Ik denk niet dat er aan mij een groot muzikaal talent verloren is gegaan. Zeker weet ik het niet, want ik heb in mijn opvoeding weinig artistieke stimulansen gekregen – al heb ik er wel uit geleerd dat alvast in de beeldende kunsten mijn eventuele ideeën botsen op een zeer gering uitvoeringsvermogen. Minder eufemistisch : ik ben er te onhandig voor. En muziek voortbrengen heb ik zelfs nauwelijks geprobeerd.

Mijn affiniteit met Muzarto, de academie voor woord en muziek van Essen en Kalmthout die dit weekend het veertigjarig bestaan vierde, komt dan ook vooral voort uit mijn betrokkenheid bij het gemeentebeleid. Vanuit die optiek heb ik wel vast kunnen stellen dat Muzarto een sterke “poot” van ons gemeentebestuur is – en van onze zuiderburen, natuurlijk. Muzarto draait van oudsher goed, heeft weliswaar enkele bestuurlijke stormen moeten doorstaan, maar is sinds directeur Sabine Vermeersch het roer stevig in handen heeft in veel rustiger water terechtgekomen. Dat wijlen schepen Gino Veraart de vraag van de school voor extra ruimte, voor een renovatie van een aantal lokalen en een gloednieuwe danszaal ten volle heeft gesteund, was dan ook zeer terecht.

Wij zouden Muzarto liever verhuisd hebben naar de douaneloods. Ik blijf dat een goed idee vinden, en het had er misschien voor kunnen zorgen dat er nu al concreet aan de loods zou worden gewerkt. Maar de beslissing om in Muzarto te investeren staat daar los van en kreeg -neen, krijgt- wel onze steun. Het deeltijds kunstonderwijs is een heel belangrijke aanvulling bij het onderwijsaanbod, maar is ook een heel essentiële peiler van het socio-culturele leven. Het is goed dat de gemeente daar voluit mee achter staat.

De bouwwerken bleken een echte lijdensweg. Ik heb een aantal van de werfverslagen gelezen, en bij sommige was de vraag echt of ze nu om te lachen of om te huilen waren. Zo goed als alles is twee keer gedaan : één keer slecht, de tweede keer goed. Voor enkele zaken volstonden die twee keer nog niet. Zoals ik daarstraks tegen de architect zei : jammer dat dat tweede stuk school dat ook gebouwd is er nu niet naast staat… Ik denk niet dat de aannemer in kwestie nog veel krediet heeft aan het Heuvelplein, maar nu staat het er allemaal. En het ziet er heel mooi en netjes uit.

Van het feestweekend heb ik “Muzarto Swingt” van vrijdagavond en de receptie van vandaag meegemaakt. De mensen van Kom Op Tegen Kanker hadden me vrijdag gevraagd om mee de bonnenverkoop te doen, en dus heb ik de tafel van 1,50 in kunnen oefenen. Het was vooral leuk om te zien dat er kinderen van 10 én grootouders om bonnetjes kwamen. En de muziek klonk bijzonder goed – noblesse oblige, uiteraard. Ik onthoud vooral dat in het jonge Muzarto-rockgeweld heel veel pit zat. En het veelkoppig muziekleerkrachtenensemble kon daarbij natuurlijk ook niet achterblijven. Ook Kom Op Tegen Kanker heeft er een mooie opbrengst aan overgehouden. Iedereen tevreden.

De plechtige opening van de danszaal van vandaag zat ook goed. Ontspannen maar toch heel stijlvol, met de obligate toespraken gedrapeerd rond eigen composities van de Muzarto-leerlingen. Met een dansoptreden in de nieuwe zaal, dat ongetwijfeld een levende reclame was voor de opleiding. Die het vooralsnog zonder erkenning moet stellen. Het schepencollege heeft er zich voor geëngageerd om in afwachting daarvan -en hoe het dossier verder ook verloopt- de kosten te dragen, en dat is een terechte keuze.

De zaal zal hopelijk ook gebruikt worden door andere dansinitiatieven in Essen. Maar ik hoop wel dat iedereen er zuinig op is, en dat er een regeling wordt getroffen die ook voor Muzarto haalbaar is. Na de kopzorgen van de bouw verdienen ze daar namelijk wat rust…

En zo is wat 40 jaar geleden begon als een “muziekschool” vandaag veel meer dan dat geworden. Niemand weet wat de komende vier decennia zullen brengen, maar Muzarto staat er wel klaar voor en heeft zich in Essen onmisbaar gemaakt. Er zit muziek in onze academie – en nog veel meer !