De belangrijkste verkiezingen van dit jaar zijn natuurlijk die voor de Essense gemeenteraad. Maar een goede tweede zijn die voor het Amerikaans presidentschap. Daar ben ik geen kandidaat – daarvoor moet je in de VS geboren zijn. Soms zou ik wel willen, want er ontbreken wel wat schakeringen in het politieke landschap aldaar.

Kiezer ben ik ook niet. Als ik dat wel zou zijn, dan zou mijn stem overtuigd naar president Obama gaan. Natuurlijk heeft die niet de hele belofte kunnen waarmaken die hij in 2008 opriep, maar hij bleek een meer dan degelijk president, die de historische ziektewet erdoor kreeg. Bovendien is de Republikeinse partij zo naar rechts opgeschoven dat een reactionair als Mitt Romney zowaar nog gematigd lijkt. Gelukkig lijkt die vast van plan om zijn eigen campagne om zeep te helpen. Je moet niet meteen een politiek genie zijn om te beseffen dat 47% van de kiezers beledigen (en dat ook nog netjes zelf uitrekenen) géén verstandige zet is. Zeker niet in een tweestrijd…

Hopelijk haalt het gezond verstand van de Amerikanen het andermaal. Vier jaar geleden ben ik speciaal opgestaan voor Obama’s overwinningsspeech. Ik heb hem nog eens terug bekeken, en het blijft een uniek moment en een fenomenaal goede toespraak. Zoals het er nu uitziet, zal de speech nog vroeger in de nacht komen. En per definitie net iets minder historisch klinken. Maar misschien net daardoor nog meer de visie uittekenen waar de VS -en de wereld- de komende vier jaar nood aan heeft.