Vrijwillig
De Ronde is weer in het land. Neen, niet de Ronde van Vlaanderen of de Ronde van Frankrijk, maar onze eigen Ronde van Essen. Tot nu toe zijn we tussen de buien doorgesparteld, en dat hopen we zo te houden. “We”, want ik draag opnieuw een steentje bij, in de eerste plaats door foto’s te maken. Daarmee ben ik dus deze week een “vrijwilliger”, zoals dat heet. Daarvoor werden de laatste jaren terecht allerlei regelingen en statuten uitgewerkt. Op dit moment wordt er zelfs aan conclusies voor de Europese Raad gewerkt. Maar op het terrein moeten we ons daar gelukkig niet te veel zorgen over maken.
Al weet je maar nooit. Bij het Pukkelplopdrama vorige week dacht ik ook in de eerste plaats aan de vrijwilligers daar – die er al dan niet stonden om voor hun vereniging een centje bij te verdienen. Zij zullen zich ook wel niet te veel zorgen hebben gemaakt over allerlei administratieve beslommeringen. Laat staan over de ondenkbare kans dat een uitzonderlijk onweer net hún wei zou kunnen treffen. Het moet heel erg zijn als je in het kader van je werk dit soort drama meemaakt. Het is nog erger als je zoiets overkomt binnen het bestek van een vrijwillig engagement. Al gaan ieders gedachten terecht in de eerste plaats uit naar de slachtoffers, ik hoop vooral voor de medewerkers dat er volgend jaar opnieuw Pukkelpop is. En voor organisator Chokri Mahassine, die volgens mij de voorbije dagen meer dan ooit heeft bewezen uit het juiste hout te zijn gesneden.
De Ronde is gelukkig iets kleinschaliger, en loopt daardoor ook heel wat minder risico – overigens zijn we ons er goed van bewust dat alles veilig moet blijven én zijn we goed verzekerd. Maar het zou al heel raar moeten lopen als er volgend jaar géén Ronde zou zijn. De 40e. En of we dat gaan vieren !
Roefel regende gisteren wat uit, al zette dat geen domper op de binnenactiviteiten zoals uit de 
Essen heeft een nieuwe ziekenwagen, die trots werd voorgesteld door de dienst Ambulance 112, waarvan de verantwoordelijke bovendien binnenkort permanent in dienst van het gemeentebestuur komt. Met Koen Buyens is daarvoor overigens de geknipte persoon gevonden.
De nieuwe Spycker is er. Er is wellicht geen enkele heemkundige kring die zijn jaarboek beter “market” dan de Essense, en dat laat zich ook in verkoop zien. Maar los van de verpakking mag ook de inhoud er absoluut zijn. De keuze voor diversiteit en kwaliteit die de voorbije jaren gemaakt werd, zette zich ook in het nummer van dit jaar door – ik neem aan dat ik dat kan stellen zonder dat het op eigenlof lijkt, want het kleine artikeltje van Steven De Laet en mijzelf over Essen in Beeld beïnvloedt wellicht niet significant het geheel… 
De website 
Vorige jaar heette het nog “Vlaanderen Quizt”, deze keer noemde het Davidsfonds hun quiz “De Tafel van Vier”. Het concept bleef hetzelfde : eerst dezelfde quiz op een zestigtal plaatsen in Vlaanderen, daarna een finale in Brussel. De vierde uitgave, en ik deed dit jaar voor de derde keer mee. Twee jaar geleden als invaller in een team dat het jaar voordien de finale haalde, maar dat lukte toen niet opnieuw. Vorig jaar wonnen we met een ESAK-ploegje in Brasschaat, en zo mochten we in Brussel meedoen waar we ergens in het midden van het deelnemersveld eindigden. Dit jaar schoot ESAK te laat in actie, en was ik ondertussen aangeworven door de Wij aan de Grens-collega’s om samen “Essen United” te vormen. We wonnen opnieuw in Brasschaat. 
Oud KSA-leider Pol Van Doren stootte enkele jaren geleden op de brieven die zijn vader als weggevoerd arbeider tijdens de Tweede Wereldoorlog uit Duitsland naar huis stuurde. Hij werkte ze uit tot een mooi boek, dat vanuit de persoonlijke geschiedenis van Ward de impact van de oorlog op een lokale dorpsgemeenschap belicht. In Horendonk en omgeving, maar ook in Duitsland. Of hoe gewone mensen zowel de geschiedenis ondergaan, als ze ook maken. Bij mij riep het de bedenking op dat toen in Duitsland voor heel veel mensen uit heel verschillende landen “Europa” gegroeid moet zijn. Ondanks de oorlog en het feit dat de Duitsers uiteraard de vijand waren, zijn er banden gegroeid en is er begrip ontstaan. Dat mensen van “Den Uil” er Russen en Polen tegenkwamen, heeft wellicht hun blik op de wereld meer verbreed dan we kunnen vermoeden. 
In de gemeente Essen worden veel prijzen uitgedeeld. Terecht, want er gebeurt hier ook heel veel dat de moeite van het belonen waard is. Toch dreigt daardoor af en toe enige devaluatie : te veel prijzen doen de uitstraling ervan afnemen. Het was dan ook verstandig dat enkele jaren geleden besloten werd de Culturele Prijs van de gemeente Essen opnieuw uit te reiken, maar enkel als er grote eensgezindheid over was en als de betrokkene -dus- de prijs echt verdiende.
Een weekendje quiz. Vrijdagavond heb ik, alweer voor de derde keer, de jaarlijkse ESAK-quiz gepresenteerd – die ik samen met Roel en Carl ook had opgesteld. De reacties die we kregen waren positief, maar ik vermoed dat de ontevredenen zich niet zullen laten horen. Voor sommige Essense teams was het misschien een beetje te moeilijk, voor ploegen zoals winnaar Killiwatch had het wellicht nog een heel stuk pittiger gemogen. Wij aan de Grens eindigde tweede, een knappe prestatie waarmee ze enkele sterke teams achter zich lieten.
Sinds gisteren zijn er meer dan zes exemplaren van het boek “Essen in Beeld” in omloop. Dat komt omdat we ons boek nu ook officieel hebben voorgesteld. Het werd een gezellige dag, vooral dankzij de goede zorgen van de mensen van de Cultuurraad, dankzij het Muzarto-dichtersteam van Sam Wauters en dankzij het administratieve talent van Danny en Rob die ervoor zorgden dat iedereen snel aan het bladeren kon gaan.