Tom Bevers

Music for Life 2011 zit er weer op. De laatste editie, al is deze week het besef gerijpt dat er best een opvolger komt. Hoe dank ook, het concept bleek eens te meer geniaal. Iedereen die wil kan iets “for life” doen, van koekjes bakken tot in de Noordzee duiken. De mogelijkheden zijn eindeloos, al is de zwemtocht naar Leuven van Keldertrapken wat mij betreft ook dit jaar weer niet overtroffen. En het Glazen Huis als centraal punt waar alles samenkomt en waar een gift van enkele euro’s even goed wordt gewaardeerd als een miljoen (belasting)geld is al even geniaal. Dat het initiatief uitgaat van de jongerenzender Studio Brussel en niet van pakweg Radio 2 maakt bovendien dat ook en vooral de jongere Vlamingen zich meteen betrokken voelen. Nog een pluspunt.

Zoals de voorbije jaren heb ik regelmatig geluisterd en af en toe gekeken, en ben ik vaak ontroerd geweest door de acties die mensen doen, door de soms emotionele verhalen erachter en ook gewoon door de sfeer van samenhorigheid die rond Music for Life hangt.

Ik heb zelf ook weer op een nummer geboden, en ik heb het ook live gehoord – redelijk toevallig eigenlijk. Ik koos voor “Born to Run” van Bruce Springsteen, als verwijzing naar “Essen Runs for Life”. Die mooie actie van Esak bracht veel volk naar het Heuvelplein woensdag, dat we met N-VA/PLE van gluhwein en chocomelk hebben voorzien. Het had nog wat meer mogen zijn, maar misschien zat het weer daar wel voor iets tussen. Maar meer dan 11.000 EUR is natuurlijk een fenomenaal resultaat, iets waar Essen trots op mag zijn. En Esak helemaal : geen heel grote vereniging, maar wel één die een actief sportprogramma weet te combineren met een goed gevulde bredere agenda. Knap van Joris en de hele ploeg !

Wij hebben ons bovendien goed geamuseerd woensdag. Ook voor de sfeer en de samenhang van het N-VA/PLE-team waren het een heel nuttig bestede namiddag en avond. Het was ook leuk dat we net naast CD&V stonden. Omdat het soms niet mag meetellen onder welke vlag we ons inzetten voor Essen : in dit soort zaken is onze gemeente “samen sterk”. Zo moet het ook.

Gisteren en eergisteren bespraken we in de gemeenteraad alweer de laatste “politieke” begroting van deze legislatuur. Volgend jaar krijgen we normaal gezien een soort “lopende zaken”-budget voorgeschoteld. Dus heb ik ook voor de laatste keer mijn Exceltabel ingezet om een alternatief uit te werken. Ik weet nog waar de oorsprong daarvan ligt : ergens in de legislatuur 1994-2000, toen onze toenmalige coalitiepartner beweerde dat een belastingverlaging niet kon. Dat dwong mij om het meerjarenplan echt te begrijpen. Het aha-moment toen ik het rekenblad kon reproduceren staat me nog bij. En de belastingen zijn verlaagd, dat jaar…

Mijn berekeningen toonden dit jaar aan dat we deze legislatuur gemakkelijk met minder belastingen hadden kunnen doorkomen. Zoals ik in 2007 had voorzien. Niemand deed een poging om dat tegen te spreken. In 2007 deden ze dat nog wel… Voor de komende jaren ziet het plaatje er een beetje anders uit : een aantal structurele kosten beginnen zwaar te wegen, zoals het personeel, het AGB en de politie. Toch kunnen we met een doordachte combinatie van meer en beter investeren en iets minder belastingen de volgende zes jaar doorkomen. Tenzij mijn Exceltabel me voor de eerste keer in de steek zou laten.

In de volgende legislatuur verandert de structuur en de boekhoudwijze van het gemeentelijk financieel beheer. Daar zal ik me dus ook aan moeten aanpassen, maar het verandert ten gronde natuurlijk niets. Ik ga mijn tabel dus toch nog maar niet weggooien.

Overigens vond ik het debat in de raad vrij goed, vooral omdat Ludwig Caluwé zich niet beperkte tot het pareren van de kritiek maar ook bereid bleek kritisch mee te denken, zeker naar het personeelsbudget. Waar hij overigens eigenlijk altijd al in bedekte termen voor gewaarschuwd had. Ook schepen Dirk Konings bleek wat genuanceerder dan anders, zodat ik voor het eerst het gevoel had dat onze analyse van de budgettaire toestand wat naar elkaar toegroeit. Al blijven de conclusies vooralsnog verschillen…

Wie graag naleest wat ik gezegd heb, kan mijn tussenkomsten van beide dagen hier vinden. Al garandeer ik niet dat ik er ter plekke hier of daar niet iets anders van heb gemaakt, natuurlijk.

PLE is tien jaar oud. Om allerlei redenen kan je over de stichtingsdatum discussiëren, maar de begroting voor 2002 is in de gemeenteraad besproken door de PLE-fractie. Dus is het gepast dat we onze verjaardag vieren terwijl de begroting 2012 op bespreking wacht.

Wat vandaag een gevestigde politieke partij is in Essen begon als tijdelijke werknaam voor de lokale VU-afdeling in de nasleep van de splitsing van de Volksunie. De wens om operationeel te blijven in die woelige maanden was daarvoor de aanleiding. De naam was overigens geïnspireerd op iets soortgelijks in Aartselaar : de “boom” van Leefbaar-partijen in Nederland dateerde van iets later (de “bust” is ondertussen overigens ook al een feit). Toen het stof een beetje was gaan liggen, werden we definitief de lokale partij PLE. De overgang heeft gemaakt dat er in Essen niet opnieuw van nul moest worden gestart, en dat werpt ook vandaag nog zijn vruchten af.

In december 2005 sloten we een kartel met N-VA -toen al voor een deel “een kartel met onszelf”- en sindsdien kom je de naam “PLE” zelden nog tegen zonder “N-VA” ervoor. Dat vinden we ook goed zo, al bestaat PLE niet enkel op papier, voor wie dat zou denken. Meer nog, afhankelijk van het criterium dat je hanteert zou ik ons bij de drie tot vijf grootste partijen in Essen rekenen. We zijn ook de enige partij die begin 2002 in Essen onder dezelfde naam bestond als vandaag. Je zou ons dus de “oudste” partij in deze gemeente kunnen noemen !

Natuurlijk is de symbiose met de lokale N-VA-afdeling sterk. In die mate dat we eerder als “partij” dan als “kartel” functioneren. Maar binnen dat geheel is het PLE-geluid duidelijk herkenbaar – net als het N-VA-geluid, overigens. Meer dan de naam telt trouwens het resultaat op het terrein : als N-VA/PLE staan we bijzonder stevig op de Essense politieke kaart. Dus mogen we die tien jaar wel even vieren, niet ?

Vorige week zaten we met de twee schepenen van sociale zaken en enkele raadsleden samen om de evaluatie van het Lokaal Sociaal Beleidsplan te overlopen. Zoals Jokke bij het begin van die vergadering aanhaalde, heb ik een jaar of vijf geleden eerst vanuit het OCMW en later de gemeenteraad veel energie gestoken in dat plan. Ik heb daar goede herinneringen aan, omwille van de pittige maar interessante discussies en de samenwerking met de ambtenaren van OCMW en gemeente.

Gisteren kwam de evaluatie van het plan in de gemeenteraad. Ik ben er redelijk tevreden over, al blijft een cruciale schakel -het Lokaal Dienstencentrum- een vraagteken : er zal wel iets komen, maar wordt het goed genoeg om het sluitstuk te vormen bij de uitvoering van het Plan ? Zolang kan ik niet anders dan een definitief oordeel uitstellen.

Het blijft daarnaast interessant om te zien dat zaken die ik destijds in de werkgroep na veel discussie niet in het plan kreeg (de avondopening) uiteindelijk wel werden gerealiseerd, terwijl andere dingen die ik wel binnenhaalde (de werkconsulent) doelbewust door het college niet werden uitgevoerd. Ook dat is politiek : je mag nooit denken dat je iets hebt gerealiseerd omdat het op papier staat, en je hebt nooit iets definitief verloren omdat er op papier staat dat het er niet komt. De regeringsonderhandelaars knopen het beter in hun oren…

Ik heb in de raad gezegd dat het plan vooral tekortschiet op het vlak van werkgelegenheid en vorming. Twee zaken die sterk samenhangen. Ik ben ervan overtuigd dat een gemeentebestuur op die domeinen veel meer kan doen, maar Essen mist een visie op “ondernemen en werken” ondanks goedbedoelde initiatieven. Als puntje bij paaltje komt, geldt aan het Heuvelplein immers een ambtelijke logica in plaats van één waarbij mensen en ondernemingen kansen krijgen. De weigering om in het containerpark voor bedrijven een factuur te maken -een voorstel dat we gisteren vergeefs verdedigden- is op dat vlak tekenend. Als dat in één bedrijf één job zou kunnen opleveren, moeten we dat toch doen ?

Of hoe sociaal beleid soms toch nog meer een “Caritas”-beleid dan een kansenbeleid is. Minder op papier dan op het terrein. Laat me toch maar eindigen met een voorzichtig compliment aan de beleidsverantwoordelijken die de voorbije jaren het plan hebben uitgevoerd : Jokke, Imelda, Brigitte, Jos en Jan. En aan hun ambtenaren, natuurlijk.

De gemeenteraad gisteren was pittig, met een wakkere oppositie (N-VA/PLE en Philip, zoals gebruikelijk) en een burgemeester die ook bij de les was. Gaston bleef overeind op een koord die in enkele dossiers erg slap gespannen was. Nu, het schepencollege maakt het zichzelf ook niet gemakkelijk : werken laten uitvoeren zonder krediet of visum, vergunningen afleveren voor iets dat nooit is gevraagd, zelf een vergunning vragen voor een traject dat men niet wil volgen, bomen mee gaan merken die men niet wil kappen… Il faut le faire, zoals de bijna-premier van dit land het ongetwijfeld zou zeggen.

Het meest relevante debat ging andermaal over het Autonoom Gemeentebedrijf. Dat kreeg er allerlei opdrachten bij : een kunststofpiste en een Finse piste aanleggen (gelukkig, want daar hebben we hard voor gevochten) maar ook huisvestingsprojecten opzetten. Binnenkort ongetwijfeld ook een (vaag) “traject” opstarten rond de douaneloods. Ik ergerde me vooral aan de blanco cheques die in het pakket zitten : het AGB mag zowat alle onroerend goed in Essen (en, waarom niet, daarbuiten) kopen als het dénkt dat de gemeente er iets mee kan doen. Die gemeente moet dan achteraf de rekening maar betalen. En als (áls) de gemeente voor een project een maximumbedrag oplegt, dan moet het AGB zich daar volgens de burgemeester “bij voorkeur” ook aan houden totdat de gemeente het bedrag eventueel verhoogt. Bij voorkeur…

Maar we moeten het AGB natuurlijk vertrouwen, want in de Raad van Bestuur zitten alle partijen. Al wordt bij die vaststelling nooit vermeld dat ze er niets te zeggen hebben, en dat het Directiecomité alles beslist. Of hoe de meerderheid stilaan in zijn eigen contradicties gelooft, want vragen over het AGB worden afwisselend met twee argumenten afgewimpeld. Ofwel mogen ze niet gesteld worden, want het AGB is toch autonoom. Ofwel gaan ze ervan uit dat het AGB alles zelf beslist zonder de gemeente te kennen, en dan tonen we een gebrek aan vertrouwen. De meerderheid wil duidelijk van twee walletjes eten…

De dag -neen, het uur- dat de BTW-regeling voor de gemeenten verandert dien ik het voorstel in om het AGB te ontbinden. Ondertussen hoop ik dat ze in dat AGB hun enige bestaansreden -die BTW-wetgeving- nog eens goed nakijken. Want het is niet de bedoeling dat uiteindelijk de gebruikers -de sporters, de sociale huurders- daar het slachtoffer van worden.

Gisteren waren we er dus wél bij, in het “nieuwe” gemeentehuis. De opendeurdag trok veel volk naar het Heuvelplein, en dat is natuurlijk een goede zaak. De nieuwe delen van het gebouw zien er ook goed uit – dat mag natuurlijk ook wel voor de slordige twee miljoen euro die de Essenaar er voor ophoest. Ik hou zelf nogal van de stijl waarin het gebouw ingericht is, en ben ook een liefhebber van gebouwen met veel glas. Al zou ik in de nieuwe werkplek voor de afdeling vrije tijd nog niet graag de hele dag zitten; daar is het een beetje té. Maar langs buiten ziet het er niet slecht uit, en persoonlijk vind ik de integratie van de verschillende stijlen van het gebouw redelijk geslaagd – al heb ik begrepen dat de meningen daarover verschillen. Gelukkig maar.

De glazen “bokalen” voor de afdelingshoofden vind ik er trouwens ook óver : ofwel werk je met afzonderlijke bureaus, ofwel niet. Maar dit is wel een heel vreemde tussenoplossing. Ik zou me in die bureaus niet meteen als “een vis in het water voelen”. Of juist wel, maar dan letterlijk…

Voor de bezoekende burger lijkt het me op het eerste gezicht iets overzichtelijker, al blijf ik het jammer vinden dat de logica van een centrale loketruimte niet is gevolgd.

De nieuwe ruimte naast de huidige schepenzaal vind ik volstrekt overbodig en ook in het algemeen is er zeker niet op een vierkante meter gelet. Overigens zorgde het schepencollege nog voor een bewijs uit het ongerijmde van onze stelling dat de bovenverdieping ook benut had kunnen worden als vergaderruimte : het argument daar tégen was destijds de beperkte draagkracht van de vloer, maar de heel talrijke bezoekers van het museum gisteren hebben het tegendeel bewezen. Gelukkig maar !

De hulpdiensten zorgden voor een mooie demonstratie van hun kunnen -en van hun materiaal- al rammelde het vooropgestelde scenario lichtjes. Maar het zag er goed uit, en onderlijnde de professionaliteit waarmee ook vrijwilligers kunnen werken. Hopelijk kunnen ze met dit soort demonstraties op meer begrip rekenen als het “in het echt” minder vlot lijkt te verlopen dan de slachtoffers of omstanders aanvaardbaar vinden. De stuurlui aan wal, weet u wel…

Tenslotte was het er ook gewoon gezellig. Carnavalesk zelfs, met Dofkapel als huisorkest. Meer moet dat niet zijn, zo’n opendeurdag. Iets om binnen een jaar of 4 à 5 nog eens te doen. Zónder uitbreiding van het gebouw, uiteraard.

De provinciegouverneur heeft vandaag het vernieuwde gemeentehuis plechtig geopend. Maar ik ben thuis gebleven. Met N-VA/PLE hebben we na grondig overwegen beslist om niet naar de opening en de bijhorende receptie te gaan. We hebben dat ook uitgelegd in een brief aan het schepencollege. Ik blijf me ook ergeren aan de aanpak van dit hele dossier, en vooral aan de gemiste kansen. Dat betekent uiteraard niet dat we niet blij zijn dat het gemeentepersoneel nu in mooiere en ruimere burelen kan werken. We gunnen het hen van harte.

Ik ben vandaag trouwens wel in het gemeentehuis geweest. Deze voormiddag ben ik een pakketje opgevraagde stukken van het schepencollege gaan inkijken, zoals ik gemiddeld om de twee weken doe. Ik ben niet echt in het nieuwe gedeelte geweest, maar de vereende krachtinspanningen van de voorbije dagen leken er in te zijn geslaagd om alles netjes en toonbaar te maken. Al gaf de “clean desk” van sommige een erg onnatuurlijk gevoel (wie ooit mijn bureau in Brussel heeft bezocht weet dat ik zelf ook niet meteen een opruimwonder ben…). Al zorgde de vers geboende vloer van de raadszaal blijkbaar wel voor een “slippertje” tijdens een huwelijksplechtigheid. Gelukkig zonder veel erg, tot zichtbare opluchting van burgerlijke standschepen Brigitte. Er is altijd wel iets te beleven aan het Heuvelplein. Dat zal in de nieuwe gebouwen wel niet anders zijn…

Morgen gaan we wél. Om een kijkje te nemen tijdens de Opendeurdag. Een goed initiatief trouwens. Ik ben toch wel benieuwd naar de nieuwe ruimte. Het is uiteindelijk, als raadslid maar ook als burger, toch ook mijn gemeentehuis. Niet ?

11 november. In 2011 dan nog. Om 11 uur organiseerde het gemeentebestuur zoals elk jaar een herdenking van de wapenstilstand die op deze dag in 1918 werd ondertekend in het Franse Compiègne. Met enkele korte toespraken en het neerleggen van enkele kransen bij het monument op het Heuvelplein wordt even stilgestaan bij het oorlogsleed van de Groote Oorlog, maar ook bij WO II en alle andere conflicten waarin Essenaren of andere wereldburgers het leven lieten. Een zinvolle traditie, die zeker behouden moet worden maar wellicht wat uit de besloten kring van de oud-strijdersorganisaties kan worden opgetild en inclusiever kan worden gemaakt.

De herdenking was dit jaar bijzonder. Niet alleen omdat ze noodgedwongen in de lokettenzaal van het gemeentehuis doorging, terwijl verrassend veel werkvolk op deze feestdag de laatste hand legde aan de verbouwingen. Ook omdat op deze symbolische datum twee jonge Essenaren uit dezelfde klas hun 11e verjaardag vierden. Daan en Silke werden door de burgemeester meteen gevraagd om de “Nooit Meer Oorlog”-boodschap van 11 november uit te dragen. Een leuk idee om hen bij de herdenking te betrekken. Ook het straatnaambord van de nieuwe “Oudstrijdersstraat” kreeg even aandacht. Ze komt niet zo ver van de Vredesstraat vandaan, wat me wel gepast lijkt.

11 november staat traditioneel ook in het teken van 11.11.11. Voor het eerst dit jaar worden de enveloppes niet meer huis aan huis opgehaald. Het tekort aan vrijwilligers maakte dat het niet meer mogelijk is om op die manier te werken. Ik ben zelf een jaar of tien rond gegaan, en zou ook dit jaar terug paraat hebben gestaan. Maar het is natuurlijk niet meer helemaal “van deze tijd”. Hopelijk vinden de Essenaren wel de weg naar het rekeningnummer van 11.11.11. “Nooit Meer Oorlog” impliceert een rechtvaardiger wereld. En de economische problemen waarmee Europa vandaag kampt mogen ons niet doen vergeten dat het elders ook vandaag nog véél en véél moeilijker leven is.

Op de eerste gemeenteraad na de eerder ceremoniële raad waarop de eden werden afgelegd, diende ik samen met Katrien het voorstel in om de individuele sociale steun die de gemeente toekent over te hevelen naar het OCMW. Voor mij was het belangrijk om net dat voorstel als eerste in te dienen : mijn vijf jaar in de OCMW-raad hadden me ervan overtuigd dat die steun veel beter in de OCMW-werking kon worden geïntegreerd. Het schepencollege argumenteerde tegen mijn voorstel : de steunverlening werkte goed, er was genoeg communicatie tussen gemeente en OCMW ennonsens voorstel kwam te vroeg. Er werd gestemd, en mijn eerste voorstel haalde 9 stemmen. Niet slecht, maar er waren ook 13 raadsleden tegen. Bij 3 onthoudingen. “Weggestemd” heet dat dan.

Wie minder vertrouwd is met de wetmatigheden van de (gemeente)politiek zou ervan kunnen uitgaan dat daarmee de kous af is. Maar is schreef hier toen al “…met de afwijzing is uiteraard de eerste stap gezet naar de onafwendbare realisering van het voorstel.“.

Het verhaal volgde zijn weg, via de opmaak van het Lokaal Sociaal Beleidsplan en langs vooral ambtelijke wegen. Af en toe discreet of openlijk een duwtje geven was nodig, maar al bij al ging het vlotjes. En dus kon ik gisteren tevreden reageren op het voorstel van het college om de gemeentelijke individuele steun in te trekken, nadat eerder het OCMW een algemene zorgtoelage had goedgekeurd.

Is dit nu “mijn” verdienste ? Een beetje wel, maar zeker niet van mij alleen. Anderen hebben mee aan de kar getrokken, al dan niet actief. Als Gaston vierkant tegen zou zijn geweest, was het er wellicht niet gekomen, om maar iets te zeggen. En met name de OCMW-ambtenaren hebben hun rol als loyale maar proactieve dienaren van het beleid goed vervuld. Toch heb ik er gisteren in de gemeenteraad bij gezegd dat het voor al wie er -vandaag of in de toekomst- op de oppositiebanken zit een hoopvol teken is dat je via omwegen toch dingen kan bereiken, zelfs nadat je een stemming verliest. Al zal het wellicht niet altijd zo voorspelbaar zijn wat er uiteindelijk gaat lukken. Bovendien is sinds Nostradamus bekend dat voorspellingen vooral worden bovengehaald als ze uitkomen…

Hoe dan ook, ik ben er blij mee. Eventjes, want er valt nog veel te verbeteren. Desalniettemin.