Bart De Wever heeft het onmogelijke verwezenlijkt. Ik denk niet dat ooit iemand in ons land een verkiezingsoverwinning van deze omvang heeft geboekt. Als ooit het woord aardverschuiving gepast is geweest, dan wel vandaag. “Historisch” is vandaag zelfs een eufemisme.

Ik ben gelukkig met zijn overwinning, met de nauwelijks te bevatten zege van N-VA. Ik ben politiek opgegroeid in het democratische Vlaams-nationalisme. Ik reken me nog steeds bij die stroming. De partijpolitieke wegen zijn in 2001 uit elkaar gegaan, maar wat mij betreft is het familiegevoel altijd gebleven. Vorig jaar werd de N-VA de onbetwiste erfgenaam van de Volksunie én trok het de schaamlap die de Vlaamse Leeuw voor het extreem-rechtse VB was definitief weg. Dit jaar dit jaar wordt veel meer verwezenlijkt : Bart De Wever maakt van het democratische Vlaams-nationalisme de sterkste politieke kracht in Vlaanderen. N-VA wordt de grootste partij. Met voorsprong bovendien : de Senaatsuitslag die nu op mijn tv-scherm staat maakt N-VA twee keer zo groot als de volgende partij.

Daarbij passen alleen felicitaties. En bewondering. Ik herinner me opnieuw een gezamenlijke treinrit in 2001 waarin twee nog jonge arrondissementele bestuursleden van de VU de zwanenzang van de partij bespraken. De analyses liepen niet zo ver uit elkaar. De wegen nadien wel, niet alleen partijpolitiek natuurlijk. Maar ik bewonder zijn politieke talent en zijn compromisloze stijl. Een overwinningsspeech die nog jaren woord voor woord zal worden nagespeld beginnen in het Latijn… Schitterend.

Ik gun het hem van harte. En vooral ook de militanten van zijn partij, de mensen die ook in moeilijke momenten zoals de verkiezingen van 2003 waarbij de kiesdrempel ternauwernood alleen in West-Vlaanderen werd gehaald in hun partij zijn blijven geloven.

Het doet me ook veel plezier dat de Vlaamse kiezer zich eindelijk ontvoogd heeft getoond, en dat de mening in het stemhokje nu wellicht definitief de plaats overneemt van de gewoonte.

Zelf wenste ik drie partijen een sterk resultaat toe : N-VA, Open Vld en Groen! Bij Open Vld heeft Alexander De Croo wellicht meer tijd nodig om het roer om te gooien, en deelname aan de afsluitende regering wordt natuurlijk ook terecht niet beloond. Groen! lijkt het behoorlijk te doen, en ik hoop dat Geert Lamberts Senaatszetel behouden blijft.

Bij de verliezers staan het VB en LDD. De Wever heeft hun kiezers overtuigd om deze keer een nuttige stem uit te brengen. Maar de grote verliezer is CD&V. Ze lijden de grootste nederlaag ooit, en proberen het nu wat goed te praten door te zeggen dat alle regeringspartijen in alle Europese landen slecht scoren. Flauw, want dat is natuurlijk geen excuus. En het klopt ook niet, want uitgerekend de PS bewijst vandaag het tegendeel.

Door een kartel te sluiten met N-VA heeft CD&V de eigen kiezers overtuigd dat die partij even aanvaardbaar is als zijzelf. Door vervolgens à la Leterme te besturen hebben ze de kiezers naar N-VA geduwd. Zelfs hun meest traditionele wingewesten kozen nu massaal voor N-VA. Ik neem hier de Senaatsuitslag in het kanton Brecht over. Die is eigenlijk nauwelijks te bevatten.

Ook in Vlaanderen stelt zich nu de vraag die ik over Nederland de voorbije dagen hier neerschreef : is er nog nood aan een christen-democratische partij in de 21e eeuw ?

Welke meerderheid nu maken ? Volgens mij is de eenvoudigste coalitie N-VA / PS / sp.a / Ecolo / Groen! Zeg maar de Olijfboom/Vlaamse Eik. Ook paars-geel is een mogelijkheid en zou sociaal-economisch wellicht verstandiger zijn. CD&V opnieuw opvissen zou ik aberrant vinden.