Het leek een goed plan. Maar naarmate de uitvoering dichterbij kwam, begonnen ook de nadelen duidelijker te worden. Tussen droom en daad staat vanalles in de weg, zoals Elsschot destijds iets poëtischer vaststelde. In dit geval vooral de verhouding tussen beide dan. Er dreigt wat te veel daad en te weinig droom.

Het plan ? Om na de gemeenteraad terug de trein naar Brussel te nemen, waar ik eerder mijn dagtaak volbracht. Om vervolgens morgenvroeg met de eerste trein naar Parijs te vertrekken. Kwestie van niet onnodig de gemeenteraad te missen. Een plan met relatief weinig slaap, al leert mijn ervaring dat de gevolgen daarvan voor één dag wel onder controle te houden zijn. Een plan ook waarin de NMBS, de SNCF en de RATP een belangrijke rol spelen. Vindt u dat al minder zeker klinken ? Vanop het zijspoor in Kapellen moet ik die indruk inderdaad bevestigen.

Maar naast Elsschot heeft ook Cruijff wijze woorden geuit. Het voordeel van het nadeel is dat ik bijna “in real time” op de gemeenteraad kan terugblikken. Die kan je op twee manieren bekijken. Als een geheel van kleine punten, die niet meteen de gemeentelijke geschiedenis gaan maken. Of als paragrafen in wat de grote verhalen in deze legislatuur zouden kunnen worden. De weekendzone die woonbos werd, een omvorming waarvan zowel het bestuur als de betrokken burgers de consequenties nog lang niet vatten. De spanning tussen planning en uitvoering, en daarmee soms ook tussen bestuurlijke en menselijke logica. Met de invulling van de douaneloods als een onvermijdelijk brandpunt in dat debat. Waarbij de VVV voor een onverwachte openingszet zorgde, en daarmee de meerderheid dwong om minstens even in de kaarten te laten kijken. Hoewel die eigenlijk nog niet had gedeeld. Interessant.

Ook een zinvoller debat dan dat over symbolen trouwens. Het VB agendeerde de portretten van het koningspaar, maar het had even goed over kruisbeelden kunnen gaan, portretten of vlaggen. Symbolen zijn belangrijk, en uiteraard heb ik er een mening over. En heel duidelijke voorkeuren, Maar wellicht zijn we het er allemaal redelijk over eens dat zowel het aanbrengen als het weghalen van symbolen in een bestuursgebouw even “symbolisch” geladen zijn, en dus best in een context van ruime maatschappelijke consensus gebeuren. Dat maakt dat zowel een groeiende als een afbrokkelende consensus moeilijk zijn om mee om te gaan. Wat een aantal paradoxen oplevert waar politiek moeilijk mee om kan gaan, omdat de discussie zelf in die context een deel van het probleem is. Vaak geldt in de politiek namelijk de regel dat hoe scherper het debat verloopt, hoe beter de uitkomst zal zijn. Als het over symbolen gaat, is het net omgekeerd – niet zomaar “meestal”, maar per definitie. En natuurlijk is dat debat wel boeiend. Maar o zo onproductief.

Ondertussen heb ik alvast één aansluiting gemist. Hoe het mogelijk is dat een L-trein om half elf ’s avonds vertraging oploopt, ontgaat mij volledig. Zo wordt mijn nachtrust nog eens met 10% ingekort. Ik denk na hoe ik zou kunnen reageren, maar vind alleen symbolische opties. Dan doe ik misschien beter gewoon even mijn oogjes dicht tijdens de rest van de reis. Ik denk, dus ik ben. Wakker. Laat ik dus maar even stoppen met denken. Het station van Hove lijkt me een geschikte plek daarvoor.