Archief van
Maand: juli 2010

Wederwoord

Wederwoord

Op mijn tekst “Grootkruis of Rood Kruis” kreeg ik de onderstaande reactie van Jeroen Clous, die ik (met zijn toelating) hier graag publiceer.

Beste Tom,

Het zal je wellicht niet verbazen, van iemand waarvan je gewoon bent zijn huiswerk goed te maken, dat ik met heel veel aandacht je artikels heb gelezen op je persoonlijke website.

Eerst en vooral voelde ik me gevleid “je vriend” genoemd te worden. Voor wie beweert dat je in het politieke vak geen vrienden maakt, … daarvan bewijzen wij het tegendeel. Ik hoop dat dit ook in de toekomst zo zal blijven, waarbij het wederzijds respect niet in verval raakt.

Doch kan ik niet anders om mijn reactie te geven op je artikels. Wellicht heeft de passage waarin je mijn initialen onomwonden verbindt als zou ik christelijk bloed in mijn aderen hebben stromen, mij het meeste verongelijkt!
Hier verwar je toch wel echt mijn loyaliteit t.o.v. de coalitie (waarvan ik één van de grondleggers was) die je redelijkerwijs mag verwachten.

Voorts vind ik je weergave erg éénzijdig. Zo rep je bij voorbeeld geen woord over het verlaten van de raadsleden van de OCMW-raad wanneer de sociale dossiers aan bod moeten komen, maar schroom je niet woorden in de mond te nemen als “politiek fatsoen”! Ik vrees dat ik hier een ander beeld van heb. Evenmin zou ik dit met opgeheven hoofd doen en betuigd het niet van “respect voor de instellingen van de lokale democratie”. Meer nog, ik zou een OCMW-raad zeker niet willen vergelijken met “het speelveld”.

Ik kan niet anders zeggen dat, en ik geloof dat ik ook namens sp.a mag spreken, ik ook niet gelukkig was met de gang van zaken maar jullie hebben het circus (=opzet geslaagd!!!) compleet gemaakt.

Ik nodig je hierbij uit om nogmaals mijn tussenkomst op de raad van 16 juli l.l. nogmaals te lezen (Ik neem aan dat je in het bezit bent van de notulen, anders stuur ik je ze graag toe.).

Je zal zien dat ik een verklaring geef voor het feit dat wij de verkiezing tot voorzitter van Maria Ansoms verdedigden om zo de politieke spelletjes te stoppen (waar overigens sp.a zich volledig heeft van gedistantieerd) om de goede werking van het OCMW te verzekeren. Ik geloof niet dat je daarmee mij kunt of mag beschuldigen dat ik mijn integriteit zou verloren hebben.

Even goed, ik verwacht van niemand noch bloemen, noch kransen… Als je je daarbij toch nog geroepen voelt om mij te huldigen, laat het mij dan maar weten, ik zal gaarne aanwezig zijn voor zover je mij kan garanderen dat wanneer er met bloemen wordt gegooid, het zonder pot zal zijn.

Mijn kameraadschappelijke groeten.
Jeroen Clous
sp.a – fractieleider OCMW

Het enige commentaar dat ik wil geven gaat over de sociale dossiers : die konden op de zitting van 13/7 volgens ons niet meer wettelijk behandeld worden. Waarnemend voorzitter Brigitte Bouvé (Open Vld) heeft diezelfde avond de meest dringende beslissingen zelf genomen, en alle dossiers zijn minder dan drie dagen later, op 16/7, alsnog besproken.

De visie van Ludwig Caluwé (CD&V-fractieleider in de gementeraad) op deze gebeurtenissen staat hier te lezen. Hopelijk blijkt zijn belangstelling voor het OCMW niet eenmalig.

Bij een 21e juli

Bij een 21e juli

Een aantal jaren geleden was ik in Auschwitz. Wie iets wil begrijpen van de 20e eeuw moet daar geweest zijn. Vooral in Birkenau overigens, het deel van het kamp dat er het meest verschrikkelijk uitziet en zo veel mogelijk is blijven liggen als in 1945. Op die plaatst hoopte ik dat ikzelf in staat zou zijn (geweest) om in soortgelijke omstandigheden de vlag op te nemen die het meest voor vrijheid zou (hebben ge)staan. Dáár, toen, in Polen mogelijk de rode vaan. Hier, toen, mogelijk de zwart-geel-rode tricolore of de witte vlag van de Witte Brigade.

Maar zeker kan je dat niet weten. In de jaren vóór de oorlog waren er meer dan voldoende redenen om niet de rode, niet de tricolore vlag op te nemen, maar de Leeuwenvlag. Voor het Vlaanderen dat na de Eerste Wereldoorlog van “hier ons bloed, wanneer ons recht ?” een ongelijke strijd voerde. Zou die strijd dan, ook voor mij, naar de potentiële eenpartijstaat van het VNV hebben geleid ? Met “the benefit of hindsight” natuurlijk een gemakkelijk te beantwoorden vraag. Maar voor wie toen leefde was het lang zo eenvoudig niet.

Ik heb veel over de Tweede Wereldoorlog gelezen. De Hitlerbiografie van Ian Kershaw is een must. In eigen land blijf ik “Leopold III – De Koning, het Land, de Oorlog” van Jan Velaers en Herman Van Goethem een standaardwerk vinden (zeker voor wie ook in de juridische kant van de koningskwestie geïnteresseerd is). En “Greep naar de macht” van Bruno De Wever vind ik ook onmisbaar.

Het is wel even geleden dat ik die boeken nog vast had, maar de conclusies eruit blijven. Genuanceerd, maar toch. Het staat voor mij vast dat velen in ruime kring rond het Nazisme van de Holocaust wisten, of minstens hadden moeten vermoeden dat Hitler voor de joden een zéér onbenijdenswaardig lot had voorbehouden. Het staat even goed vast dat het VNV een totalitaire partij was, die met behulp van Duitsland een staatsgreep wilde plegen. Die België zou vernietigen, maar ook Vlaanderen zou verknechten. Dat de Vlaams-nationalisten in het VNV vooral “misleid” waren, heb ik ooit geloofd, maar dat excuus vind ik nu iets té mooi uitkomen. Het staat voor mij bijvoorbeeld ook vast dat het Verzet het recht had om potentiële verklikkers neer te schieten, tijdens de oorlog. Het staat voor mij vast dat de collaboratie bestraft moest worden. Dat lidmaatschap van het VNV terecht een strafbaar feit bleek. Punt.

Ik heb dus heel veel respect voor wie toen heeft meegevochten tegen nazisme en fascisme, en voor hun symbolen, ook waar die in de politiek van vandaag de mijne niet zijn.

Anderzijds… Dat de rechtstaat België zich heeft laten misbruiken om onbehoorlijke straffen toe te dekken, om wraak mogelijk te maken, is een zware vergissing geweest – dezelfde potentiële verklikker die tijdens de oorlog legitiem werd vermoord was de dag ná de wapenstilstand natuurlijk volstrekt onschuldig tot zijn schuld bewezen zou zijn en mocht dus zelfs niet zomaar worden opgepakt.

Dat daarbij minstens de indruk is gewekt dat geprobeerd werd een politieke stroming, het Vlaams-nationalisme, óók in zover het niet aan de collaboratie had deelgenomen, onherstelbare schade toe te brengen, is niet aanvaardbaar voor een democratie.

Dat mensen die voor de maatschappij iets willen doen, ook ten goede, soms de keuze maken om lid te worden van de eenheidspartij die de macht heeft (of lijkt te krijgen), is begrijpelijk. Ik kan me voorstellen dat je in het China van vandaag lid wordt van de Communistische Partij. Dat is geen zwart/witbeslissing waar je vervolgens je hele leven op moet worden afgerekend, zoals gelukkig in het Centraal- en Oost-Europa van vandaag wordt aangetoond. Die nuance geldt dus ook voor het VNV. Dat in zijn rangen goede bestuurders telde die het beste voor hadden met de bevolking waarvoor ze verantwoordelijk waren.

Een beetje tot mijn verbazing steekt het amnestiedebat de voorbije weken opnieuw de kop op. Met een moedige interventie van Steve Stevaert. Waarbij terecht gesteld werd dat de misdaden van Nazi-Duitsland onvergelijkbaar zijn met de vergissingen die de Belgische Staat na de oorlog heeft gemaakt. Het historisch pardon dat Frans-Jos Verdoodt namens de Vlaamse Beweging hierover in 2000 op de IJzervlakte uitsprak was oprecht en zeer welkom, maar veegt niets uit van de Vlaamse mede-verantwoordelijkheid voor wat de mensheid tussen 1939 en 1945 door het Nazisme werd aangedaan.

Maar de lat lag hoger voor de democratische rechtstaat die België had moeten zijn. Ik heb me er ooit wellicht met minder nuance over uitgesproken, maar ten grond blijf ik vinden dat één of andere vorm van amnestie mogelijk moet zijn : de erkenning dat de Belgische Staat fouten heeft gemaakt in de nasleep van 1945, en daarom niet de straffen van toen, maar de gevolgen ervan vandaag uitwist. Daar hoort dan ook de erkenning bij dat sommigen die toen getracht hebben de kool en de geit te sparen, binnen het VNV maar ook binnen het Belgische establishment dat in navolging van koning Leopold III er lang van overtuigd was dat Duitsland de oorlog ging winnen (geen onredelijke aanname in 1940-1941), daar al bij al inderdaad ook in geslaagd zijn. En daarvoor eerherstel verdienen. Wat de straf niet uitwist, maar in perspectief plaatst.

Natuurlijk is dit, 65 jaar na dato, geen politieke prioriteit. Maar nu het debat dan toch is geopend, hoop ik dat het op een redelijke manier kan gevoerd worden. Net omdat die rede in Auschwitz en elders het Europa van 1939-1945 ontbrak.

Dit was een erg moeilijk stuk om te schrijven. Het heeft lang in mijn hoofd gespeeld, maar is zeker niet perfect. Er zouden nog meer nuances in moeten zitten, ik had de boeken die ik heb opgesomd moeten herlezen. En dan nog. Maar als spreken zilver is en zwijgen goud, dan ga ik soms voor de heldere glans van zilver.

Grootkruis of Rood Kruis ?

Grootkruis of Rood Kruis ?

Vandaag het vervolg van het OCMW-verhaal. Het aanvankelijke verzet vanuit de meerderheid tegen het Kiekenhoevescenario bleek gebroken, en alles verliep dus exact zoals wij het samen met Open Vld dinsdagavond hadden uitgetekend. Met OCMW-raad deze morgen. CD&V ging op zoek naar een OCMW-voorzitter binnen de OCMW-raad, en vond Maria Ansoms. Geen slechte keuze, want Maria kent het OCMW en aan haar inzet moet niet worden getwijfeld. Ik ben ook blij dat de OCMW-raad uiteindelijk in staat bleek om gewoon het heft in eigen handen te nemen, zelf orde op zaken te stellen en een voorzitter aan te duiden. Al blijft het natuurlijk een lichtpuntje in een reeks van zwarte bladzijden voor het OCMW, en zou Jos Van Loon gewoon terug op zijn stoel moeten zitten.

Mijn vriend Jeroen Clous, socialist voor zover ik mij herinner, nam gloedvol de verdediging van de CD&V-carrousel op. Blijkbaar vond CD&V zelf geen verdedigers meer. “With friends like these, who needs enemies” zegt een Engels spreekwoord – het moet niet altijd in het Latijn. Ik ben niet zeker dat Jeroens eigen partijgenoten het apprecieerden, maar met initialen “JC” zit er natuurlijk onvermijdelijk christelijk bloed verscholen in zijn rode aderen. En het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet kan gaan. Ik reken erop dat hij mij uitnodigt op de receptie waar hij tot erelid van CD&V wordt gedecoreerd. Mocht niemand bereid zijn de feestrede te houden, dan bied ik mij alvast aan.

Met een nieuw persbericht hebben we de samenwerking van deze week met Open Vld afgerond. Het was me aangenaam om intensief met hen aan hetzelfde zeel te mogen trekken, al zou het met oud-OCMW-raadslid Roger Budin erbij nog leuker zijn geweest. Maar ik ben trots op Thomas, Annemie, Suzanne en natuurlijk Brigitte die plots een hoofdrol in een kleine soap kreeg opgedrongen.

Het hele verhaal heeft me een halve zaterdag, drie avonden en twee halve verlofdagen gekost – voor een bijrol achter de schermen. Ik hoop dat de andere spelers er niet méér in hebben geïnvesteerd, want dat was het niet waard natuurlijk. Hopelijk ziet iedereen die relativiteit nu achteraf ook in.

Overigens zijn wij op elk moment bereid geweest tot overleg; dat hadden we intern zelfs expliciet afgesproken. Op voorwaarde dat er redelijk en met respect gesproken kon worden. Maar is er gepraat met “God en klein Pierke”, dan is er op geen enkel moment contact opgenomen met Dirk, met Bart of met mij. Ook goed, wat ons betreft.

De oplossing van vandaag was natuurlijk dinsdag ook al perfect mogelijk geweest. Zonder de gemeenteraad samen te roepen, zonder reisplannen te verstoren, zonder faxen uit Tsjechië. Ik ga ervan uit dat verdere zomerse politieke escapades van die aard ons dan ook bespaard zullen blijven. Al betekent dat natuurlijk niet écht “politiek verlof”. Daarvoor heeft deze week me nét te veel energie gegeven…

13 juli 2010 : Geen tranen om oranje

13 juli 2010 : Geen tranen om oranje

Het nieuws van 13 juli werd gedomineerd door de grachtentocht van Oranje. De Nederlandse verliezende finalist van het WK werd gehuldigd in Amsterdam. Ondanks de nederlaag worden de “helden” gevierd – gedeeltelijk omdat niet-vieren een veiligheidsrisico had kunnen meebrengen. Maar toch. Eigenlijk wel mooi – al bedoel ik dat niet in de esthetische zin van het woord.

In Essen was dit de “radenloze” dag. Zowel de gemeenteraad als de OCMW-raad waren samengeroepen. De gemeenteraad met als enige bedoeling om het ingewikkelde scenario van de CD&V-stoelendans in de praktijk te kunnen omzetten. Vanuit N-VA/PLE hadden we niet veel zin om daaraan mee te werken : een raad houden kost de gemeenschap 150 EUR per aanwezig raadslid. Zeker niet te veel, als er daar ook voor gewerkt moet worden. Maar deze keer was enkel 5 minuten politieke moedeloosheid gewenst om “akte te nemen” van papierwerk. Dat bovendien perfect netjes rond had kunnen zijn tegen de raad van 30 juni. Alleen waren toen nog niet alle katten in CD&V gegeseld. Dus bleven we weg van de raad, en we probeerden de oppositiecollega’s te overtuigen om dezelfde houding aan te nemen.

Om geldig te zijn, moest op de gemeenteraad de helft van de raadsleden aanwezig zijn. Normaal geen probleem : een nogal essentieel kenmerk van “de meerderheid” is dat die over meer dan de helft van de zetels beschikt. 13 van de 25 in Essen, om precies te zijn. Alleen bleken niet alle leden van de meerderheid zomaar bereid om van hun vakantieplannen af te zien voor vijf minuten gemeenteraad. Dus probeerde CD&V om enkele oppositieleden te verleiden. Het heeft hen (en ons) wat werk gekost, maar uiteindelijk bleven de rangen gesloten. Op de raad ontbraken Eddy Mertens en Jokke Hennekam (sp.a) én burgemeester Van Tichelt (CD&V). Enkele anderen hadden voor niets de verplaatsing naar Essen gemaakt…

Natuurlijk hadden we dit scenario langs beide kanten voorzien. De OCMW-raad vergaderde een half uur na de gemeenteraad. De voorbije weken was het besef gegroeid dat het OCMW tijdens die raad een voorzitter moest kiezen. Tenzij… Tenzij het recht van de burgemeester werd bovengehaald om een punt op de OCMW-raad uit te stellen. Probleem : de burgemeester was dus niet beschikbaar. Daar kon een mouw aan worden gepast, zodat Frans Schrauwen de sjerp (symbolisch) even terug mocht omgorden. Probleem van de baan. De meerderheid kon dan de gemeenteraad nog eens samenroepen en vervolgens het zaakje in het OCMW regelen. Al wie een rechtendiploma heeft in en om CD&V mocht het mee uitzoeken en bevestigen.

Rechtendiploma’s hebben wij niet. Maar we zijn ook niet van gisteren. Dus toch maar even in de wetgeving gedoken, en de adder onder het gras gevonden – om die vervolgens door enkele gezaghebbende bronnen te laten bevestigen. Terecht gaat de verplichting voor het OCMW om operationeel te blijven en een voorzitter te kiezen vóór op het uitstelrecht van de burgemeester. Zo bleek. De OCMW-raad verliep volgens één van de scenario’s die we vooraf hadden voorzien. Wij wel. Samen met Open Vld verstuurden we een persbericht. En we legden ’s avonds in de Kiekenhoeve vast hoe de rest van het verhaal zou lopen. Dag en uur inbegrepen. Alleen de meerderheid moest er nog even van op de hoogte worden gebracht…

Uiteindelijk staat onze nederlaag in de sterren geschreven. De stoelendans zal exact eindigen zoals CD&V het voorzien heeft. Wie zal verliezen, staat ook vast: het gezond verstand, het OCMW, het goed bestuur en het politiek fatsoen. Al wat ons zal resten is met opgeheven hoofd, en respect voor de instellingen van de lokale democratie, het speelveld verlaten. Het CD&V-Oranje zal winnen in Essen, ondanks een reeks own-goals, maar een triomftocht zal er niet inzitten.

Dan er liever alles aan gedaan hebben, maar toch verliezen.

Bella ciao

Bella ciao

Het was vijf jaar lang een goede gewoonte : de zaterdagmorgen voor de OCMW-raad kwamen we met de oppositieraadsleden samen. Met Jeroen Clous (sp.a) en Lieve Wuyts (Groen!). Na één jaar werd Lieve vervangen door Cois Veraart (sp.a). Ik vond het altijd aangename bijeenkomsten. Ik heb er veel mee geleerd, over politiek en over het OCMW.

Deze morgen was ik er opnieuw bij. We kwamen samen met de huidige oppositieraadsleden en hun partijvoorzitters om de OCMW-raad van dinsdag voor te bereiden. Al is “oppositie” even een relatief begrip, want dezer dagen wordt het OCMW geleid door Brigitte Bouvé (Open Vld). De CD&V-stoelendans heeft er immers toe geleid dat waarnemend voorzitter Jos Van Loon nu ook als raadslid ontslag moest nemen – kwestie van zeker te zijn dat zoveel mogelijk ervaring uit het OCMW wordt weggehaald, neem ik aan. Waardoor de voorzittershamer min of meer toevallig tijdelijk in handen is van Brigitte – een geluk bij het ongeluk dat het OCMW de voorbije weken is overkomen. Ze houdt de hamer net iets steviger vast dan sommigen hadden voorzien. Goed zo !

Ik vond het aangenaam om nog eens aan Kerkeneind te vergaderen. Ik heb hier het OCMW als eens omschreven als mijn “eerste liefde” in de politiek, en dat lijkt me wel een juiste typering. En zoals dat met eerste liefdes gaat, doet het me pijn om te horen en te zien dat het niet zo goed gaat met het OCMW. Ondanks, overigens, de dagdagelijkse inzet van zoveel personeelsleden voor wie OCMW Essen veel meer is dan een 9 tot 5-baantje. Ik weet niet of en hoe ik er veel aan had kunnen veranderen, maar nu had ik toch echt wel OCMW-raadslid willen zijn. Ik zou me wellicht iets minder machteloos hebben gevoeld.

Hopelijk komt het goed, en legt de raad van dinsdag ondanks alles de basis voor een degelijke sturing van het OCMW in de resterende 2,5 jaar van deze legislatuur.

Oranje toch boven ?

Oranje toch boven ?

Het WK voetbal. Ik heb er nog niets over geschreven, maar je kan er moeilijk naast kijken, natuurlijk. Zeker als je af en toe in een internationaal gezelschap komt, merk je dat de “belangrijkste bijzaak van de wereld” in deze periode al eens een hoofdzaak wordt. In Frankrijk bemoeit zelfs de president zich met de uitschakeling van “Les Bleus”. Ik vind het eigenlijk wel verademend dat de hele wereld het zich kan permitteren zich enkele weken lang te vergapen op een spelletje. De mens als “homo ludens” om nog eens in de De Weveriaanse latinomanie mee te gaan.

Bleven voor hun doen redelijk kalm tot gisteren : de Nederlanders. Goed, toen we vorige week door Breda reden naar een afspraak met de “art director” van het Essen in Beeld-boek (het wordt mooi…) bleek de stad wel uitgestorven omdat Oranje speelde. Maar het collectieve delirium waarbij de overwinning al bij voorbaat werd gevierd, bleef uit. In de kranten worden daar dan verklaringen aan gekoppeld zoals aan verlies aan zelfvertrouwen van het voormalige “gidsland”, onder meer gelinkt aan de politieke kaart van het land. Misschien, maar wellicht heeft ook gewoon een wat realistischer spelstijl van het huidige elftal zijn impact gehad.

Heel Nederland leek er zich al bij te hebben neergelegd dat ze er toch wel uit zouden gaan tegen Brazilië. Deze Fokke en Sukkecartoon van gisteren spreekt daarbij boekdelen. Maar nu ze de eeuwige WK-favoriet hebben uitgeschakeld is het hek natuurlijk wel van de dam. Wereldkampioen worden is “de grootste Hollandse droom sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog”, schreef een Vlaamse krant vandaag. De aanvankelijke bescheidenheid, en het feit dat we er (alweer) zelf niet bij zijn, lijkt Oranje dit keer overigens meer Vlaamse sympathie op te leveren dan anders. Of zouden we, bijvoorbeeld hier in Essen, er al wat aan gewoon zijn geworden dat ook ons straatbeeld oranje tinten vertoont tijdens een groot voetbalkampioenschap. Misschien moeten we ze het inderdaad maar eens gunnen. Al kan ik me voorstellen dat voor heel wat Vlamingen het ideale scenario toch een finale Nederland-Duitsland zal zijn, in de laatste minuut gewonnen door de Mannschaft. Via een penalty. Onterecht toegekend door De Bleeckere…

Voor het WK had ik overigens gezegd dat het zoals elk echt groot voetbalkampioenschap voorbij is als de Duitsers van het veld stappen. Zo ziet het er stilaan wel uit. Of hoe ook een niet-echt-groot-voetballiefhebber tijdens een WK een voetbalkenner wil zijn. Een wonderlijk verschijnsel, dat voetbal.

En nu de tweede helft van Spanje-Paraguay. Van mij mogen de Zuid-Amerikanen het halen.

Hoeksteen

Hoeksteen

Een gemeenteraad zonder veel geschiedenis deze week. De boeiendste discussie vond wat mij betreft vooraf plaats, in de commissie ruimtelijke ordening. In het kader van de opmaak van het provinciaal ruimtelijk structuurplan (PRSP) kwam daarbij het al dan niet erkennen van Hoek als “woonkern” ter sprake. Ook al bij het vorige PRSP kwam dit ter sprake : nieuwe ruimtelijke ontwikkeling is in principe enkel mogelijk in “hoofddorpen” zoals Essen en “woonkernen” zoals Wildert en Horendonk. Waar minder dan 500 gezinnen wonen, erkent de provincie in principe geen woonkern. De burgemeester pleitte in de commissie hard om die erkenning voor Hoek wel te vragen. Dat riep bedenkingen op bij zowel Vic De Backer (Open Vld) als Philip Peeters (Groen!) : gaat de erkenning de deur niet open zetten voor al te ambitieuze projecten die de maat van Hoek overstijgen en dus het karakter van de wijk in gevaar brengen ? Als Vic en Philip het eens zijn, dan is er reden om voorzichtig te zijn !

In de commissie was afgesproken dat het college een voorzichtige en genuanceerde tekst voor het advies zou maken, maar toen die niet in de stukken opdook besloot ik om zelf een poging te wagen :

De gemeenteraad is van mening dat het landelijk karakter van de wijk Hoek voorop staat. In dat kader moet ook de leefbaarheid van Hoek worden gegarandeerd. Daartoe kunnen de bestaande bouwmogelijkheden benut worden, maar zeer kleinschalige woonprojecten, uitdrukkelijk gericht op de bevolking van Hoek en zonder lintbebouwing verder aan te moedigen, zouden wel mogelijk moeten zijn. Daarnaast zou ook ruimte voor enkele gemeenschapsvoorzieningen, passend bij het eigen karakter van de wijk, mogelijk moeten worden gemaakt. De gemeenteraad stelt de erkenning van Hoek als woonkern voor, gekoppeld aan het engagement en de uitdrukkelijke opdracht aan het schepencollege om zeer voorzichtig met de mogelijkheden die deze erkenning zou bieden om te gaan.

Die tekst komt uiteindelijk ook in het advies; alleen Philip leek niet helemaal overtuigd. Ik ben niet zeker dat het de provincie op andere gedachten zal brengen, maar ik hoop wel dat dit het uitgangspunt blijft voor het ruimtelijk beleid van de komende jaren in de mooiste wijk van onze gemeente. Of die nu een woonkern wordt of niet…

Overigens hebben we in de gemeenteraad een nieuw patroon gehoord in het discours van de meerderheid : na het “meenemen” van goede maar politiek ongewenste voorstellen van de oppositie en het presenteren van onaf beleid als “groeimodel” worden duidelijk onvolmaakte maatregelen doorgedrukt met de belofte ze te zullen “evalueren”. In de praktijk hebben we van die grote evaluatiedrang in elk geval nog niet veel gemerkt !

EU-voorzitterschap als lopende zaak…

EU-voorzitterschap als lopende zaak…

België is voor zes maanden voorzitter van de Europese Unie. Dat betekent voor mij in de eerste plaats dat het op professioneel vlak erg drukke maanden worden. Daarbij heb ik de stellige indruk dat de FOD Werkgelegenheid niet optimaal georganiseerd is om de uitdaging aan te gaan, maar boeiend wordt het natuurlijk wel. Al zal ik uiteraard wat minder in het buitenland verblijven : Brussel, Antwerpen en Gent worden de conferentie-oorden van de komende tijd.

Voor de Unie worden het zes cruciale maanden. De Eurocrisis moet finaal worden bedwongen door het budgettaire en economische beleid van de Unie te stroomlijnen. Ook het werkgelegenheidsbeleid moet daarbij, via de “Europe 2020”-strategie aan bijdragen. Dat België daarbij als voorzitter het goede voorbeeld moet geven, is misschien meegenomen. Ook ons land moet immers best nog dit jaar stevige stappen zetten om het budgettaire en sociaal-economische huishouden op orde te krijgen (naast het staatkundige, uiteraard). Daarvoor, en ook wel om het voorzitterschap optimaal te kunnen invullen, zou het niet slecht zijn als er snel een regering kwam.