Tom Bevers

Op de commissie openbare infrastructuur hadden we een gast. Nu, als niet-lid van de commissie was ik zelf natuurlijk ook een beetje gast, maar daar gaat het niet over. Namens de Werkgroep Leefmilieu kwam Wim Van Den Bergh het plan voor Ringland II voorstellen. Een aantrekkelijk plan, ook al ben ik het niet met alle details eens. Maar het plan brengt een aantal gedurfde ideeën samen in een aantrekkelijk geheel.

Het vertrekpunt is de omvorming van de helft van de Ringweg, tot aan de middenberm, tot een groene buffer. Daarmee zou Essen er zowaar écht eens extra open ruimte bijkrijgen. Het kan natuurlijk perfect, want dat werd juist over de grens al bewezen. Het tweede sterke punt is voor mij het afsluiten van de autoverbinding tussen de Watermolenstraat en het Heuvelplein. Daarmee wordt ook de kans geboden om het Heuvelplein opnieuw in te richten, niet als parking maar als levend plein – en Wim was zo vriendelijk om daarbij te herinneren aan wat ik het plan Peeters-Bevers zou durven noemen, al sloten wij destijds de weg niet af. Met de terrasjes die Essen echt wel nodig heeft. Voor mij moeten dat de twee kernpunten zijn. De andere voorstellen vloeien er min of meer logisch uit voort, of zijn extra’s die ook nog zouden kunnen.

Wim toonde heel mooi aan dat de Ringlandvisie perfect past in de visie die op papier al in beleidsplannen werd ontwikkeld. De vraag is natuurlijk of dit college dat wel aandurft, de eigen visie ook echt in de praktijk zetten. Tijdens de commissie zag en hoorde je hen al twijfelen. Beton weghalen, dat kan misschien nog, al moet ik het nog zien. Maar een verbinding afsluiten die diep in de gewoontes van de automobilisten ingesleten zit, hoe onlogisch ze eigenlijk ook is, dat vraagt om echte moed. Een halve maatregel (eenrichtingsverkeer) is er in dit geval géén, want je mist de cruciale extra ruimte om het Heuvelplein aantrekkelijk te maken. En wat je nu beslist, is voor minstens 15 tot 20 jaar zo.

Als ik Wim was, dat zou ik de plannen nog wat verder uitwerken. En verder gaan met het visueel maken van hoe het er allemaal zou kunnen uitzien. Want net daardoor werkte zijn Powerpoint dinsdag overtuigend.

Dankzij Guy en Agnes kreeg N-VA/PLE zaterdag de unieke kans om het domein „De Belder” te bezoeken. Dat we daar de warmste 18 oktober uit de geschiedenis voor hadden uitgekozen, was natuurlijk geen toeval. Zodat we een bijna zomerse wandeling konden maken in een domein dat in prachtige herfstkleuren was gehuld.

Ik was er voordien één keer geweest (een elf juliviering uitgezonderd) : toen Frans Schrauwen zijn tienjarig burgemeesterschap vierde. Toen was het winter. Het domein opnieuw bezoeken, in een ander seizoen, was dus meer dan de moeite. Ik dacht er zo niet alleen over, we waren met 48.

Natuurlijk roept dit soort bezoek ook vragen op over de rol en toekomst van het domein. Misschien is het jammer dat het zo beperkt toegankelijk is, maar dat maakt de unieke waarde groter en beschermt het natuurlijk ook tegen allerlei onheil. Vanzelfsprekend moet het in zijn geheel bewaard blijven, ook als het ooit in overheidsbezit zou komen. En ook dan zou ik het verstandig vinden om er uitdrukkelijk géén leuke dingen mee te doen, maar het -meer dan vandaag, maar nog steeds- met mondjesmaat open te stellen voor al wie wil genieten van het mooiste stukje van onze gemeente. Ongeveer zoals we het een aantal jaren geleden in onze Hemelrijkplannen vooropstelden.

In het Europees Parlement vinden dezer dagen de hoorzittingen plaats waarbij de kandidaat-commissarissen op de rooster worden gelegd. Kandidaten die onvoldoende steun vinden, moeten vervolgens worden vervangen. Daarmee bewijst het Europees Parlement dat het in dit land de assemblee is die het meest de titel „parlement” verdient, en in de pers wordt gesuggereerd dat het voorstel navolging verdient in onze parlementen. Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik heb een andere „wat als ?”.

Wat als we dit systeem eens in de gemeenten invoeren ? Er is tijd genoeg tussen de verkiezingen en het eerstvolgende jaarbegin, die nu grotendeels verloren gaat. We zouden kunnen vastleggen dat een meerderheid van de verkozenen zoals nu een akte ondertekent, en daarin een burgemeester aanduidt. Die presenteert zich vervolgens met een beleidsplan (bestuursakkoord) aan de nieuwe gemeenteraad. Als die het plan goedkeurt, hebben we een nieuwe (aangewezen) burgemeester. Die stelt vervolgens een aantal schepenen voor, met bevoegdheden. De schepenen worden door de gemeenteraad ondervraagd zoals de commissarissen : zijn ze bekwaam, kennen ze iets van hun bevoegdheden… Als ze het vertrouwen krijgen, worden ze schepen. Anders moet de burgemeester iemand anders voordragen. Ik zou ze vervolgens ook ontslag laten nemen uit de gemeenteraad, en zelfs de deur open zetten voor schepenen van buiten de raad, al zou ik wel opleggen dat ze minstens in de gemeente moeten komen wonen. Maar die innovatie hangt niet noodzakelijk met het nieuwe systeem samen.

Eigenlijk zou iedereen hier versterkt uitkomen. De burgemeester krijgt een eigen legitimiteit en een duidelijker positie tegenover de schepenen. Maar die krijgen ook elk een helder persoonlijk mandaat. De raadsleden van de meerderheid krijgen meer impact en kunnen een schepen weigeren zonder meteen de hele meerderheid te torpederen – de schepenen zouden dan ook elk moeten bewijzen dat ze de hele meerderheid kunnen vertegenwoordigen. De oppositieraadsleden krijgen een echte kans om het nieuwe college op de rooster te leggen vooraleer het aantreedt. En de administratie heeft de garantie dat de collegeleden hun bevoegdheidsdomein een beetje kennen. Waar wacht de Vlaamse regering op ?

„We moeten dat bekijken.” Twee jaar geleden beloofden alle politieke partijen aan de jeugdraad om meteen werk te maken van een repetitieruimte voor beginnende muziekgroepjes. Een dossier dat al twintig jaar aansleept, dus er mocht wel wat vaart achter worden gezet. En nu, na twee jaar zoeken naar een geschikte ruimte voor een repetitieruimte is het meest concrete dat de schepen kon toezeggen „we moeten dat bekijken”. Robin en ik hadden nochtans een concreet voorstel, dat met wat goede wil en de nodige investeringen (waarvoor sowieso een budget is voorzien) snel voor een concrete oplossing kan zorgen. Maar -ik plak even twee citaten aaneen- „er is geen onenigheid in de meerderheid” maar ook „er is geen eensgezindheid over dit voorstel” (in het college). En „de ideale oplossing bestaat niet” maar „dit voorstel is niet ideaal”. Zodat de meerderheid het voorstel eensgezind met 12 stemmen en 1 onthouding wegstemde. Ik denk dat we het binnen een maand of zes nog eens gaan agenderen. Tenzij de ideale oplossing ondertussen gevonden wordt, natuurlijk.

Een mens zou dan denken dat dit het dieptepunt van de gemeenteraad was. Maar neen hoor. Ere wie ere toekomt : dit dossier was van de kant van het college ongetwijfeld één van de best voorbereide. Voor de rest waren de onvolledige stukken, de gemiste deadlines, de niet nagekomen afspraken en dubieuze beslissingen alweer legio. Met als hoogtepunt wellicht het pleidooi van de burgemeester om de subsidiereglementen voortaan niet door de raad maar door het college aan te laten uitvaardigen – omdat ze dan gemakkelijker tijdens de toepassing ervan nog kunnen worden aangepast. Al is de redenering „sommige kandidaten voor de aanwerving waren op tijd, andere te laat en dus hebben we alleen de mensen die in Essen wonen op een gesprek uitgenodigd” ook een pareltje van goed bestuur. En de verwondering dat de tekst van een reglement zich niet spontaan zelf had aangepast aan wat toch echt wel de bedoeling was leek me ook niet gespeeld.

Amusant, dat wel. Maar zijn we alle 25 zeker dat onze kiezers op deze manier zo goed mogelijk gediend worden ?

Oud-OCMW-voorzitter Jos Van Loon is overleden. Nieuws dat erg onverwacht komt. Jos was nog jong (68) en erg actief in het Wildertse verenigingsleven. Maar voor mij was hij vooral de OCMW-voorzitter met wie ik in de laatste jaren van de legislaturen 2000-2006 mocht samenwerken. Na de verkiezingen van 2006 mocht hij nog enkele jaren verder doen, om dan de fakkel door te geven. Dat vond ik al getuigen van een gebrek aan waardering. En toen zijn opvolger er na één jaar onverwacht de brui aan gaf, nam zijn partij de voor mij (en wellicht ook voor hem) onbegrijpelijke beslissing om hem niet opnieuw de voorzittershamer in handen te geven. Zodat het OCMW helemaal zonder hem, zijn inzicht en energie, verder moest.

Bij zijn afscheid in 2009 schreef ik mijn mening over hem hier neer. Ik blijf achter mijn analyse van toen staan. Ik had hem graag nog heel wat mooie jaren gegund, in zijn Wildert, met zijn harmonie Essentia, met zijn Hilda. Jos had een rotsvast geloof, dus is hij nu hierboven wellicht al aan een eerste vergadering begonnen, met Jan en Roger, om het lokale OCMW in goede banen te leiden. Ik reken op een verslag van de vergadering, dat ik dan met argusogen kan bekijken…

Ondertussen zijn mijn gedachten bij zijn vrienden, zijn familie, zijn OCMW.

Wat te zeggen over de gemeenteraad van gisteren ? Die liet een behoorlijk zure smaak in mijn mond na (en dat kwam niet alleen doordat ik nadien op de redactie van de Ronde van Essen nog enkele “zure matten” heb gegeten). De weigering om enkele punten die we anderhalve dag te laat indienden alsnog te behandelen is alleen te verklaren als pure pesterij, of vanuit sterke inhoudelijke verdeeldheid over de inhoud ervan binnen de meerderheid. Het eerste vind ik in principe onwaarschijnlijk : normaal probeert iedereen in Essen in de eerste plaats op een inhoudelijke manier aan politiek te doen, en procedures staan enkel ten dienste daarvan. Zelf hebben we er in de gemeente- en OCMW-raad nooit een probleem van gemaakt om in dit soort gevallen de hoogdringendheid in te roepen. Ook al is er een behoorlijk verschil tussen professionele politici en een ambtenarenapparaat die de termijnen niet respecteren, en mensen die in hun vrije tijd een mandaat opnemen.

Dus blijft enkel de tweede verklaring over, die van de verdeeldheid. Wat ons voorstel over de repetitieruimte betreft, kan ik dat aannemen. Het hele dossier lijkt erop te wijzen dat het schepencollege het hier intern totaal over oneens is. Maar die uitleg past dan weer niet zo goed bij het andere punt, dat enkel een agendering op een commissie van een idee van de Werkgroep Leefmilieu beoogde. Blijft dan echt alleen een gebrek aan collegialiteit over ? Ik moet ervoor vrezen.

Vandaar dus die zure smaak. Inhoudelijk onthoud ik vooral de korte discussie over het “Algemeen Nood- en Interventieplan”. Ik heb het uiteraard even gehad over de mogelijke stroomonderbrekingen – al blijf ik het verbijsterend vinden dat een land als het onze daartoe zou moeten overgaan. En over vuurwerk. Eigenlijk is dat mijn grootste schrik op veiligheidsgebied, dat er ooit eens een stevige voorraad vuurwerk ontploft in onze gemeente. Ik ben het met de burgemeester eens dat we dat in de eerste plaats preventief, via een juiste inrichting van de opslagplaatsen, moeten aanpakken. Maar in de eindejaarsperiode is er volgens mij altijd meer vuurwerk in onze grensgemeente aanwezig geweest dan er veilig kan opgeslagen worden. En ik vrees dat die situatie niet helemaal onder controle is. In het nieuwe plan staat er niet veel over, en ik hoop dat die leemte alsnog wordt ingevuld.

Dat is namelijk potentieel van levensbelang. En dat weegt gelukkig ook in mijn hoofd veel zwaarder dan een verloren stemming over procedures.