Recht
Kent u SCOTUS ? Mogelijk niet. Het gaat immers om een typisch Amerikaanse afkorting voor een al even typisch Amerikaanse instelling : the Supreme Court of the Unites States – het Hooggerechtshof dus. Een Hof dat de voorbije dagen het wereldnieuws haalde door te beslissen om de “Affordable Care Act”, de gezondheidszorgwet die president Obama als zijn grootste verwezenlijking ziet, niet te vernietigen. Daar leek het immers wel op te zullen uitdraaien : vijf van de negen rechters in het Hof zijn door Republikeinse presidenten benoemd. En de Republikeinen lijken er alles voor over te hebben om “Obamacare” ten gronde te richten.
Maar John Roberts, Chief Justice -voorzitter- van het Hof stemde met de linkervleugel mee. Mogelijk vooral om de geloofwaardigheid van zijn instelling te redden, maar dat valt natuurlijk niet te achterhalen. Bovendien met een adder onder het gras : het Hof keurde de verplichte ziekteverzekering goed als een “toegelaten belasting”, een label dat Obama en de Democraten liever niet op hun wet geplakt zien. Het zou natuurlijk vreemd zijn overgekomen als de hoogste rechters van de VS klaarblijkelijk puur op partijpolitieke gronden zouden hebben geoordeeld. Wat dus niet is gebeurd.
Obama haalt zo een belangrijke slag thuis. Tegelijk wordt het Amerikaanse volk herinnerd aan het belang van het Hof. En van de bevoegdheid van de president om de rechters voor het leven te benoemen. Nu vier van de negen zittende rechters de tachtig naderen, uiteraard geen onbelangrijke taak. Op zich eigenlijk al reden genoeg om Obama te herverkiezen : één “liberal” die vervangen wordt door het soort reactionair waar Romney voor zou kiezen zou het Hof vooral ethisch erg naar rechts doen doorslaan. En aangezien het Hof met name over kwesties als abortus, de doodstraf, … een cruciale rol speelt in de VS, en die VS op haar beurt in de rest van de wereld, is de toekomst van het Hooggerechtshof voor iedereen relevant.
Ik volg daarom het wel en wee van SCOTUS. Maar ook omdat ik het gewoon een boeiend gegeven vindt : een sterke grondwet die bewaakt wordt door een Hof dat zich alleen uitspreekt wanneer het een zaak wil behandelen – uiteraard een relatief probaat middel tegen gerechtelijke achterstand. De beste vergelijking is wellicht die met het Europees Hof voor Justitie of met het Duitse Bundesverfassungsgericht – allebei hoven voor wie principes op de eerste plaats komen, en pas daarna de politieke realiteit van het moment. Ik vrees dat het in onze contreien minder voor de hand ligt, ook al omdat er hier geen stevig basisdocument is dat toelaat om principiële knopen door te hakken. Zodat ik het voorlopig moet stellen met de “belevenissen” van Roberts, Kennedy, Alito, Kagan, Sotomayor, Ginsburg, Thomas, Breyer en Scalia…
“The Iron Lady”, met Meryl Streep in een glansrol, bleek net lang genoeg om twee treinritten mee te vullen. Ik zou aan dat ritme probleemloos een “cinefiel” kunnen worden, maar dat zit er niet helemaal in. Af en toe komt er een film uit die ik om allerlei redenen wel wil zien. De bioscoop lukt me niet vaak, dus biedt de combinatie van Apple en de NMBS -bien étonnés de se trouver ensembles- al een soelaas.
Essen verwelkomt haar nieuwe inwoners. Een mooie jaarlijkse traditie, dit jaar in de vorm van een ontbijt. Een leuke formule, die ik ook als aanwezig raadslid wel wist te waarderen. Met een streepje muziek dat bovendien uitstekend paste bij een ochtendlijke koffie. 
30. Voor mij ondertussen al weer enkele jaren geleden. Zo lang dat de KSJ-tieners die ik bij mijn afscheid onder mijn hoede had dit weekend hun 30-jarigenfeestje vierden. In Den Block, zoals dat hoort. De feestvierende vijf hebben een speciale betekenis voor mij, ook al omdat ik het groepje destijds opgeteld vijf jaar onder mijn hoede heb gehad. Of dat een verschil heeft gemaakt, weet ik niet. Maar het is leuk om te zien dat ze vijf heel verschillende maar elk voor zich boeiende wegen in hun leven hebben gekozen. Die voor twee van hen bovendien ook naar de (gemeente)politiek liepen. Zou dat dan toch…
Wildert. Een stuk Essen met een eigen karakter. Met enkele N-VA/PLE’ers trokken we dit weekend naar de Dorpsdag, die dat karakter mooi weergeeft. Net als andere evenementen zoals de 24 uur, de Oogstfeesten en de Pompoenstoet. Jammer genoeg zou het voor de Dorpsdag naar verluidt de laatste keer zijn, bij gebrek aan vrijwilligers. Spijtig, want de Dag toont aan dat het Sint-Jansplein meer potentieel heeft dan alleen als grote parking te dienen. En dit soort evenementen zijn natuurlijk erg belangrijk voor het sociale weefsel in onze gemeente. 
Op het eerste gezicht is aan mij geen groot sportkampioen verloren gaan. Het hoogtepunt op mijn palmares -ik maakte deel uit van het winnende team op een Nachtzwemmarathon in De Stok in Roosendaal- ligt ook alweer een jaar of twintig achter mij. De jaarlijkse huldiging van de Essense sportkampioenen woon ik dan ook vooral als gast bij. Ik heb wat bedenkingen bij de formule, die ik te rommelig en iets te weinig “speels” vind, maar het blijft natuurlijk een heel goed initiatief van de Sportraad om elk jaar de Essense kampioenen in de bloemetjes te zetten. 
Groen past. Onze oppositiecollega’s doen niet mee aan de gemeenteraadsverkiezingen. Een vreemde beslissing, al besef ik bijzonder goed dat het klaarstomen van een degelijke lijst, een stevig programma en een sterke campagne tegen 14 oktober geen sinecure is. Maar een partij die een verkiezing laat voorbijgaan blijft toch wat bizar. Zeker omdat Groen de voorbije vier legislaturen in de Essense raad vertegenwoordigd is geweest, zodat er toch niet meteen van nul vertrokken moest worden. 
Ik schrijf brieven. Mijn favoriete correspondenten zijn het schepencollege en het Autonoom Gemeentebedrijf (AGB). Op 7 januari mocht ik me dus echt uitleven, met een