De federale ambtenaar in mij is vandaag van chef veranderd. Dat gebeurde de voorbije jaren wel meer, in de zin dat “Minister van Werk” een erg tijdelijke baan bleek. Maar nu ging ook het eerste ministerschap in nieuwe handen over, en dat was alweer geleden van 1999. Uiteindelijk werd Yves Leterme dus toch premier. Meer dan negen maanden na de verkiezingen en na wel erg veel blutsen en builen te hebben opgelopen (waarvan hij er een aantal overigens niet verdiende).

De verkiezingsuitslag wordt zo gerespecteerd, en dat hoort uiteindelijk in een democratie. Het lijkt er alleen op dat nu ook het premierschap op basis van interimcontracten wordt georganiseerd. En of het regeerprogramma óók is waarvoor de burgers kozen, valt nog maar af te wachten. “Ceci n’est pas un regeerprogramma”, titelde Het Laatste Nieuws alvast, in een zeldzaam geïnspireerde bui. Ik ben benieuwd of de mist eromheen nog zal opklaren, en wat er dan uit opduikt.

Deze dag betekent daarmee ook het afscheid van Guy Verhofstadt van het Belgische politieke toneel in het algemeen, en van de Wetstraat 16 in het bijzonder. Maar zoals zijn opvolger het vaststelde bij de machtsoverdracht : deze Verhofstadt is nog lang niet weg.