Tom Bevers

Ik ben een fan van The Simpsons, al zijn er grenzen : de familienaam van Apu van de Kwik-E-Mart kan ik niet onthouden (Nahasapeemapetilon, voor wie het zelf wil proberen). Een bezoekje aan “The Simpsons Movie” kon dus niet uitblijven. Ik heb het geen seconde betreurd : de film is in de eerste plaats een heel mooi eerbetoon aan de serie. Daarnaast is een aaneenrijging van grappige tot hilarische momenten en vondsten, waarvan ik er vermoedelijk nog heel wat heb gemist (en waar voor sommige enige detailkennis van de Amerikaanse politiek nuttig is). Ook de ontelbare verwijzingen naar andere films of gebeurtenissen maken de film zeer genietbaar. Bovendien vond ik het verhaal bij momenten zowaar ontroerend (bekentenis : ik heb weliswaar niet veel nodig om een film ontroerend te vinden). Bovendien is de film, zoals de serie, schitterend getekend en vormgegeven.

Natuurlijk gaat het uiteindelijk om niet meer dan een extra-lange aflevering van de serie. Maar gezien de kwaliteit van de serie, is dat op zichzelf al voldoende reden om naar de bioscoop te trekken. En natuurlijk komen niet alle personages volwaardig aan bod (Sideshow Bob ?) en moet je van sommige de hele voorgeschiedenis kennen om hun passage in de film te begrijpen (niet echt een probleem dus). En er zitten ook wel enkele gaten in de plot (waar is dat varken naartoe). Toch blijft het geheel wat mij betreft moeiteloos overeind, en meer dan dat.

Uiteraard koos ik voor de ondertitelde versie en niet voor de in het Nederlandsd gedubde. Wat een vreselijk idee ook om The Simpsons te willen dubben. Al ben ik stiekem toch benieuwd naar het resultaat…

Tenslotte… Ik ga al bij al vrij zelden naar de cinemazaal, en nu gebeurt het twee keer ik even veel weken. Bovendien blijkt er zowaar een link tussen de film over Piaf en die over The Simpsons : in beide komt hetzelfde lied voor, in het laatste weliswaar met een nogal innovatieve tekst. En laat het nu net dat lied zijn dat tussen mijn twee bioscoopbezoekjes in de katalysator is gebleken van de zeer moeilijke regeringsvorming in dit land. Toeval maakt soms gekke sprongen.

Op de BBC is het tweede deel van de schitterende tv-serie “Rome” van start gegaan. Ook Canvas zal die ongetwijfeld nog wel eens uitzenden, maar mij ongeduld is voldoende om het Engels erbij te nemen. Schitterend drama over een historisch tijdperk dat mij altijd enorm heeft geboeid. Gek genoeg heb ik er -in tegenstelling tot een aantal andere episodes uit de geschiedenis- na mijn schooltijd niet zoveel meer over gelezen (op Asterix na !). Dat ligt niet aan die schooltijd, want geschiedenisleraar Guy De Schutter was zondermeer een meester in het tot leven wekken van de Romeinen – ik was wellicht niet de enige leerling die vermoedde dat hij stiekem had meegevochten in één of ander legioen.

Maar de geschiedenis van Caesar, Pompeius, Marcus Antonius, Cleopatra en Augustus was me ondertussen behoorlijk ontgaan. Al had ik enkele jaren geleden het toevallige geluk om op het oude Forum Romanum aan de virtuele “deur” van de Senaat het verhaal van de moord op Caesar te beluisteren, van een ook alweer Engelstalige gids. Als ik niet oppas, ga ik zoals wellicht de meerderheid van de Amerikanen geloven dat de Romeinen -zoals alle andere antieke volkeren- vloeiend Engels spraken… Dat hele bezoek aan Rome (voor zover de tijd mij vrij ter beschikking stond) heb ik overigens vooral aan allerlei Romeinse ruïnes besteed, die ik ook overal elders doelbewust ga opzoeken. Ik moet dus dringend op zoek naar een goede “geschiedenis van het Romeinse Rijk” om deze zomer te lezen.

Met dit soort series bewijst de BBC dat ze nog steeds de absolute top is, en terecht door de VRT als referentie wordt gebruikt. Een beter pleitbezorger voor de noodzaak van een sterk openbare omroep is er in Europa wellicht niet te vinden. Ondertussen blijven ik (of mijn video) vooralsnog op woensdag- en zondagavond aan het Britse scherm gekluisterd !

Ik ben sinds gisteren terug van een kort tripje naar Parijs voor een OESO-opdracht. Het viel me op dat je in het straatbeeld zeer weinig merkt van de presidentsverkiezingen, maar misschien heeft dat te maken met de plaatselijke wetgeving op de verkiezingsuitgaven- en propaganda. Wel grappig is dat de tv alle kandidaten even lang aan bod moet laten komen. Wat tot kunstmatig lange gesprekken met volstrekt kanslozen leidt, die dan vooral moeten antwoorden op vragen over wat zij vinden van Sarkozy, Royal en Bayrou. Ik begrijp de redenering achter deze “égalité”-aanpak, maar op mij komt het allemaal nogal geforceerd over. De media lachen er ook zelf mee : “nu volgen onze verplicht 46 seconden over kandidaat X” waarbij de man vervolgens gewoon wordt getoond. Ook de grap erover in Les Guignols de l’Info (schitterend programma op het Franse Canal+ dat we hier dus niet kunnen zien) vond ik wel goed : Chirac die Sarkozy met de grond gelijk maakte, om dan te zeggen dat hij hem steunt. Zodat de tijd die zijn tussenkomst kost voor rekening komt van Sarkozy…

Daarnaast en zonder enig verband met het voorgaande vraag ik me af of er ook Franse films worden gemaakt zónder Gerard Depardieu. Of zou ook dat wettelijk vastliggen ?

Het is blijkbaar al in enkele kranten verschenen, maar ik heb het bestaan hiervan nu pas ontdekt…

Niet alleen politici moeten goed uitkijken als ze iets beloven. In 1991 sprak ene G. Verhulst als volgt : “Had je tien miljoen wat zou jij dan doen een feestje bouwen en je geld op doen? Ik kocht liters limonade, honderd kilo chocolade om aan iedereen uit te delen!”

Een duidelijke belofte. Enkele fanatieke fans hebben beslist om hem aan zijn woord te houden. Het gaat volgens hen namelijk om een rechtsgeldige mondelinge overeenkomst. Hoewel ik geen jurist ben (nobody is perfect) lijkt dat me een plausibele uitleg. Voor de rechtbank ermee ! Of zouden hooggeplaatsen dan toch aan de justitie ontsnappen ?

De Nederlandse Tweede Kamer, vers verkozen, zorgde de voorbije dagen voor politieke spanning. Een krappe meerderheid van die Kamer wil immers een “generaal pardon”, een regularisatie dus, voor een grote groep in Nederland verblijvende illegalen. Om dat mogelijk te maken, wil ze alvast het uitzettingsbeleid opschorten. De regering, ontslagnemend of “demissionair” in het Binnenhof-Frans, wil dat niet. Of zeker minister Verdonk en daarmee ook haar partij, de VVD, niet. Uiteindelijk heeft de Tweede Kamer de regering gedwongen in te binden (zij het met een creatief zijsprongetje), na pittige debatten waarin zowel de Grondwet, het staatsbelang als de humanitaire kant van de zaak aan bod kwamen – vrijwel altijd op een behoorlijk hoogstaande manier. Waarbij het respect voor de Kamer, het hoogste gezag in het land, vooropstond. Ook bij de regering.

In België werd de politiek de voorbije dagen beheerst door een tv-uitzending. De Franstalige openbare omroep zond een fictieve reportage uit waarin bekend werd gemaakt dat Vlaanderen zich eensklaps onafhankelijk had verklaard, waarbij bovendien zowat ogenblikkelijk werd gereageerd door enkele van de traagst werkende instellingen ter wereld : van de EU over de Belgische monarchie tot de NMBS en de Brusselse regering.

De reportage was zondermeer beledigend voor Vlaanderen en voor de Franstalige televisiekijker. Alsof er buiten het (lager) kader van het Vlaams Belang ook maar iemand aan denkt om Vlaanderen zomaar onvoorbereid en zonder overleg in dit soort avontuur te storten. Alsof er ook maar iemand van droomt (zelfs Annemans niet volgens mij) om grenscontroles in te voeren aan Vloesberg/Flobecq – terwijl we al een eeuwigheid ongestoord naar Nispen kunnen. Alsof de treinen zouden stoppen aan Hoeilaart, of dus tussen Essen en Roosendaal omdat België nu eenmaal Nederland niet is (soms betreur ik dat). Alsof…

“Het was om het debat te voeden”. Ja, zo kan ik het ook. Is het dan geoorloofd om het euthanasiedebat te voeren met beelden van gaskamers ? Om over hervormingen in de sociale zekerheid te discussiëren met beelden van wraakroepende toestanden in Afrikaanse ziekenhuizen – desnoods geënsceneerd als er in de realiteit niets ernstigs genoeg te vinden is ? Om het debat over migratie te verengen tot enkele zelfmoordterroristen ? Neen, dat is het niet. Zeker niet op een openbare omroep. Ik wens de RTBF een Bert De Graeve, een Tony Mary of voor mijn part een Mike Verdrengh toe, dit soort stommiteiten zouden niet waar geweest zijn.

Wel grappig was natuurlijk dat om één of andere reden in de eerste plaats de Brusselse regering “in veiligheid moest worden gebracht”. Het komt me voor dat er in het geval van een (nauwelijks denkbare) revolutie in dit land belangrijker instellingen zijn. Maar het meest onrealistische was ongetwijfeld het feit dat godbetert het Vlaams Parlement zelfstandig en “onverwijld” dit soort beslissingen zou durven nemen. Dat doen parlementen niet in dit land – niet in het Zuiden en ook niet in het Noorden, trouwens. Die wachten braaf tot een regering hen vertelt wat ze moeten doen. In plaats van de RTBF (daarvan zou ik immers zelfs de Lottocijfers niet meer geloven) zouden onze parlementsleden beter wat meer naar de NOS kijken (live en non-fictie vanuit de Tweede Kamer). Wie gekozen is om het volk te vertegenwoordigen, doet dat ook. Zelfs als de regering daarvoor door het stof moet.

De VRT zoekt nog steeds naar het mooiste Nederlandstalige lied en mocht mij nog eens tot de kijkers rekenen. Dat werd al bij al een verbazende ervaring. In tegenstelling tot de eerste aflevering werden de zes nummers stuk voor stuk meesterlijk gebracht. De uiteindelijke winnaar, Paul Michiels met “De roos” van Ann Christy zette inderdaad een prachtprestatie neer. Maar persoonlijk werd ik vooral gecharmeerd door Isabelle A’s versie van “Lieve kleine piranha” (Gorki). En al helemaal door Sergio’s “Zij gelooft in mij” (André Hazes). Ik heb in beide nooit echt… geloofd. Dat maakt het natuurlijk extra leuk.

Ondertussen werd ook de voetbalcompetitie beslecht. Anderlecht behaalde de titel na een seizoen dat volgens mij eigenlijk beter niet zou zijn gespeeld. Pär Zetterberg nam afscheid met de titel, Gert Verheyen moest bij Brugge met een UEFA-ticket vrede nemen. Ooit zaten we op dezelfde school, al zat hij twee jaar hoger in het Klein Seminarie van Hoogstraten. Ik heb van hem nog een boek “Duits” gekocht. Of dat een band schept, weet ik niet. Misschien had hij het beter bijgehouden en een transfer naar Bayern München of zo versierd. Al is dat wellicht net wat hem (en Zetterberg) tot iets méér maakte dan een handelsproduct : een echte band met hun club. Waarheen met het Belgisch voetbal ? Niemand die het antwoord schijnt te weten. Dat vind ik persoonlijk niet zo erg, maar de honderdduizenden die zich wél voetbalsupporter noemen, verdienen echt wel beter. Of zullen de Vlaamse voetballers (en de bijhorende bobo’s)volgend jaar toch even verrassend uit de hoek komen als sommige Vlaamse zanger(e)s(sen) ?

Min of meer toevallig ben ik gisterenavond op Nekka beland. Die draaide dit jaar rond Kadril en al ben ik daar nu ook weer niet zo’n bewonderaar van, de avond was eer om te genieten. Naast enkele exotische andere talen (Hongaars, Gallicisch, West-Vlaams…) was de liedtaal natuurlijk vooral het Nederlands, al dan niet in versies uit vervlogen tijden. Een taal waarin overigens uitstekend wordt gezongen, al leent het zich ook bijzonder goed tot zeer banaal werk. Maar ook wie vele malen bedrogen is, moet blijven vertrouwen… De VRT kiest deze dagen overigens het mooiste Nederlandse lied. Om onbegrijpelijke redenen haalde “Amsterdam” van Kris De Bruyne de selectie niet. Ook Doe Maar ontbreekt. En “Brussel” van Johan Verminnen. En… Toch blijft het een mooi initiatief.

Terug naar Nekka. Vooral Urban Trad en de Gallicische dames van Alumea (ondermeer in een uitstekend Nederlands, tot en met het voor Prins Filip wellicht onuitspreekbare woord “nachtegaal”) maakten indruk op mij. En Laïs, niet alleen omdat ze uit de Noorderkempen afkomstig zijn : a capella het Sportpaleis “opvullen” is niet iedereen gegeven. Nekka biedt het soort relaxte, open, verdraagzame sfeer waarin het Nederlandse lied het best tot zijn recht komt. Heel anders dan die andere ANZ-organisatie in het Sportpaleis (het Zangfeest, voor de niet-ingewijden), waar ik een hele tijd geleden ook wel eens naartoe ging. Maar tussen een publiek dat “We shall overcome” uitfluit, enkel omdat het in het Engels is (of nog erger…) hoor ik niet thuis. Een land, volk, taal die zich afsluiten, eindigen als reservaat. In die zin vond ik het “Hoeienav’nd Antwerpen” van Filip Kowlier wel gepast !

Ik heb dit verlengde weekend vooral met politiek-gerelateerde bezigheden gevuld. Er kruipt nu eenmaal heel wat tijd in die “hobby”. Maar voor het slapengaan straks ga ik tijd maken voor Hotel Babylon, een uitstekende BBC-serie die (uiteraard) op Canvas wordt uitgezonden. De serie gaat over het leven in een vijfsterrenhotel en is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Omdat ik beroepshalve wel eens in hotels beland (het weze met minder sterren) vind ik dat op zich al een boeiend gegeven, al is het geheel natuurlijk wel enigszins “gedramatiseerd”. Maar het is vooral een zeer goed gemaakte serie, waar ik toevallig al zappend bij ben beland.

57 channels and nothing on ? Soms valt het nog mee. Alleen jammer dat Canvas de “meerwaardezoeker” al te vaak voor een nachtraaf houdt. Na Hotel Babylon volgens Little Britain en The Fast Show. Allebei eveneens de moeite waard (in een ander genre weliswaar), maar de wekker morgenvroeg heeft ook zijn rechten…

Met De Parelvissers bewijst Big Brother misschien moeilijk te geloven. Maar zowel de openbare omroep als de commerciële televisie in Vlaanderen is van een kwaliteit waar men elders maar moeilijk aan kan tippen (een Peking Express komt ook niet zomaar uit de lucht vallen – alleen in een tv-landschap dat óók op basis van kwaliteit concurreert zal een commerciële omroep er zich aan wagen zoiets zelf “uit te vinden”). Veel Nederlanders zouden bijvoorbeeld hun publiek omroepbestel maar al te graag inruilen voor een VRT-kloon.

Het verhaal dat Tom Lenaerts uitwerkte heeft natuurlijk verschillende lagen en geeft die maar beetje bij beetje prijs. Ik herken er soms de sfeer in die tot stand komt wanneer we met oud-leid(st)ers van KSJ Essen samenkomen. Je kent elkaars karakter, humor, manier van denken. Herinneringen aan de hoogtepunten maar ook aan de (soms heroïsche) discussies van toen komen boven. Je voelt je heel snel terug thuis in de groep, met een soort onvoorwaardelijk kameraadschap. Alles lijkt zomaar spontaan in de plooien van toen te vallen. En toch ook weer niet, want alles is nu eenmaal veranderd. De tijd die stilstond, en toch zeer snel is gegaan.

Niemand ging er met de kas vandoor, en er zat zeker geen 100 miljoen frank in (gelukkig maar). Maar zoals voor De Parelvissers ging het ook voor ons vaak om een periode die mee gemaakt heeft tot wie we zijn, en zonder dewelke alles anders zou zijn geweest.

Dat dit leuke land er niet in zou slagen één Grootste Belg te kiezen, was natuurlijk voorspelbaar. Zo koos Vlaanderen wel héél braafjes voor Pater Damiaan. En de Franstaligen gingen, toch al een beetje gedurfder, voor Jacques Brel. Maar van de rest van hun top-vijf straalt zo mogelijk nog een grotere heiligheid af, Eddy Merckx niet te na gesproken : Boudewijn, Damiaan en Soeur Sourire ! Ik denk dat ik uiteindelijk voor Rubens zou hebben gekozen, ook al hou ik niet echt van zijn schilderijen. Maar zijn werk vind je in zowat alle Europese hoofdsteden wel in één of ander museum. Al kan je dat misschien ook van Magritte zeggen (die ik al wat meer waardeer). Maar al bij al toont de keuze voor Damiaan en Brel iets meer zelfrelativering dan het kwartet Adenauer – Churchill – De Gaulle – Reagan. En Pim Fortuyn, of all people !

Essen kiest ook de Grootste Essenaar. Zonder moeite is het allemaal niet verlopen. De finale gaat dan nog door op het Burgemeestersfeest. Met twee CD&V-politici bij de overblijvende tien niet echt “neutraal terrein”. Al is Herman Suykerbuyk nog wel een geloofwaardig kandidaat. Als ik er naartoe gaan, zijn mijn drie stemmen voor Jan Dekkers, Zuster Juliana (en dan Damiaan maar te braaf vinden…) en de gebroeders Walsschaerts. Die laatste vooral omdat ze nooit de Essense culturele prijs gekregen hebben. Toen de Jeugdraad dat ooit voorstelde, ging die naar een harmonie die 100 jaar bestond. Met alle respect voor die harmonie, maar de keuze was wel heel “dorps”.