De Nederlandse regering is vorig weekend gevallen. Ik vond het kabinet-Rutte met de gedoogsteun van racist en demagoog Wilders altijd al onethisch en onverantwoord. Nu is het ook onwerkbaar gebleken : na weken onderhandelen bleek Wilders niet in staat om een akkoord te maken met de budgettaire ingrepen die Nederland nodig had. Niet omdat Europa dat zo had gedecreteerd, wel omdat het een noodzaak is om het eigen staathuishouden op orde te krijgen. Door de pijnlijke ingrepen te weigeren die moeten gebeuren, en bovendien een zondebok te willen zoeken bij ”Europa” of ”de Islam” maakte hij duidelijk dat het een bijzonder onzalig idee was om hem bij het landsbestuur te willen betrekken.

Zijn ideeën, een mix van het linkse conservatisme dat we in Frankrijk bij Mélenchon zagen, maar dat jammer genoeg ook bij Hollande sterk doorklinkt en de virulente xenofobie van een Le Pen of een Dewinter -of eigenlijk ver voorbij die twee- blijken de test van de realiteit bovendien onmogelijk te kunnen doorstaan. Zich afzetten tegen de EU (naar keuze vertaald als ”Duitsland” of ”Griekenland”) als excuus om geen beleid te voeren is overigens niet alleen in Nederland een onwerkbare houding.

Enkele dagen na de val van de regering werd er bliksemsnel een akkoord over de Nederlandse begroting gesloten. Dat onderhandelden regeringspartijen CDA en VVD met de oppositiepartijen D66, ChristenUnie en GroenLinks. Die partijen schrapten een aantal maatregelen waar Wilders om had gevraagd, onder meer in de cultuur- en milieusector. Maar ze hielden de sociaal-economische hervormingen overeind.

Als linkse partijen verdienen ze daarvoor de waardering die ze de voorbije dagen in Nederland kregen. Ze toonden verantwoordelijkheid en visie : alles bij het oude willen laten is géén progressieve, geen sociale keuze. Dat lijkt soms zo op korte termijn, maar is het niet in een langer perspectief. De drie partijleiders leggen in dit fragment uit hoe ze tot het akkoord zijn gekomen. Meest veelzeggend voor mij : de groene partijleider Sap die aangeeft dat het terugdraaien van de verhoging van de pensioenleeftijd voor haar onbespreekbaar is (30:51). Gelukkig zijn er dus wel groenen die begrijpen wat “duurzaam” betekent !

In Frankrijk stonden al verkiezingen voor de deur. In Nederland nu ook. Als ik in beide zou mogen stemmen, dan zouden wellicht Pechtold of Sap en Sarkozy mijn stem krijgen – die laatste een beetje bij gebrek aan alternatief. Desondanks blijf ik mezelf wél consequent vinden !