“Ik zou echt niet weten op wie ik nu zou moeten stemmen” vertelde een Franstalige collega me onlangs. Ik kon niet echt helpen. Voor wie zou ik in Wallonië stemmen ? Geen idee, eigenlijk. De meest integere partij lijkt me Ecolo, maar ik heb ernstige vragen bij het realisme van hun standpunten. Ik denk dat ik onze zuiderburen vooral “ander en beter” toewens. Dat neemt niet weg dat de verkiezingen van 7 juni bijzonder boeiend worden onder de taalgrens, en op het scherp van de snee zullen worden uitgevochten. De hele affaire met Rudy Aernoudt die eerst wel en dan 24 uur later niet meer op de lijst van de MR stond, toont aan dat er een zeer grote zenuwachtigheid heerst. Overigens doet de Aernoudt-historie een beetje denken aan de passage van Dedecker bij de N-VA, maar dit terzijde. En dat het breekpunt voor het FDF was dat Aernoudt niet duidelijk kiest voor de uitbreiding van Brussel, zegt veel over het belang van dat geloofspunt binnen de Waalse politiek. Waar we ons aan deze kant van de taalgrens véél te weinig van bewust zijn.

Hoe het op 7 juni ook uitdraait, elk verschil van meer dan één procentpuntje tussen PS en MR zal de politieke verhoudingen in het Zuiden nog lang bepalen. Het zal ook de winnaar zijn met wie Vlaanderen het gesprek zal voeren over een andere staatsinrichting, en het zal niet hetzelfde gesprek zijn met Reynders als met Di Rupo. Dat voorstellen als een keuze tussen pest en cholera is niet helemaal eerlijk en zet ook geen zoden aan de dijk. Dus doen de Vlaamse politici er goed aan nauwgezet na te gaan hoe ze, al op 7 juni ’s avonds, hun strategie het best aanpassen aan de Waalse winnaar. En ze moeten hopen op een duidelijke uitspraak van de kiezer : alleen een Reynders die verlost is van kwelgeest Elio of een Di Rupo zonder Didier kunnen harde engagementen aangaan. Als die duidelijkheid er komt, moet bovendien het “momentum” onmiddellijk aangegrepen worden om resultaten te boeken. Ook als dat betekent dat symbolen daarvoor moeten wijken.