Met De Parelvissers bewijst Big Brother misschien moeilijk te geloven. Maar zowel de openbare omroep als de commerciële televisie in Vlaanderen is van een kwaliteit waar men elders maar moeilijk aan kan tippen (een Peking Express komt ook niet zomaar uit de lucht vallen – alleen in een tv-landschap dat óók op basis van kwaliteit concurreert zal een commerciële omroep er zich aan wagen zoiets zelf “uit te vinden”). Veel Nederlanders zouden bijvoorbeeld hun publiek omroepbestel maar al te graag inruilen voor een VRT-kloon.

Het verhaal dat Tom Lenaerts uitwerkte heeft natuurlijk verschillende lagen en geeft die maar beetje bij beetje prijs. Ik herken er soms de sfeer in die tot stand komt wanneer we met oud-leid(st)ers van KSJ Essen samenkomen. Je kent elkaars karakter, humor, manier van denken. Herinneringen aan de hoogtepunten maar ook aan de (soms heroïsche) discussies van toen komen boven. Je voelt je heel snel terug thuis in de groep, met een soort onvoorwaardelijk kameraadschap. Alles lijkt zomaar spontaan in de plooien van toen te vallen. En toch ook weer niet, want alles is nu eenmaal veranderd. De tijd die stilstond, en toch zeer snel is gegaan.

Niemand ging er met de kas vandoor, en er zat zeker geen 100 miljoen frank in (gelukkig maar). Maar zoals voor De Parelvissers ging het ook voor ons vaak om een periode die mee gemaakt heeft tot wie we zijn, en zonder dewelke alles anders zou zijn geweest.