Ik dateer dit tekstje dan wel op 27 november, maar ik schrijf het met een week vertraging. Dat gebeurt, om praktische redenen, wel meer. Maar nu doe ik het vooral omdat ik op 27/11 echt ontzettend boos was, en het afkoelingsproces wel even heeft geduurd. Ik was met name niet te spreken over de NMBS. Geen nieuws ? Toch wel. De laatste tijd zit het weer regelmatig verkeerd op de lijn Jambes-Essen. Om allerlei, veelal onbegrijpelijke, redenen. Veelal een combinatie van falend want hopeloos verouderd materieel, een gebrek aan informatie en klantgerichtheid. Nu kwam alles dus bij elkaar.

Wat mij echt ontgoocheld heeft, is dat ik daardoor de OCMW-Raad heb gemist. Dat was een bijzondere (en historische) raad, om ons te buigen over de baby die op zondag in het station van Essen was achtergelaten en teruggevonden. Met een weekje afstand stel ik vast dat het verhaal het OCMW in een ware mediastorm heeft doen terechtkomen. Waartegen het (samen met de burgemeester) geen neen heeft gezegd. Nu, de OCMW’s in het algemeen en dat van Essen in het bijzonder, mochten de media ook wel eens op een positieve manier halen. En Frans ? Het moet hem ook verbazen om zijn laatste weken als burgemeester plots véél meer pers te halen dan ooit daarvoor, en dat met een “beleidsdaad” waarbij het toeval een veel grotere rol heeft gespeeld dan hijzelf. Ik gun het hem eigenlijk wel, in dit soort situaties is hij een sterk “burgervader”.

Ook al was strikt genomen volgens mij het OCMW bevoegd om het kind een naam te geven, dat is natuurlijk niet iets om een conflict over te veroorzaken. En de keuze die Frans gemaakt heeft vind ik op zich wel mooi : “Van Essen” spreekt voor zich (al zou “Van Roosendaal” wellicht logischer zijn geweest !). En dat Marc Jaspers met de naamgeving “geëerd” wordt, is helemaal terecht. Omwille van zijn inzet als politie-agent, in dit verhaal – en in het algemeen. En wat mij betreft ook omwille van zijn inzet voor Essen voordien : voor Jeugdheem Deken Verbist, en als CD&V-voorzitter die méér nastreefde dan vasthouden aan de macht. Dat Frans hem nu die eer mag bewijzen, is een stukje ironie van de politieke geschiedenis. Of toch niet helemaal.

Tot mijn grote spijt heb ik het verhaal dus wat meer op afstand moeten volgen (dat Jasper daardoor mijn zitpenning van 150 EUR misloopt, ga ik op de NMBS proberen te verhalen – al moet ik er bij wijze van spreken 100 aangetekende brieven voor schrijven en er tot aan zijn Plechtige Communie mee doorgaan !). Als de NMBS een persoon was, dan zou ik die hebben uitgescholden zoals ik nog nooit met iemand heb gedaan – gelukkig besef ik dat de personeelsleden veeleer slachtoffers van het systeem zijn. Los daarvan vind ik de beslissingen wel goed. De keuze van Josée Elst als voogd vind ik heel verdedigbaar. En ook daarbuiten zit het OCMW wel op het goede spoor in dit verhaal. In tegenstelling natuurlijk tot de ouders van het kind. Wat zij doen is absoluut onaanvaardbaar. Ze verdienen een straf. En toch hoop ik dat ze nooit worden teruggevonden : dat kan het leven van Jasper uiteindelijk alleen maar vereenvoudigen.

De media-aandacht voor wat uiteindelijk een “fait divers” is, blijft me nochtans sterk verbazen : één week nadat het kindje werd gevonden, geeft zijn naam in Google 218.000 hits. En ik vraag me af wat de impact zou geweest zijn als dit vóór 8/10 zou zijn gebeurd. Vooral binnen CD&V hadden de kaarten wel eens anders kunnen liggen. Hoewel niemand iets heeft gedaan dat ik niet van haar of hem zou hebben verwacht.

Maar veel meer dan wat politieke bedenkingen, is het lot van Jasper natuurlijk het belangrijkste. Het ga hem en al wie zich de voorbije dagen voor hem inzette goed.