Na enkele keren herbeginnen heb ik nu toch het boek “Shalimar the Clown” van Salman Rushdie afgerond. Ik lees zijn boeken graag. Vooral omdat hij verbanden tussen het ene land, de ene wereld, en de andere legt en toch de eigenheid, de cultuur van vooral India en Pakistan (en daartussen Kashmir) virtuoos oproept. Een wereld die ik daarmee vooral uit zijn boken ken. Misschien krijg ik ooit de kans om er echt kennis mee te maken – ondertussen hou ik het maar op af en toe een Indiaas/Pakistaans restaurant als ik er in één of andere werelstad één tegenkom.

Vooral het vreedzaam samenleven van, en de verbanden tussen, moslims en hindoes in een harmonieuze samenleving is bij Rushdie een terugkerend thema. Het multiculturele verleden, waar ieders eigenheid werd gerespecteerd en er (nog) geen fundamentalisten waren. Al spreekt er uit zijn boeken maar zelden hoop dat die tijd ooit terugkomt. Of zou de mensheid toch ooit uit zijn geschiedenis leren ?

Ik maak te weinig tijd om fictie te lezen. Achteraf vind ik het steevast minstens zo “leerzaam” als non-fictie (en dan in dit geval niet alleen omwille van het Engels). Maar als ik in de boekenwinkel of bib sta, lijken boeken rond geschiedenis of politiek me meestal toch net weer boeiender (ook al omdat je daarmee beter weet wat je kan verwachten). Zo wil ik absoluut de Hitlerbiografie van Kershaw nog eens herlezen. Gek genoeg lees ik nog het meest als ik verschillende boeken tegelijk aanvat. Misschien toch nog eens op de Boekenbeurs proberen te geraken ?