangen.

Daar situeert zich immers de grootste uitdaging voor Noord-Ierland : de normale “civiele” maatschappij heeft er gedurende jaren plaats moeten maken voor een soort zelfregulering door de para-militaire organisaties in beide kampen. Waarbij “kneekapping” (het verbrijzelen van de knieschijf, eventueel met behulp van een kogel) een veelgebruikte straf was. Aanvaarden dat de politie voortaan de criminaliteit aanpakt en dat het gerecht de straffen uitspreekt, betekent dat er vertrouwen moet zijn in de goede werking van een rechtvaardig staatsapparaat. Dat lijkt voor ons soms heel vanzelfsprekend, maar Noord-Ierland toont dus aan dat het dat niet is. Dat is niet ver weg in Afrika of Azië, maar vlakbij.

Wie wil weten waartoe oproepen om het recht in eigen handen te nemen zoal kunnen leiden, kan het altijd eens in Belfast gaan vragen (als er al iemand over wil spreken). Misschien kan het VB eens een studiereisje daarnaartoe ondernemen ?

Om terug te keren naar het Noord-Ierse politieke spelletje : de DUP kan het eigenlijk gewoon niet aan de achterban verkopen van met Sinn Fein te regeren. Maar dat kunnen ze niet openlijk zeggen, anders laten de Britten hen vallen. En die hebben ze wel nodig. Dus verschuilen ze zich achhter het dossiers van de wapens, en proberen ze het zoveel mogelijk te rekken. Door altijd te zeggen dat de stappen van het IRA onvoldoende zijn, schuiven ze de hete aardappel voor zich uit. Dat kan een tijdje werken, maar ze houden dat volgens mij hoogstens nog enkele maanden uit. Geen jaren meer.