Het Belgische EU-voorzitterschap heeft me de voorbije maand behoorlijk opgeslokt. Twee conferenties, en tussendoor een reeks vergaderingen die bijzonder boeiend maar wel tijdrovend waren. Door de “green jobs” conferentie die we in Terhulpen organiseerden heb ik ook de gemeenteraad gemist. Dat ik diezelfde middag op het tv-journaal ben geweest, maakt dat natuurlijk niet goed. Al had de raad wel een lichte agenda. En vond ik de combinatie vice-premier / Europees commissaris / ik wel een goede keuze van de VRT-Nieuwsdienst…

Daardoor zijn een aantal commentaren die ik hier had kunnen of willen schrijven natuurlijk blijven liggen. Ik ga dat een beetje goedmaken met enkele korte bedenkingen…

Op 25 september organiseerden we met N-VA/PLE een opleiding “ruimtelijke ordening”. Ik vind het heel belangrijk dat we binnen onze lokale werking investeren in vorming. Ik heb in elk geval een aantal zaken bijgeleerd, in een materie die me van nature iets minder ligt maar wel essentieel is voor de toekomst van onze gemeente.

Op 2 oktober heeft Groen! zijn tweejaarlijkse “Keesje Mohammed”-prijs uitgereikt aan de mensen van PAT (Pleegouders Actie Tsjernobyl). Een terechte prijs voor de mensen die al vele jaren in de zomer een aantal Wit-Russische kinderen een mooie vakantie bezorgen. En natuurlijk symbolisch mooi voor de groenen, omdat zo de band kan worden gelegd tussen kernenergie en internationale solidariteit. De uitreiking werd zoals steeds een gezellige avond (met als hoogtepunt de onovertroffen groene tombola), waar we ook met drie gemeenteraadsleden van N-VA/PLE bij waren. Inhoudelijk en strategisch verschillen we soms van mening met Groen!, maar dat houdt ons niet tegen om vaak samen op te trekken. Wellicht geholpen door de vaststelling dat onze partijculturen ook wel bij elkaar passen.

Op 8 oktober was het één jaar geleden dat Gino Veraart overleed. Na een jaar is de leegte die hij achterliet in de Essense politiek nog lang niet opgevuld. Enkele cruciale debatten over de toekomst van onze gemeente zijn niet meer hetzelfde zonder hem, en het beleid dat eruit voortvloeit mist zijn energie.

Vandaag legt de Nederlandse regering de eed af. Het CDA heeft volgens mij een grote vergissing gemaakt door mee te doen met het minderheidskabinet met de VVD, ondersteund door Geert Wilders. Voor ongeveer 1/3 van de Nederlandse CDA’ers bleek te gelden dat zij vinden dat christen-democraten wel principes hebben. Voor de anderen bleek het machtsinstinct sterker. De nieuwe regering staat voor precies het verkeerde beleid : sociaal-economisch worden de nodige hervormingen in de koelkast gestopt, daarnaast wordt vooral de verdeeldheid in de samenleving benadrukt. Ook de rechts-liberale VVD laat overigens zien dat zij vooral rechts is, en veel minder liberaal. Niet zo verrassend dat een aantal prominenten de oversteek naar D66 hebben gemaakt.

Met het nieuwe kabinet-Rutte wint Nederland overigens wel overtuigend de Derby der Lage Landen. Van een nieuwe Belgische federale regering is nog lang geen sprake. De N-VA heeft er vorige week “de stekker uitgetrokken”. Terecht, want de Franstalige bereidheid om de cruciale knopen in de financiële architectuur van dit land door te hakken bleek al te klein. Al is er niet echt een alternatief is, zodat De Wever nu zelf moet proberen de patiënt te reanimeren die hij had afgeschreven. Ondertussen wordt er langs Franstalige kant steeds meer gesproken van hun plan B, dat neerkomt op een Waals-Brusselse staat (al dan niet als opstap naar Frankrijk). In de “ontboezemingen” die vorige week in La Libre verschenen stond daarover een interessant stukje : er sprak een lichte frustratie uit de vaststelling dat De Wever niet gewoon opstaat en de Vlaamse onafhankelijkheid uitroept. Om dan echt te kunnen onderhandelen en de Vlamingen voor het blok te zetten. In de hoop dat ofwel een partij als CD&V bijdraait, ofwel Vlaanderen (of wat er na referenda rond de taalgrens van overschiet) tot een soort internationale paria maakt.

Kijk, zo dom is De Wever volgens mij dus niet. Ik geloof ook niet in de theorie dat de internationale gemeenschap ooit de onafhankelijkheid gaat erkennen van een staat (in caus Vlaanderen) die daar zelf niet om gevraagd heeft, gewoon “omdat er met die mensen niet meer te werken valt”. Wie eenzijdig België wil opheffen –of de mogelijkheid daartoe wil openen–, moet een parlement vinden dat zichzelf soeverein verklaart. Wat mij betreft, en dat heb ik in 2007 al tegen enkele mensen gezegd, moet de Franse gemeenschapsraad dat dan maar doen, als ze er echt genoeg van hebben. Maar zo ver zie ik het niet komen : zodra de PS beseft dat De Wever zich niet gaat laten vangen, en dat CD&V vooralsnog niet klaar staat om een bocht van 180% te maken, is een redelijk akkoord volgens mij niet zo ver meer verwijderd. Kerstmis ?

Tenslotte nog even over het Kanaal kijken : de Britse Conservatief-Liberale regering heeft de wittebroodsweken ondertussen achter de rug, en de coalitie blijkt stevig genoeg. Dat er bij de LibDems af en toe gemord wordt, is onvermijdelijk en wordt in de hand gewerkt door de minder gunstige peilingen. Maar uiteindelijk heeft de partij volgens mij op lange termijn baat bij deze machtsdeelname, die een deel van haar programma verwezenlijkt én hen als bestuurders op de kaart zet. De Labour-oppositie koos vorige week voor de verkeerde van de Miliband-broers (Ed, en dus niet David) als leider, wat mij betreft iets te ver links van het centrum waar Labour het verschil moet maken. Maar hem onderschatten zou ook niet meteen verstandig zijn. Een goed bestuur heeft een goede oppositie nodig, en daar kan Milliband wellicht wel voor instaan.