Er zijn geen zekerheden meer. Een Vlaams Belanger die opkomt voor een asielzoekersgezin ! Blijkbaar volstaat het dat ze maar heel even in contact worden gebracht met een reëel dossier om het hele Belang aan het zwalpen te brengen. En zodra er iemand anders dan het kleine kransje rond Annemans en Dewinter het woord neemt, is alles er om zeep. Bart Sturtewagen slaat in De Standaard de nagel op de kop : “De waarheid afdekken dat het hele ideeëngoed slechts met spuug en paktouw bij elkaar wordt gehouden, vereist een intelligentie die bij de partij bijzonder ongelijk is verdeeld.” De reactie in de partij is er één van zeer grote hypocrisie : als het Belang zo rechtlijnig was dan ze altijd heeft beweerd, zou Tastenhoye natuurlijk onmiddellijk buitenvliegen. Als het aan het Belang ligt, moeten politici van andere partijen voor veel minder aftreden (in eerdere versies van hun partijprogramma werd dat “worden gedeporteerd als volkvreemde elementen”).

Politiek is voortdurend een evenwicht zoeken tussen principes en praktijk, tussen abstracte ideeën en de concrete toepassing. Twee soorten “politici” kunnen dat niet : de extreme ideologen die alles wat niet in hun denkraam past ontkennen of proberen uit te schakelen, en anderzijds de populisten die met elke wind die de publieke opinie beroert meedraaien. Beide horen in feite niet thuis in een democratisch systeem, omdat ze de eigenheid daarvan ontkennen. En het Belang probeert zowaar de beide tegelijk te zijn. Faut le faire…

Maar de grote vraag is of de Belangkiezer ervan wakker ligt. Of winnen ze er kiezers bij omdat ze blijkbaar toch niet zo onmenselijk zijn als “de anderen en de pers altijd zeggen” en tegelijk óók omdat “de anderen en de pers” een kleine tussenkomst van één parlementslid overdreven uitvergroten omdat ze nu eenmaal altijd wel iets zoeken om het Belang op te pakken. Volgens mij lopen ze toch ooit tegen de muur van hun eigen inconsequentie. En dat gaat erg pijn doen.

Los daarvan legt het hele verhaal natuurlijk de vinger op de wonde van de moeilijkheden van de asielprocedure. Die duurt gewoon te lang in veel gevallen. Mensen die hier jaren verblijven nog terugsturen is onmenselijk. Daarbij een onderscheid maken tussen de gelukkigen die de kans hebben gekregen en gegrepen om zich goed te integreren (en bijvoorbeeld een buurtcomité achter zich te scharen) en de minder fortuinlijken die die mogelijkheid niet hebben gehad, is onrechtvaardig. Wie een aantal jaren in procedures allerhande vastzit, mag hier voor mij blijven. Punt. Dus moeten de beslissingsstructuren efficiënter worden én moeten ook de beroepsprocedures (die terecht bestaan) sneller verlopen. Zodat wie terecht asiel aanvraagt ook daadwerkelijk op korte termijn zekerheid verwerft en aan de integratie in onze samenleving kan werken. En zodat wie daarvoor niet in aanmerking komt snel naar een realistische oplossing kan zoeken en niet ten prooi valt aan advocaten of andere goedbedoelenden die mensen járen onzekerheid aanpraten in de hoop hen uiteindelijk toch hier te kunnen houden. Mensen in een situatie zonder perspectief houden is al even onmenselijk dat hen terugsturen. Dus is ook een menselijk, maar kordaat en geloofwaardig uitzettingsbeleid een absolute noodzaak, voor wie hier niet mag blijven en niet vrijwillig terug wegtrekt. Dat is een hoogst onprettig maar noodzakelijk onderdeel van een degelijk en humaan asielbeleid. Maar dat soort “enerzijds, anderzijds” is natuurlijk niet aan het Vlaams Belang besteed.