Omdat mijn baan mijn aanwezigheid in de kantoren van de OESO in Parijs vereistte, heb ik de laatste zitting van de OCMW-raad van deze legislatuur gemist. Wat ik enorm betreur, maar soms kan je ergens echt niet onderuit. Zodat de raad van november bij nader inzien mijn laatste is geweest, wat ik op dat ogenblik niet wist. Achteraf gezien is het nochtans misschien wel passend geweest om te eindigen met het gevecht tegen de bierkaai van de doorgangswoningen, eerder dan met het goedkeuren van de rekening én het budget – dat zou ik gedaan hebben, maar het zou een primeur zijn geweest. Nu ga ik er vanop de overzijde van mogen “kennisnemen”. Ik ben niet zeker dat dat zonder enkele kritische vragen zal gebeuren…

Ik ga het OCMW echt missen. De Raad, het personeelsteam dat er werkt, de mensen waarop je vaak geen gezicht kan plakken maar die je via vaak herhaalde discussies in de raad terug perspectief probeert te bieden (al vraagt dat ook al eens om een hard optreden). De voorbije zes jaar mocht OCMW Essen op een heel sterke raad rekenen, en ik hoop voor de komende jaren hetzelfde. Het is alvast een goede zaak dat de voorzitter nog een tijdje mag blijven zitten.

Van wie de voorbije zes jaar in de Raad zetelde, komen een aantal mensen hoogstwaarschijnlijk niet meer terug, tenzij misschien via de opvolging. Dat is wat elk van hen betreft jammer, maar voor enkelen betreur ik het in het bijzonder. Soms ligt een eigen beslissing aan de basis, soms een duister proces in één of ander partijgremium. Laat ik toch maar geen onderscheid maken. Lieve, Maria, Annemie, André, Roger, Cois, Wendy, José, Brigitte, Willy, Marcel : het was een voorrecht om met jullie samen te mogen werken (of je te mogen opvolgen). En aan de anderen (binnen en buiten de raad) : zet de komende jaren je ervaring in om een nog sterker en dynamischer OCMW te realiseren. Mocht daarbij een steuntje van een oppositielid aan het Heuvelplein nuttig zijn, mag je het altijd laten weten.