Patrik Vankrunkelsven heeft aangekondigd dat hij stopt met nationale politiek, en dat kan ik hier niet zonder commentaar laten voorbijgaan.

Patrik was -neen, is- één van de mensen die mij in de politiek heeft geïnspireerd. Het programma dat hij bij de stichting van Spirit uitschreef, is nog steeds het politieke programma waar ik mezelf het best in terugvind. En ook als mens waardeer ik hem enorm. Ik heb hem nooit gesproken. Eén keer heb ik hem gemaild, waarop hij me toen heeft geantwoord. Het was bij zijn overstap naar de VLD. Hoewel zijn antwoord doordacht en overtuigd overkwam, vond ik toen dat hij zich vergiste. Patrik hoorde niet thuis bij de VLD (in tegenstelling tot sommige andere ex-VU’ers die er wel op hun plaats zitten, overigens) – al lijkt het erop dat een bepaalde links-liberale stroming er wel een beetje een thuis heeft gevoeld. Het geeft een vreemd gevoel te lezen dat hij vandaag stelt dat hij zich toen misschien wel heeft vergist. En waren wij, de overblijvers, mét hem wel op hetzelfde dood spoor als vandaag beland ? Het blijft voor altijd een open vraag.

Opmerkelijk bij zijn vertrek is de verwijzing van Vankrunkelsven naar de “nestwarmte” van de VU die hij later niet heeft teruggevonden. Het belang van die “nestwarmte” voor het politieke landschap (op verschillende niveaus) wordt soms onderschat. Zelf werd ik daar vorige zaterdag op een cursus “copywriting” aan herinnerd. De (zeer nuttige en erg goed gebrachte) lessen waarvan ik hier regelmatig feestelijk zal blijven negeren. Selectief, uiteraard. En elders wellicht veel minder…

Overigens zijn de commentaren van Rik Van Cauwelaert en sommige anderen, ook op basis van persoonlijke aantijgingen, beneden alle peil. Vankrunkelsven heeft fouten gemaakt (wie niet ?) maar ik vond hem een degelijk en inspirerend VU-partijvoorzitter en een bekwaam sociaal-liberaal parlementslid. Zijn afscheid is een verlies voor de Vlaamse politiek.