Een internationale studiedag vorige donderdag. Eerste vraag, van een Oostenrijker die bij de Commissie werkt en een Spanjaard van de ILO : “Heeft België nu een regering ?”. Mijn antwoord : “Neen, zover zijn we nog lang niet.” Wedervraag : “Waarover gaat dat akkoord dan ?”. Opdracht : probeer de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde eens uit te leggen in 5 minuten, in het Engels. Zucht…

“B-H-V gesplitst” titelde de krant. Eigenlijk hoorde er een voetnoot bij : we weten nu hoe de splitsing van B-H-V eruit zal zien als de acht partijen die onderhandelen (of 7 en driekwart, maar over het FDF zal ik het verder nog wel hebben) een akkoord over alles bereiken. Dat betekent onvermijdelijk dat dit akkoord in samenhang moet gezien worden met al de rest dat mogelijk nog uit de bus komt. Een belangrijke nuance toch wel.

Het B-H-V-akkoord op zich is volgens Bart De Wever “geen nachtmerrie”. Ik ben het daarmee eens. De prijs voor de zes faciliteitengemeenten is relatief hoog, maar al bij al is dit een redelijk zuivere splitsing. Als ik het akkoord beoordeel op wat erin staat, dan vind ik dat aanvaardbaar. Als ik lid zou zijn van een partij die zich hierover moet uitspreken, dan zou ik dit luik kunnen goedkeuren. Niet met champagne, maar ook niet met de spreekwoordelijke “dood in het hart”.

Maar er is een maar. Het akkoord is moeilijk los te zien van de hele nota-Di Rupo die het onderhandelingskader vormt. Zoals ik hier eerder al schreef was het BHV-luik daarvan niet de reden waarom ik die nota geen goed uitgangspunt voor de vorming van een regering vind. Dat betekent uiteraard ook dat dit akkoord niets aan die analyse verandert. Integendeel, want het zou best kunnen dat de redelijk zuivere splitsing van BHV op andere domeinen van de nota gaat leiden tot een hardere franstalige houding. Zodat de prijs die met name voor en in Brussel betaald moet worden volgens de nota -en die nu al onaanvaardbaar hoog is- nog gaat oplopen.

Dat is het communautaire luik. Sociaal-economisch is de nota helemaal niet wat we nodig hebben. En ook daar zou het gevolg van het B-H-V-akkoord wel eens kunnen zijn dat er maar weinig meer gaat bewegen. Positief daaraan zou zijn dat we redelijk snel een regering gaan hebben. Maar moeten we te midden van een systeemcrisis die de Europese economie en politiek treft wel zo tevreden zijn met een regering waarvan het er nu al op lijkt dat de splitsing van B-H-V wel eens de grootste verdienste zou kunnen worden ? Niet dat die splitsing niet nodig was, natuurlijk. Maar ze mag en kan niet de enige maat der dingen zijn, op het ogenblik dat er een storm over Euroland raast.

Overigens is de partijpolitieke prijs die MR-voorzitter Charles Michel betaalt voor het akkoord op het eerste gezicht zeer hoog. De keuze die zijn partijgenoot Armand De Decker vooropstelde (“Geplaatst voor de keuze tussen dit land en het FDF kies ik voor het land”) bleek een reële, en Michel koos ook voor het land. Waarmee de PS wellicht voor zeer lang verzekerd is van het politieke marktleiderschap in franstalig België. Voorlopig vind ik het moeilijk in te schatten of het om een geval van moed, dwaasheid of koele berekening bij Michel gaat. Interessant is het natuurlijk wel. Het is wel jammer voor de pers : een Maingain die raaskalt aan de zijlijn is uiteraard minder mediageniek dan één wiens zottigheden rechtstreekse impact kunnen hebben.

Wordt vervolgd. En de kans dat ik het ooit behoorlijk in enkele minuten krijg uitgelegd (in het Engels, het Nederlands of desgevallend in het Quechua) wordt er wellicht niet groter op…