Carnaval in november, het heeft een hoog surrealismegehalte. Ik weet wel, op 11 november begint de jaarlijkse carnavalscyclus. Maar ik associeer het hele gebeuren toch eerder met de krokusvakantie dan met het herfstverlof. Ik ben dan ook geen volbloed-carnavalist, ik zal het maar toegeven. Toch ben ik gisteren de prins-elect (hij was nog niet officieel aangesteld) en de muzikanten van Dofkapel gaan beluisteren in het gemeentehuis. Met reden, want het gemeentebestuur vierde dat het de trotse eigenaar was geworden van het schilderij “Carnaval in Essen” van Piet Tireliren. Het is ook voor mij een evidentie dat dit schilderij in Essen moet blijven, en dus vind ik het een zeer verstandig besluit om dit aan te kopen. Wellicht zou elke schepen van cultuur tot die conclusie zijn gekomen, maar bij Jokke voel je ook dat ze de beslissing niet neemt uit één of andere vorm van (politieke) berekening, maar vanuit het hart.

De inhuldiging was de gelegenheid voor de vroegste generaties carnavalvierders uit onze gemeente om elkaar nog eens te treffen (en te proberen de carnavalisten op het schilderij te herkennen; ik schat dat er al zo’n 200% van de afgebeelden herkend is). Met “prins der prinsen” (keizer) Jan (I) Dekkers in de hoofdrol. Hij is dan misschien niet tot grootste Essenaar verkozen, de plezantste zal hij wel altijd blijven. Ooit komt er een Prins Jan I-straat in onze gemeente. Met onderschrift, anders snapt de argeloze bezoeker er niets van…

“We geven nie op” is dit jaar de leuze van de carnavalsvierders. “Tzou èreg zen” als ze dat wel deden, natuurlijk. Ik hoop dat ze er opnieuw veel plezier aan beleven. En dat het schilderij in het gemeentehuis af en toe voor beetje “leut” mag zorgen.