De VRT zoekt nog steeds naar het mooiste Nederlandstalige lied en mocht mij nog eens tot de kijkers rekenen. Dat werd al bij al een verbazende ervaring. In tegenstelling tot de eerste aflevering werden de zes nummers stuk voor stuk meesterlijk gebracht. De uiteindelijke winnaar, Paul Michiels met “De roos” van Ann Christy zette inderdaad een prachtprestatie neer. Maar persoonlijk werd ik vooral gecharmeerd door Isabelle A’s versie van “Lieve kleine piranha” (Gorki). En al helemaal door Sergio’s “Zij gelooft in mij” (André Hazes). Ik heb in beide nooit echt… geloofd. Dat maakt het natuurlijk extra leuk.

Ondertussen werd ook de voetbalcompetitie beslecht. Anderlecht behaalde de titel na een seizoen dat volgens mij eigenlijk beter niet zou zijn gespeeld. Pär Zetterberg nam afscheid met de titel, Gert Verheyen moest bij Brugge met een UEFA-ticket vrede nemen. Ooit zaten we op dezelfde school, al zat hij twee jaar hoger in het Klein Seminarie van Hoogstraten. Ik heb van hem nog een boek “Duits” gekocht. Of dat een band schept, weet ik niet. Misschien had hij het beter bijgehouden en een transfer naar Bayern München of zo versierd. Al is dat wellicht net wat hem (en Zetterberg) tot iets méér maakte dan een handelsproduct : een echte band met hun club. Waarheen met het Belgisch voetbal ? Niemand die het antwoord schijnt te weten. Dat vind ik persoonlijk niet zo erg, maar de honderdduizenden die zich wél voetbalsupporter noemen, verdienen echt wel beter. Of zullen de Vlaamse voetballers (en de bijhorende bobo’s)volgend jaar toch even verrassend uit de hoek komen als sommige Vlaamse zanger(e)s(sen) ?