Het uur van de waarheid nadert voor de federale regeringsformatie. Met “7 november” is er voor het eerst een soort deadline, tenminste één waarop er uitzicht moet zijn op een oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde.

Wat ik het meest waarschijnlijke scenario vind is ondertussen al enkele maanden hetzelfde : er komt (60% kans) een oranje-blauwe regering, met een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde met een reële prijs voor de Vlamingen – voorafgaand aan de regeringsvorming. De rest van de staatshervorming wordt in fasen uitgevoerd. Sociaal-economisch worden er vooral sterke liberale klemtonen gelegd.

Als het niet lukt (25% kans), wordt het land gesplitst als (en alleen als) de franstaligen dat willen en daartoe de nodige unilaterale stappen zetten (al dan niet als reactie op bepaalde Vlaamse “zetten” binnen het Belgische constitutionele kader). Het parlement dat dat desgevallend volgens het internationaal recht zal doen is dat van de Franse Gemeenschap (ook al heeft daar zo goed als niemand, ook in Wallonië, ooit van gehoord).

Als naast de Vlamingen (die immers geen realistisch en wenselijk scenario voor een volledig separatisme achter de hand hebben) ook de franstaligen de splitsing van het land weigeren, dan komt er één of andere regeringsconstructie (paars-groen ?) onder leiding van Guy Verhofstadt (15% kans).

Eén onzekerheid in deze analyse : het congres van N-VA moet oranje-blauw goedkeuren. Als dat niet gebeurt en CD&V wel instemt, dan gaat oranje-blauw toch door (desnoods als een soort inderheidsregering). CD&V zal niet weigeren, want dat is het politieke einde van mister 800.000 Yves Leterme. Dus zal de druk op N-VA heel groot zijn, maar dat is geen garantie op een goedkeuring.

De meest opvallende les is dat ook de democratische separatisten in Vlaanderen eigenlijk niet goed schijnen te weten hoe ze een splitsing van België “hier en nu” zouden georganiseerd willen zien – zonder Brussel en wellicht ook de Rand af te geven. Als daarover onderhandeld zou moeten worden, zouden de franstaligen ontzettend sterk staan, en dat hebben die de voorbije maanden dan weer geleerd. Zowel zogenaamde separatisten als zogenaamde confederalisten mikken al jaren op het “verdampen” van België. Nu blijken ook de eersten daar noodzakelijk het woord “geleidelijk” aan toe te voegen.

Wat mij betreft is een Vlaamse staat zonder sterke band met Brussel een minder goede optie dan het huidige België. Bovendien zou een economisch sterk Wallonië een ongelooflijke hefboom zijn voor de Vlaamse welvaart, binnen of buiten één staatsverband. Maar wellicht vooralsnog eenvoudiger te realiseren binnen die ene staat. Die toch verder zal verdampen tot ze wellicht alleen symbolisch nog bestaat.