Openlijk
Op 8 oktober vorig jaar stemde iets minder dan 49% van de Essense kiezers voor CD&V of sp.a. Dat leverde beide partijen 13 van de 25 zetels in de gemeenteraad op. Dat is nu eenmaal het kiesstelsel. Ze vormen een legitieme meerderheid, wat ze ook hebben aangetoond door het schepencollege aan te stellen. Daarover hoef je niet te discussiëren. Het is weliswaaar een krappe meerderheid. En duidelijk geen echt mandaat van de Essenaren, waarvan meer dan de helft immers tegen hen stemden. Uit die vaststelling groeide het concept van “open bestuur” : de nieuwe meerderheid zou veel rekening houden met de mening van de burgers en de vertegenwoordigers van meer dan de helft daarvan, de oppositiepartijen dus.
Mooi in theorie, en het was duidelijk de bedoeling om met het afkondigen daarvan zowel de burger als de oppositie zachtjes in slaap te wiegen. Maar nu blijkt dat de andere partijen het uiteraard appreciëren dat hun voorstellen iets meer kans hebben om aanvaard te worden dan vroeger, maar daarom niet minder kritisch worden op punten waar het bestuur de mist ingaat, vinden dat ze ook over de hoofdlijnen van het beleid (voorbij de punten en de komma’s) mee mogen praten en af en toe proberen het beeld bij te stellen van een bestuur dat alleen bestaat uit CD&V en de partij die toevallig aan de beurt is om met de christen-democraten mee te doen. En de burger waardeert de wat vlottere stijl van de nieuwe burgemeester, maar blijft even vrolijk petities ondertekenen wanneer diens beleid hem niet aanstaat of zijn uitleg niet overtuigt.
Allemaal vaststellingen die aantonen dat het “open bestuur” inderdaad de enige legitieme manier is waarop CD&V en sp.a in Essen het stuur in handen kunnen houden, maar die het voor hen blijkbaar tegelijk erg moeilijk maken om hun mantra ook daadwerkelijk in daden om te zetten. Want elke vertegenwoordiger van één van de oppositiepartijen in een bestuursorgaan is een lastige pottenkijker die daar -o gruwel- immers niet alleen zit om ja te knikken. Elke toegift aan een onvoorzien oppositie-amendement is een teken van zwakte, ook als het een duidelijke verbetering van het beleid inhoudt. Elke aanpassing naar aanleiding van een hoorzitting is een symbool voor de verdwenen maar zo betreurde almacht van het bestuur dat beter dan de mensen zelf weet wat zij nodig hebben.
De manier waarop de vzw voor de viering van 850 jaar Essen wordt samengesteld, is op dat vlak erg symptomatisch. Zoiets zou toch bij uitstek een project moeten zijn van heel Essen ? Toch blijkt het absoluut niet wenselijk om ook maar één vertegenwoordiger van een niet-meerderheidspartij erin op te nemen. Met de beledigende uitleg dat men “snel en efficiënt” wil werken. Alsof snelheid en efficiëntie een monopolie van de meerderheid zouden zijn. Voorbeelden van het tegendeel zijn er anders intussen meer dan genoeg.
De deuren van het gemeentehuis zijn opengegooid. Maar het is blijkbaar ongehoord dat er dan ook mensen werkelijk proberen binnen te komen.
Het is zowat een jaarlijkse traditie om eind augustus een barbecue te organiseren met de “WOLK” : de oud-leiding van KSJ Essen. Vorig jaar hebben we overgeslagen, maar gisteren hebben we de vlam nog eens in het houtskool gejaagd. Als locatie gebruiken we ondertussen ook al weer sinds enkele jaren het Jeugdheem, waar we ons natuurlijk thuis voelen. En het was weer erg gezellig. Alleen doet het me elk jaar wat meer pijn dat het heem zelf, en zeker de terreinen ervoor, niet echt meer in goede staat zijn. Dat is een vicieuze cirkel : doordat het geheel er niet meer even fris uitziet als pakweg 20 jaar geleden, wordt het ook een stuk minder goed onderhouden door de jeugdbewegingen zelf. Daardoor ziet het er dus nog minder goed uit…
Vakantie betekent oook tijd om wat (meer) te lezen, en zo heb ik de voorbije week de autobiografie van Hillary (Rodham) Clinton gelezen. In het Nederlands heet het boek “Mijn Verhaal”, maar ik heb er spijt van dat ik de Engelse versie niet heb verkozen, want de kwaliteit van de vertaling was vaak eerder bedenkelijk. 
Ik had natuurlijk alle dagen een commentaar kunnen neerpennen op de regeringsonderhandelingen, maar het heeft weinig zin om gewoon te herhalen wat de kranten schrijven. Een beetje spijt heb ik er wel van, want ik zou een frontale crash voorspeld hebben. En kijk, deze morgen lijkt de formatietrein inderdaad tegen een muur te zijn gebotst : de Franstalige “tegeneisen” op het vlak van staatshervorming jagen de Vlamingen op de kast. Dat is natuurlijk gespeeld, want iedereen wist dat de zware Vlaamse communautaire agenda op een stevige repliek zou kunnen rekenen. Al blijft dat moeilijk verkoopbaar voor wie aan Vlaamse kant vóór de verkiezingen een “gratis” grote staatshervorming heeft beloofd.
De wijk Hoek is één van de mooiste plekjes in onze gemeente. Het is de plek waar Essen nog het meest platteland is, waar De Stille Kempen méér zijn dan een antiek lied en waar bovendien het sociale weefsel erg hecht is. Waarmee ik geen karikatuur wil maken : het Hoek van vandaag is een typisch Vlaams 21e eeuws dorp.