Vorige week zaten we met de twee schepenen van sociale zaken en enkele raadsleden samen om de evaluatie van het Lokaal Sociaal Beleidsplan te overlopen. Zoals Jokke bij het begin van die vergadering aanhaalde, heb ik een jaar of vijf geleden eerst vanuit het OCMW en later de gemeenteraad veel energie gestoken in dat plan. Ik heb daar goede herinneringen aan, omwille van de pittige maar interessante discussies en de samenwerking met de ambtenaren van OCMW en gemeente.

Gisteren kwam de evaluatie van het plan in de gemeenteraad. Ik ben er redelijk tevreden over, al blijft een cruciale schakel -het Lokaal Dienstencentrum- een vraagteken : er zal wel iets komen, maar wordt het goed genoeg om het sluitstuk te vormen bij de uitvoering van het Plan ? Zolang kan ik niet anders dan een definitief oordeel uitstellen.

Het blijft daarnaast interessant om te zien dat zaken die ik destijds in de werkgroep na veel discussie niet in het plan kreeg (de avondopening) uiteindelijk wel werden gerealiseerd, terwijl andere dingen die ik wel binnenhaalde (de werkconsulent) doelbewust door het college niet werden uitgevoerd. Ook dat is politiek : je mag nooit denken dat je iets hebt gerealiseerd omdat het op papier staat, en je hebt nooit iets definitief verloren omdat er op papier staat dat het er niet komt. De regeringsonderhandelaars knopen het beter in hun oren…

Ik heb in de raad gezegd dat het plan vooral tekortschiet op het vlak van werkgelegenheid en vorming. Twee zaken die sterk samenhangen. Ik ben ervan overtuigd dat een gemeentebestuur op die domeinen veel meer kan doen, maar Essen mist een visie op “ondernemen en werken” ondanks goedbedoelde initiatieven. Als puntje bij paaltje komt, geldt aan het Heuvelplein immers een ambtelijke logica in plaats van één waarbij mensen en ondernemingen kansen krijgen. De weigering om in het containerpark voor bedrijven een factuur te maken -een voorstel dat we gisteren vergeefs verdedigden- is op dat vlak tekenend. Als dat in één bedrijf één job zou kunnen opleveren, moeten we dat toch doen ?

Of hoe sociaal beleid soms toch nog meer een “Caritas”-beleid dan een kansenbeleid is. Minder op papier dan op het terrein. Laat me toch maar eindigen met een voorzichtig compliment aan de beleidsverantwoordelijken die de voorbije jaren het plan hebben uitgevoerd : Jokke, Imelda, Brigitte, Jos en Jan. En aan hun ambtenaren, natuurlijk.