We waren dit weekend in Amsterdam. Ik kan er niet rondlopen zonder aan het lied van Kris De Bruyne te denken, dat ik er ooit ook in een speech heb verwerkt. We zijn dus langs de grachten gelopen, onze haren los in de wind (en de regen). Naar Van Gogh zijn we niet gaan kijken, want dat hadden we al gedaan. En in het Concertgebouw zijn we ook niet geweest. Wel in de Melkweg. Neen, niet voor De Bruyne, maar voor een concert van Elftheria Arvanitaki. Hier te lande wat minder bekend, al sloot ze in 2004 de Olympische Spelen af met het prachtige „Dynata Dynata“.  De dag voordien waren we overigens in Bozart in Brussel, voor het openingsconcert van het Roemeense EU-Voorzitterschap.  Met een heel ander repertoire, maar met enkele Balkanklanken als rode draad voor onze muzikale tweedaagse…

Naast Amsterdam stond ook Vinkeveen op ons programma. Om nostalgische redenen voor mijn vrouw, maar uitwaaien langs de waterkant en enkele van de wellicht duurste huizen van Nederland -in een uitzonderlijk geval van watergebonden lintbebouwing- stond me ook wel aan. Behalve enkele erg moedige duikers, een reiger, veel ganzen en een zeiler hier en daar zijn we weinig levende zielen tegengekomen. Een mooi stuk natuur op enkele kilometers van Amsterdam. Of hoe je voor goede ruimtelijke ordening beter zit bij onze noorderburen…