Ik ben een Armstrong-fan. Ik besef dat het ongehoord is om die zin in de tegenwoordige tijd te zetten. Zelfs in de verleden tijd zou er een beetje schaamte moeten in doorklinken. En toch…

Lance Armstrong is de grootste wielrenner van zijn generatie, en zonder meer één van de grootste aller tijden. Lange tijd was ik ook een “believer”, die ervan uitging dat hij dat allemaal zonder doping had gerealiseerd. Dat bleek dus tegen beter weten in te zijn. Toch heb ik niet het gevoel dat ik te sterk in hem geloofde. Mijn beloof in het wielrennen zélf bleek naïef. Het blijkt een rotsvaste wielerwet te zijn dat wie kan pakken, ook zál pakken. Uiteraard kan het niet altijd, bijvoorbeeld wanneer de controles even goed zijn als de dopingtechnieken. Maar als de mogelijkheid er wel is, dan zal het ook gebeuren.

Uitzondering op die regel die ook grote renners waren ? Ik ga er vanuit dat Edwig Van Hooydonck in die categorie valt. Veel ruimer wil ik het lijstje niet zomaar maken. En ik geloof uit principe geen wielrenners meer die dopingbeschuldigingen ontkennen. Zonder ze daarom minder hoog in te schatten als renner, overigens.

Is doping dan niet erg ? Ja, natuurlijk wel. Doping is vaak spelen met de eigen gezondheid. Maar of het nu echt de koers vervalst ? Soms wellicht wel. Op langere termijn denkt ik dat de verschillen uitgevlakt worden en dat de grootsten in elk geval bovendrijven. Moet het dan bestreden worden ? Ja, vind ik. Wie gepakt wordt, moet een startverbod krijgen. Bij herhaling desnoods levenslang. Maar ik wil er wel voor pleiten om achteraf geen uitslagen meer te veranderen. Dat is nefast voor de sport en de toeschouwers, maar ook voor de sporters (gedopeerde en niet-gedopeerde). Wie eerst over de streep komt, wint. Fout spurten, of pakweg mechanische hulpmiddelen, is iets anders natuurlijk. Maar anders zou ik de regel invoeren dat aan de uitslag niet meer wordt geraakt.

Conform die regel zal voor mij Lance Armstrong een zevenvoudig Tourwinnaar blijven. Een sterk renner. Ik ga er namelijk vanuit dat als die zeven Rondes helemaal zonder doping zouden zijn gereden, ze óók door hem zouden zijn gewonnen. De grote meerderheid van al wie in die jaren in zijn buurt kwam, is ondertussen sowieso ook betrapt. Armstrong blijft ook iemand die op een bewonderswaardige manier tegen zijn kanker heeft gevochten, en veel heeft gedaan voor de kankerbestrijding. Als mens schat ik hem ondertussen wat kleiner in – uiteraard al vóór het interview met Oprah Winfrey. En toch blijf ik dus een fan.