Tom Bevers

Het doek in het nieuwe vrijetijdscentrum in de Kerkstraat is nog niet open. Het hangt er zelfs nog niet. Maar gisteren stond een belangrijke gemeenteraadscommissie op de agenda, waarop alleszins meer dan een tip van de sluier wed gelicht. De bouwplannen zien er, het mag worden gezegd, uitstekend uit, en ze werden zeer deskundig gepresenteerd. De gemaakte keuzes werden ook erg degelijk verantwoord door de diensten en door cultuurschepen Helmut Jaspers (Vooruit), die ook op moeilijke vragen wisten te antwoorden. Het gebouw gaat absoluut zeer veel mogelijkheden bieden voor het Essense socio-culturele leven, en ook de vooropgestelde buitenaanleg ziet er erg mooi uit.

De presentatie heeft me evenwel niet kunnen overtuigen op het vlak van mobiliteit. De voorziene stalling voor 90 fietsen is gewoon te weinig, en de extra autoparking in de Kerkhofweg is wat mij betreft overbodig : de parking aan de kerk, die aan het station en die aan Robotland liggen op hoogstens 12 minuten stappen.

Ik ben ook wat op mijn honger gebleven wat de programmatie en exploitatie van het centrum betreft. Uiteraard ben ik het eens met de keuze om de ruimte zo polyvalent mogelijk te maken, en ik ben er vrij goed van overtuigd geraakt dat met het oog daarop de juiste keuzes worden gemaakt. Ik sta ook achter de beslissing om het centrum niet in concessie te geven; dat lijkt me met name naar de verenigingen toe essentieel. Maar ik blijf het voor een project van deze omvang vreemd vinden dat er nog geen uitgeschreven visie over de vooropgestelde invulling is. Daarbij moeten wat mij betreft de Essense verenigingen en de Essenaren vooropstaan, en pas in tweede instantie de cultuurconsument uit de verdere omgeving. Dat moet uit de modelprogrammatie en uit de prijszetting blijken.

Ik heb er begrip voor dat die invulling op dit ogenblik minder verder uitgewerkt is dan wenselijk zou zijn geweest; het heeft zeker op het vlak van personeelsverloop niet echt meegezeten. Ik waardeer het ook dat er nu niet zomaar voor haastwerk wordt gekozen, maar voor een degelijk traject. Maar om de bouw van het centrum in gang te kunnen zetten wil ik wel een visie op hoofdlijnen over het gebruik ervan op papier zien staan. Dat hoeft niet met alle financiële details, maar ik wil wel weten welke richting het uitgaat. Dat moet wat mij betreft kunnen zonder het dossier te vertragen.

Het vrijetijdscentrum vergt een behoorlijke investering, maar die is absoluut verantwoord. We mogen ons gelukkig prijzen dat er heel wat mensen al jaren aan de kar trekken om te zorgen dat de bouw binnenkort zal starten – en ik wil er graag aan mee duwen. Maar het is wel onze verantwoordelijkheid als raadsleden om te zorgen dat de Essenaar ook zoveel mogelijk waar voor haar of zijn geld krijgt. Zodat het wanneer het doek open gaat echt een feest voor heel Essen kan zijn.

Jokke Hennekam bezorgde me de laatste uitgave van “Jij maakt Essen”, het maandblad van de collega’s van Vooruit. Die titel kreeg het tijdschrift 7 jaar geleden, toen De Voorbode van naam veranderde. Die Voorbode was toen al niet meer helemaal het blad van weleer, het wekelijkse en later veertiendaagse tijdschrift van de Essense socialisten. Maar ook als maandblad bleef het een waardevolle bijdrage leveren aan de Essense politiek en aan de Essense gemeenschap.

Ik begrijp waarom Vooruit met het blad stopt. Er moet in de loop der jaren ongelooflijk veel tijd en energie gekropen zijn in het schrijven, opmaken, drukken, bedelen. De socialistische harmonie heette De Werker, maar die mannen hebben zo goed als zeker nooit zo hard gewerkt als de ploeg achter De Voorbode / Jij maakt Essen moet hebben gedaan. Ik weet uit eigen ervaring dat het allemaal niet zo evident is. Een weekblad of maandblad uitgeven, vanuit een (gemeente)politieke invalshoek, dat de lezer genoeg interesseert om er ook nog voor te betalen – il faut le faire. In deze digitale tijden, waar het doorwrochte artikel plaats moest maken voor een nietszeggende maar mooie foto met een korte en vaak té scherpe quote op Facebook, Instagram of erger, is het blad wellicht al dat werk niet meer waard. Toch is het jammer.

Zeven jaar geleden beschreef ik hier hoe ik politiek opgroeide met het blad. Wat ik toen niet aanhaalde, was hoe mooi de naam “De Voorbode” wel was. Eigenlijk denk ik dat die bij de start in 1960 al een beetje ouderwets moet hebben geklonken. Of misschien eerder tegendraads. Volgens het internet betekent voorbode letterlijk “bode die vooruitgestuurd is om de komst van iets of iemand aan te kondigen, voorloper, aankondiger”, en figuurlijk “iets dat het naderen van een feit in de toekomst bekend maakt”. De naam doet met denken aan de oudtestamentische profeten, die vaak met onheilstijdingen kwamen, en die de titel zo iets dreigends geven. Maar eigenlijk past hij beter bij Johannes de Doper, die ook Johannes de Voorloper (Ιωάννης ο Πρόδρομος) of dus Voorbode wordt genoemd. Of hoe de parochiekerk van Wildert zowaar iets socialistisch heeft – en het Sint-Jansplein ook het Voorbodeplein zou mogen heten. Overigens blijkt “De voorbode” ook de titel van een tekening van Pieter Chanterie die in het Groeningemuseum van Brugge wordt bewaard, en die wonderwel bij het blad past !

De nieuwlichterij van “Jij maakt Essen” hoefde duidelijk niet voor mij, al kan ik niet ontkennen dat het tijdschrift in de loop der jaren Essen mee heeft gemaakt tot wat het is en dus die titel terecht mocht dragen. Er zijn veel redenen die uitleggen waarom de socialistische beweging en de bijhorende partij in onze gemeente een stuk sterkere inbedding heeft dan in de rest van de Noorderkempen en nog wel een eind daarbuiten, maar de grote aandacht voor communicatie en het talent dat er ook op dat vlak in de partij eigenlijk altijd heeft geschuild heeft daar zeker ook mee te maken. Dat zal ongetwijfeld zo blijven, ook zonder eigen tijdschrift.

Foto : Essen in Beeld – Willy Merks bij de stencilmachine van De Voorbode in 1986

Maandag hebben de PLE-leden Koen Neelen tot nieuwe voorzitter verkozen. Hij volgt Geert Vandekeybus op. Die nam op zijn buurt in 2013 de fakkel over van mij. Ikzelf was dan weer voorzitter van bij de oprichting van de partij in 2001. Aangezien PLE toen in een eerste fase de werking van de lokale VU-afdeling overnam, ging dat bijna automatisch. Ik werd zo dus min of meer de “stichter-voorzitter”, een titel waaraan ik moest terugdenken toen ik recent de (uitstekende) reeks “Mobutu’s game” op Canvas zag. Pas in 2002 werd PLE overigens echt een “partij”, toen we de statuten goedkeurden. Ik denk dat niemand op die vergadering er toen echt rekening mee hield dat de tweede voorzitter die functie zou afstaan om zich op het burgemeestersambt te concentreren…

De PLE-statuten schrijven voor dat er om de drie jaar een nieuwe voorzittersverkiezing wordt gehouden, maar tot nu toe bleek het in de praktijk om een engagement voor twaalf jaar te gaan. Koen weet hopelijk waaraan hij begint. Bij N-VA nam Steve Suykerbuyk de voorzittershamer over van Dirk Smout – al kreeg die ondertussen de hamer van de gemeenteraad zelf in handen, zodat ik hem nog meer ga zien voorzitten dan al het geval was.

Met Steve en Koen is onze “line-up” voor de komende jaren bijna volledig. Een sterk team voor uitdagende tijden.

Vandaag hebben we het bestuursakkoord dat we met Vooruit zijn overeengekomen wereldkundig gemaakt. Het heeft wat langer geduurd dan ik had gehoopt -en op de installatievergadering van de gemeenteraad ook had aangekondigd- maar er was natuurlijk ook geen reden om overhaast tewerk te gaan. Het akkoord werd door beide partijbesturen unaniem goedgekeurd op zaterdag 18 januari, maar dat ging zowel bij ons als bij Vooruit gepaard met enkele suggesties om het akkoord nog te versterken. Ondertussen vonden die hun weg naar de juiste plek in de tekst, en die werd ook netjes opgemaakt. Zodat het akkoord ook wereldkundig kon worden gemaakt.

Zeggen dat ik blij ben met dit akkoord zou een understatement zijn. Ik ben er uiteraard sterk mee opgezet dat heel veel zaken waar ik al jaren voor en achter de schermen voor pleit hun weg hebben gevonden naar het bestuursakkoord, en daarmee een leidraad zijn geworden voor het beleid. Uiteindelijk staan er 620 concrete punten in het akkoord. Dat is veel. Voorspelbaar gaat iemand vragen of die allemaal even prioritair zijn, en daarop is het antwoord uiteraard “neen”. In het Meerjarenplan, dat nog opgemaakt moet worden, zullen de prioriteiten alvast financieel meer naar voren komen.

Maar eigenlijk is de tegenstelling tussen prioritaire en minder prioritaire punten vals. Zolang er geen andere zaken door in het gedrang komen, is zelfs het minst belangrijke punt uit het akkoord de moeite waard. Het is een valse tegenstelling. Wie tomatensoep kookt doet daar uiteraard best tomaten in, en de kok die er geen heeft, die spoedt zich dus best naar de groenteboer om er te gaan halen. Als die daar toch is, tijm ziet liggen en denkt “dat smaakt wel in tomatensoep”, dan moet die daar niet voor op de vingers worden getikt. In tegenstelling tot tomaten is tijm niet prioritair, maar als de aankoop van tijm die van tomaten niet in gevaar brengt… waarom niet ?

Als ik er zelf één favoriet punt mag uitpikken, dan is het 221 (al komt 106 in de buurt) : een langetermijnvisie op de stationsomgeving. Het station zit in het DNA van onze gemeente, zoals het project Lijn 3 aantoont, en er is echt veel meer potentieel daar dan er vandaag uitkomt. Het gaat tijd vergen om dat tot zijn recht te doen komen, maar ik hoop dat we er wel snel een mooi plan voor kunnen maken.

De collega’s van cd&v reageerden ondertussen fel op het “uitblijven” van het bestuursakkoord. Ik begrijp hun ongeduld – we werden zelfs ingehaald door Bart De Wever en C°, al waren die enkele maanden eerder vertrokken. En uiteraard maakten ze dat ongeduld wereldkundig. Dat had evenwel ook in een persbericht zonder leugen gekund : het akkoord werd door N-VA/PLE even goed goedgekeurd als door Vooruit. De onderhandelaars hoefden het ook niet te “verkopen”, de tekst zelf overtuigde alvast het N-VA/PLE-bestuur met gemak. Zo doen we in Essen normaal niet aan politiek. Als je een zin begint met “de realiteit is…” dan moet wat daar achter komt ook waar zijn. Anders doe je aan fake news. Letterlijk. Indien echt nodig kan je een zin beginnen met “we vragen ons af of…”. En neen, dit soort uitschuivers hebben wij de voorbije 24 jaar niet gemaakt – en mocht cd&v dénken van wel, dan nog is over de schreef gaan na twee maanden wel érg snel. Niet voor herhaling vatbaar.

De eerste volwaardige gemeenteraad van de nieuwe legislatuur gisteren was leuk en boeiend. En een beetje spannend natuurlijk, zoals het de première van een nieuw stuk met een ongekende rolverdeling betaamt. Tot mijn vreugde zag ik een raadsvoorzitter die de raad efficiënt leidde en opnieuw het vleugje humor meebracht dat we sinds het afscheid van wijlen Guy Luyten ontbeerden, en een burgemeester die zichzelf bleef maar wel uitdrukkelijk en met flair vanuit het gezag van zijn ambt sprak. Ik ben op beide best trots vandaag, en dat geldt ook voor de andere leden van het schepencollege.

Maar iedereen had zich goed voorbereid, met name ook de fractie van cd&v, die zoals dat hoorde de beslissingen die het nieuwe college voorstelde kritisch tegen het licht hield, zonder daarbij onnodig uit te halen. Daarbij werd er ook naar tikfouten gezocht – en ik ga wel de allerlaatste in de raad zijn om daar schamper over te doen.

Wel viel het meteen op dat de partij op twee benen hinkt. Enerzijds werd uitdrukkelijk het beleid van het vorige college verdedigd, bijvoorbeeld door te wijzen op de inderdaad niet onverdienstelijke en ook (nog) niet gewijzigde aanpak van de zwerfvuilproblematiek. Anderzijds werd met aandrang gevraagd naar -snelle- oplossingen voor problemen die echt wel een erfenis zijn van decennia christendemocratisch beleid.

Zo haalde cd&v terecht aan dat de wateroverlast in het Woonbos structureel te maken heeft met het feit dat grote delen van dat gebied nu eenmaal liggen op plekken waar historisch vijvers en vennen waren. Dat is evenwel zonder discussie een keuze die weliswaar lang geleden gemaakt werd door Herman Suykerbuyk, die ongetwijfeld ook de plaatselijke toponiemen had gezien, en die ook toen het nog kon nooit meer fundamenteel in vraag werd gesteld.

Ook over de veiligheidsproblematiek en de maximale capaciteit van de Heuvelhal kwamen er vragen vanuit de voormalige bestuurspartij. Dat is enigszins van een andere orde : de normen zijn vandaag niet dezelfde meer dan in de tijd van Suykerbuyk, die kan het dus niet aangewreven worden. Maar er zijn ondertussen wel heel wat decennia gepasseerd en kansen gemist om het (h)euvel aan te pakken. Ik begrijp dat de keuze tussen voorbij beleid en een nieuwe start niet eenvoudig is -zie de lijdensweg van Open Vld op het nationale niveau- maar ze gaan er op termijn toch niet helemaal onderuit geraken.

Dan zat het Vlaams Belang in een iets gemakkelijker zetel – sorry, twéé zetels, want ze vullen hun zitjes nu weer effectief in. Al moet ook die partij kiezen tussen constructief meedenken, wat gisteren de hoofdlijn bleek, en gratuit uithalen, wat tussen de regels van de ingediende vragen toch weer niet helemaal ontbrak. Ook die twee gaan moeilijk samen, zelfs in tijden van Trump.

Een opvallend moment van eensgezindheid in de raad vond ik overigens de verzuchting vanuit meerderheid en oppositie dat de nationale partijvoorzitters ook wel eens hun verantwoordelijkheid mogen nemen en een federale regering vormen. Dat hoorde natuurlijk niet in de gemeenteraad thuis, maar toonde wel aan dat in de mate dat Essen representatief is de achterbannen van De Wever, Rousseau en Mahdi echt wel vinden dat het gedaan moet zijn met het dichtmetselen (boucher in het Frans) van alle openingen. Misschien zou een goede afspraak kunnen zijn om de twee bestuursakkoorden -het Essense en het federale- op dezelfde dag af te kloppen ?

Foto : Fotografils – en dat geldt ook voor de nieuwe profielfoto op deze site

Burgemeester Gaston Van Tichelt nam vrijdag afscheid met een “netwerkreceptie” in de gerestaureerde voormalige goederenloods aan Hemelrijk, waar nu Robotland gevestigd is. Hij noemde het project als één van de twee realisaties waar hij bijzonder trots op is, naast het Zorgpunt, omdat ze de vrucht zijn van een vorm van samenwerking. Gaston heeft gelijk dat een gemeentebestuur vandaag een schakel moet zijn in een netwerk, een coproducent van beleid, een partner in een geheel van besturen en publieke, semi-publieke en private actoren. Wat niet wegneemt dat ik blijf vinden dat de loods als gebouw niet goed tot zijn recht komt in het Robotlandkader. Maar gedane zaken nemen geen keer.

Dat is natuurlijk op zich een belangrijke les uit 18 jaar burgemeesterschap. Gaston heeft op een aantal domeinen zijn visie kunnen realiseren. Dat is legitiem en gezond, maar het betekent uiteraard ook dat zijn opvolgers op veel vlakken niet van een wit blad starten. Het evenwicht tussen beheren wat er nu eenmaal is -de erfpachtovereenkomst met Robotland die nog zo’n halve eeuw meegaat- en nieuwe dingen realiseren is nooit eenvoudig – het vergt enige behendigheid.

Minister Verlinden was voor de afscheidsreceptie naar Essen gekomen. Ze bleek een uiterst vlotte spreker die de juiste toon wist te vinden. Ook Dirk Konings bracht een afscheidsboodschap voor zijn jarenlange “compagnon de route” – ook al begon Dirk zijn schepencarrière nog onder de vorige burgemeester, Frans Schrauwen. Ik weet dat we het belang van Dirk voor de ploeg van cd&v niet altijd juist hebben ingeschat, omdat hij in de gemeenteraad niet zo heel vaak het hoge woord voerde. Binnen en buiten cd&v vragen nogal wat mensen zich ook af hoe de verkiezingen zouden zijn gelopen met Dirk als lijsttrekker. De vraag is interessant, maar persoonlijk denk ik dat Steff Nouws met zijn harde werk eruit heeft gehaald wat erin zat vanuit de positie van lijsttrekker. Dat Dirk met zijn ervaring evenwel nog een belangrijke rol kan spelen in de gemeenteraad, staat evenwel vast.

Gaston legt die rol neer. Op een zelfgekozen moment, en dat is natuurlijk mooi voor hem. Hij gaat als jurist bij GD&A aan de slag. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik in het verleden wel eens aan de deskundigheid van sommige van de adviezen van dat bureau heb getwijfeld. Ik heb het gevoel dat ze de gemeente soms op een dwaalspoor hebben geleid. Maar ik geef toe dat het voor mij niet altijd eenvoudig om te beoordelen was wie dat dwaalspoor koos : misschien was het wel… de burgemeester, en probeerde GD&A dan zo goed mogelijk om te zorgen dat de gevolgen binnen de perken bleven. Mogelijk wordt dat in de toekomst helder. Ik ben alleszins blij dat Gaston naar zijn nieuwe carrière uitkijkt, en ben er met hem van overtuigd dat zijn kennis van de werking van een gemeentebestuur uiteraard een grote meerwaarde betekent. Bovendien heb ik altijd gevonden dat er méér carrièremogelijkheden voor voormalige politici zouden moeten zijn, zodat ze zich minder aan hun “zetel” moeten vastklampen. Dus passen in de eerste plaats succeswensen.

Bovendien, en dat moet ook gezegd, heeft Gaston voor een uitstekende overdracht naar zijn opvolger gezorgd. Op dat vlak kon Geert zich geen betere voorganger toewensen. Dat hoort zo in een democratie, maar het is lang niet altijd gegarandeerd. Het is ook menselijk dat het niet altijd zo gemakkelijk gaat, en ik ben er hem alleszins erg dankbaar voor.

Met de afscheidsreceptie zitten de “oude vormen en gedachten” van de voorbije 18 jaar -en lang voordien- er nu helemaal op. Dat ik hoop en reken op heel veel vernieuwing en verandering is geen geheim, maar ik ga dat met een dosis realisme en relativeringsvermogen doen. En met veel geloof en vertrouwen in de ploeg die dinsdag gaat aantreden. Maar ik zou hen toch willen aanraden om af en toe, zeker op crisismomenten, even stil te staan en te denken “OK, maar hoe zou Gaston dit hebben aangepakt ?”.

De laatste gemeenteraad van deze legislatuur deed ons even in het „politieke vagevuur” belanden – de voor politici bevreemdende situatie waarbij het even niet duidelijk is wie er in de meerderheid zit, en wie in de oppositie. Omdat het al 18 jaar geleden was dat er een coalitiewisseling plaatsvond in Essen, lag ook die toestand ook alweer 18 jaar achter ons. Toen leverde het vagevuur ook vuurwerk op, met een zeer tijdelijke meerderheid die de verhaalbelasting op de riolen afschafte. Gisteren knetterde het even, maar het kwam niet tot een uitslaande brand.

Integendeel, het vuur doofde al snel en ging over in de warmte van de „laatste schooldag”, met afscheidswoorden van de fractievoorzitters en de burgemeester. Die laatste had trouwens ook de raad zelf „gewonnen” door op een vraag van het VB te antwoorden met „ik zal het nooit meer doen” – waartegen absoluut niets in te brengen was. Ik vond het leuk dat Steff een beetje inzage gaf in de interne dynamiek van zijn fractie. Dat hij daarbij Brigitte Quick zijn „politieke moeder” noemde verraste eigenlijk een beetje. Aangezien Brigitte mijn -letterlijke, niet-politieke- babysit was, lang geleden, schept het zowaar een band.

Zelf heb ik met deze tekst de legislatuur uitgezwaaid :

Voorzitter,

Onze fractie werd bij de verkiezingen andermaal versterkt, maar toch nemen we vandaag ook van twee collega’s afscheid. Ik wil heel graag Annemie bedanken voor haar deskundige inbreng, haar vasthoudendheid en het gezond verstand dat ze de voorbije jaren in onze fractie inbracht, en voor de team spirit waarmee ze de verkiezingscampagne mee heeft gevoerd. En ik bedank ook heel graag Bianca voor haar aandacht voor wat er leeft in onze gemeente en in het bijzonder voor het Woonbos. Daar gaan we in de volgende jaren zeker aan blijven werken. Annemie en Bianca, veel dank en we rekenen de komende jaren achter de schermen op jullie inbreng en steun. Ook dank en de beste wensen aan de collega’s van de andere fracties die vertrekken.

We nemen vandaag ook afscheid van vier leden van het schepencollege. Dirk Konings blijft wel in deze raad, maar het gaat toch een vreemd zicht zijn om hem niet aan die kant van de zaal te zien zitten – dat het ons pas na 24 jaar gelukt is om hem daar weg te krijgen zegt even veel over hem als over ons, natuurlijk. Dirk, we zijn het niet altijd met je eens geweest, maar hebben je inzet zeker gewaardeerd – en vriendschapsbanden op Den Uil zijn sowieso sterker dan fractiegrenzen. Brigitte Quick, de manier waarop je in dialoog ging met deze raad, is een voorbeeld voor ons. Je toelichting vorige week op de commissie over het Fluviusdossier toonde dat nog maar eens aan. Je vond onze kritiek niet altijd rechtvaardig, maar die ging vaak over wat er niet gebeurde op jouw domein, veel meer dan over wat jij wel deed. Je gaat gemist worden in het college, ook door ons. Brigitte Van Aert, jij vertrekt wel helemaal – maar zeg nooit nooit in de politiek. Jij en onze fractie lagen elkaar niet altijd heel goed en ik denk dat we wederzijds elkaar regelmatig hebben onderschat. Ik weet dat onze kritiek soms pijn deed. Weet dat die nooit persoonlijk was bedoeld. Je mag trots zijn op je engagement en op wat je hebt bereikt in onze gemeente.

Burgemeester, Gaston, we nemen ook afscheid van jou. Na 18 jaar heb je zelf de sjerp aan de haak gehangen. Het was wellicht niet je bedoeling dat wij met die sjerp aan de haal zouden gaan, maar je hebt desalniettemin zelf je vertrek kunnen kiezen. Als ik de voorbije 18 jaar de vraag kreeg of je een slechte burgemeester was –mensen vragen dat aan de oppositie – dan heb ik altijd “neen” geantwoord. Je was dus een goede burgemeester – al zei ik er ook altijd bij dat ik op veel vlakken je visie niet hebt gedeeld. Maar je hebt in de beste traditie van de christendemocratie voor 18 jaar degelijk bestuur gezorgd, zonder ongelukken. We hebben met N-VA/PLE veel ambitie, maar daar moeten we dus toch eerst maar eens naast gaan staan. Veel dank voor al het werk voor Essen, Gaston, veel succes met je verdere carrière en hopelijk kan onze gemeente ook in de toekomst nog op jou rekenen.

Voorzitter, ook jou gaan we niet meer in die stoel terugzien, na ook alweer negen jaar. Bedankt om deze raad voor te zitten, en om geduldig al onze tussenkomsten en vragen te aanhoren en ons desondanks toch telkens opnieuw het woord te geven.

Deze raad gaat er vanaf volgende week anders uitzien, maar ik heb begrepen dat Steff en ik op onze post blijven zitten. We gaan wel symbolisch van plaats verwisselen, als fractievoorzitters van respectievelijk de grootste meerderheids- en oppositiepartij. Ik ga niet te veel goede raad geven -je hebt mij daarstraks al als voorbeeld genomen en dat zou niet dus verstandig zijn van mij, maar ik wil wel gewoon onderlijnen hoe belangrijk een goede oppositie is. Ook in Rusland en China zijn er gemeentebesturen en burgemeesters. Wat het verschil maakt, is de oppositie. Die maakt de democratie. Het is geen gemakkelijke rol, je gaat nog ontdekken dat je altijd moet opletten dat je geen boemerang naar de overkant gooit, en dat tegenstemmen lang niet zo evident is als het soms lijkt. Onthouden is dan weer een beetje flauw, zoals wij vandaag enkele keren hebben aangetoond. De oppositie speelt een belangrijke rol, en ik wens jou -en Marc- er oprecht veel succes in.

Tenslotte ga ik de mensen van het secretariaat, de diensten en Ivan bedanken. Die gaan natuurlijk niet weg, maar ze hebben er wel voor gezorgd dat we zes jaar ons werk hebben kunnen doen in deze gemeenteraad. Met name in Covidtijden was dat lang niet altijd evident. En als de kritiek die we soms naar de overkant stuurden, in plaats van aan te komen of desnoods als boemerang te werken, al eens tegen hun hoofd is geknald, dan excuseren we ons daar graag voor. Dat was niet de bedoeling. Nu begin ik stilaan toch tips aan Steff te geven, dus is het tijd dat ik ermee stop. Maar niet vooraleer we jullie allemaal een bedankje hebben gegeven. We beginnen inderdaad al met Sinterklaas spelen vooraleer we de sleutel van het gemeentehuis hebben. Er is er eentje voor iedereen, ook voor de mensen die het verslag nemen. En voor Marc zijn er twee, want daar heeft hij op basis van de verkiezingsuitslag van 2018 recht op.

Bij die allerlaatste zin hoort eigenlijk nog de bedenking “Timeo Danaos et dona ferentes”, maar het leek me geen goed plan om met een Latijns citaat af te sluiten. En de tekst was al lang genoeg.

Let op : ironische parodie !

Dag “nationaal socialistische” regering
                                                       ping ping
met je “tekenen van dictatuur”

Dag socialistisch “kiesvee” 
en dag “sossen” “die hun eigen
senator lieten liquideren”
omdat die “de stal wilde uitmesten”

Dag “uitschot” waarvan wij de “uitkeringen betalen”
Dag “minachting” door onze burgemeester
                    goeiendag

Dag premier die “niet echt slim” is
Dag “joker” die de Europese Raad voorzit
En dag “clown” die president is van Oekraïne

Dag “akelig” “oppervirus Van Zwanst”
met je “zwarte tanden”
die er “alles aan deed om te moeten onder-
duiken met zijn gezin”

Daa-ag

Dit is hoe Marc Scheepers op zijn Facebookpagina over politici en partijen schrijft, en over de sympathieke viroloog Marc Van Ranst. En die mij dus beschuldigt van laster en eerroof. Il faut le faire. Met als toppunt uiteraard het verwijt aan mij dat ik hem met Poetin zou vergelijken (quod non) – terwijl hij quasi letterlijk Matthias Diependaele gelijkstelt met Hitler, de enige persoon die ooit écht een nationaal-socialistische regering heeft geleid*. Mij niet gelaten, hoor. Maar ga dan ook niet bij de politie klagen als een ander je voorzichtig bekritiseert.

Ik heb de teksten een beetje herschikt en me beperkt tot wat hij zelf schreef, niet wat hij deelde. Het moest een gedichtje worden, geen ellenlang epos. Alleen de “(goeien)dag” en de “ping ping” heb ik toegevoegd, met welgemeende excuses aan Paul Van Ostaijen en zijn briljante gedicht. Maar ik wilde toch een beetje humor halen uit de teksten die ik de voorbije week noodgedwongen doorploeterd heb. Zwarte humor wel, zoals dat past op een zondag 24 november, 33 jaar na die van 1991.

Hopelijk niet tot een volgende bloemlezing (ploem ploemlezing).

*Voor wie het graag historisch helemaal correct heeft : Karl Dönitz leidde de naziregering van 30 april tot 23 mei 1945, maar veel meer dan een voetnoot is dat uiteraard niet.