De gemeenteraadsverkiezingen zijn vandaag precies een half jaar geleden. 8 oktober 2007 wordt sowieso een dag die ik nooit meer zal vergeten, met een gedeelte “vóór” (de uitslag) en een deel “ná”. Ik was naar verluidt even helemaal van de kaart toen de uitslag zeer plots op het scherm verscheen. Je zou van minder.

Terugkijkend ben ik natuurlijk trots op het resultaat en op de succesvolle campagne, en vooral op de sterke en hechte ploeg die we eigenlijk op vrij korte tijd bijeenbrachten. Maar ik ben nu vooral gelukkig met de kansen die we dankzij dat resultaat krijgen om degelijk werk af te leveren in het gemeentehuis. We wegen op de besluitvorming en zijn een efficiënte waakhond voor het schepencollege. Met een fractie van vijf -met vijf verschillende mensen met elk hun eigen talenten en interesses- hebben we natuurlijk ook de middelen om sterk aanwezig te zijn op de verschillende terreinen waarop het politieke “spel” wordt gespeeld. Het is een ongelooflijke luxe om vast te stellen dat we toch op een commissie vertegenwoordigd zijn, ook al is één van onze commissieleden ziek.

Soms krijgen we nog wel eens de vraag of we het niet erg vinden dat we niet bij de meerderheid zijn. Dat is niet onze keuze, maar in de eerste plaats die van CD&V – overigens hadden zij het democratische recht om die keuze te maken, dat zal je me niet horen betwisten. Ik ben er natuurlijk van overtuigd dat het voor Essen veel beter zou zijn geweest als wij wel mee in het schepencollege zouden zitten (dat meen ik echt, niet alleen als “politieker”). Maar met CD&V zouden we hoogstwaarschijnlijk niet tot een akkoord zijn gekomen : inhoudelijk stel ik vast dat ze 8 oktober onvoldoende begrepen hebben, en de lat zou bij ons op dat vlak behoorlijk hoog hebben gelegen. En over mandaten kan je discussiëren, maar wel binnen redelijke grenzen. Wellicht zou het gewoon niet zijn gelukt, wat CD&V misschien (ook) vooraf al aanvoelde.

Bovendien deden we mee aan de verkiezingen om een sterke vertegenwoordiging te krijgen in de gemeenteraad, en er is geen enkele reden -integendeel- om ontevreden te zijn dat dat ook gelukt is. In een democratie is een stevige oppositie trouwens essentieel. Om de meerderheid bij de les te houden en te controleren, om de gaten die er dreigen te vallen dicht te rijden, om thema’s te agenderen waaraan ze misschien niet dachten, om te vermijden dat hun timing steeds het ritme aangeeft en om de stem te zijn van wie of wat in hun visie minder aan bod komt. Met een fractie van vijf kunnen we op dat vlak heel wat werk verzetten.

Ook omwille van de manier waarop de huidige situatie me toelaat om werk, privé-leven en politiek te combineren voel ik me wel goed in mijn politieke vel. En blijft 8 oktober 2006 wellicht nog lang een bijzonder aangename herinnering…