Tom Bevers

Deze site werkt weer. Het probleem bleek uiteindelijk minder erg dan gevreesd, zodat ik niet alles heb moeten herprogrammeren. Maar aan de andere kant was het ernstig genoeg om het niet meteen te vinden, en belette de werkdrukte een vlotte nieuwe opstart. Maar nu zijn we er dus terug.

Er staan wel één en ander in het lijstje om “goed te maken”. Laat ik daar dan maar meteen werk van maken. Misschien is het nuttig om eerst even op te sommen waar ik het niet over ga hebben. Bovenaan die lijst staat de koningswissel. Niet dat ik daar geen mening over heb – er zijn weinig zaken waar ik geen mening over heb. Maar als federaal ambtenaar lijkt het me beter die deze keer voor mezelf te houden – het is toch een beetje alsof het bedrijf waar ik voor werk een nieuwe erevoorzitter van de raad van bestuur heeft. Toch dit : koningin Paola (waarom is dat nu niet “koningin-emeritus” geworden ?) kwam de voorbije dagen veel menselijker over dan we haar de voorbije jaren zagen. Hopelijk kan ze een beetje profiteren van het langverwachte pensioen (ja, ik weet wie dat betaalt – maar het financiële argument voor een republiek heb ik altijd het zwakste gevonden : elk ander systeem kost ook geld).

Verder bleken de twee gemeenteraden die ik hier onbesproken liet weinig geschiedenis te hebben geschreven. Wie toch bang is iets te hebben gemist, kan zoals steeds in de N-VA/PLE Nieuwsflits terecht. Ik heb mijn (spreekwoordelijke) pen de voorbije maanden uiteraard niet helemaal stilgehouden…

Ook mijn fototoestel stond niet stil. Dat leidde vooral tot een pak foto’s van de 20e Roefel. Een plezante editie, en hopelijk een aanzet voor alle medewerkers om er volgend jaar ook weer tegenaan te gaan.

Waar ga ik het dan wel over hebben ? Over boeken, het Autonoom Gemeentebedrijf, de Quarantainestallen, de Tour, Slovenië en Litouwen. Niet noodzakelijk in die volgorde !

Terwijl u naar Familie, Thuis, Terzake, de Champions League of Komen Eten keek, heb ik bij wijze van primeur de compilatie van Essen beeldmateriaal die we met Essen in Beeld in samenwerking met de vzw Kobie hebben gemaakt naar mijn tv-scherm gestuurd. Rudi en ik doorworstelden heel wat uren beeldmateriaal, dat al langer of pas recent in het bezit kwam van het gemeentebestuur en/of de Erfgoedstichting Heidebloempje. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Rudi heel wat meer uren bekeek dan ik – hoewel ik enkele weekends geleden op één namiddag meer carnavalstoet heb gezien op het scherm dan de voorbije jaren in de straten. En Steven Stragier van de communicatiedienst van de gemeente maakte er een zeer mooi geheel van.

Dat ik dus als eerst het geheel gezien, en ik weet daarom heel zeker dat al wie komende donderdag (20u, Oude Pastorij) of volgende week dinsdag (14u, LDC ’t Gasthuis) komt kijken daar geen spijt van zal hebben. De beelden van 1931 en die uit 1980 blijven uniek, en heel wat materiaal uit de tussenliggende periode werd behalve door Steven, Rudi en nu door mij wellicht in geen jaren door zo goed als niemand meer bekeken.

Heel wat beelden komen uit de jaren 1970. Wat mij nog het meest bijblijft is hoe alles zo lijkt te “kloppen” : Herman Suykerbuyk is de burgemeester, Jan Verstraelen blijft mijnheer de deken, Jan Dekkers is de enige échte prins carnaval. En de straten zien eruit zoals ze zijn, zonder gebouwen die er eigenlijk nooit hadden moeten staan. Veel van de beelden zijn gemaakt vóór ik geboren was, en toch roepen ze een soort nostalgie op die onvermijdelijk aan “Het Dorp” van Wim Sonneveld doet denken.

Voor mij smaakt het alvast naar méér. Ik heb beelden niet geselecteerd die er ook in hadden gekund. Soms heb ik te drastisch geknipt, een enkele keer had ik de schaar een beetje eerder moeten laten vallen. En er moet nog meer materiaal zijn. Zoals bij elke film wordt er vóór de première al aan de sequel gedacht. Maar voor we zo ver zijn is het eerst aan u om te oordelen, als u dat wil – sommige sequels worden immers beter niet gemaakt. Tot donderdag ?

Essen heeft er een ereburger bij : Frans Buijsen uit Sint-Kathelijne-Waver mag deze titel dragen, als blijk van waardering voor zijn inzet voor het genealogisch onderzoek in onze gemeente. Wij vonden dat de culturele prijs die waardering beter zou uitdrukken dan het ereburgerschap, maar dat is een bestuurlijke discussie die uiteraard niets afdoet aan de verdienste van de laureaat. Het werk dat hij geleverd heeft, binnen en buiten de werkgroep genealogie van de Essense Heemkundige Kring, mocht inderdaad wel eens in de kijker worden gezet. Dat die werkgroep bovendien zijn 25-jarig bestaan viert, en dat met een zeer mooi uitgegeven boek luister bijzet, is daar de perfecte aanleiding voor.

Zelf heb ik me er nog nooit gewaagd aan enige poging om de geschiedenis van mijn voorouders te gaan uitpluizen. Dat zou me overigens ongetwijfeld in Nederland brengen, vermoedelijk wel binnen Brabant. Ik sluit niet uit dat ik er ooit nog eens werk van maak, trouwens. Wie interesse (maar te weinig tijd) heeft voor de lokale geschiedenis, kan wellicht op termijn moeilijk weerstaan aan de drang om zichzelf er even van tot voorwerp te maken.

Bij de plechtigheid voor de nieuwe ereburger voerde Jos Withagen uit Bergen-Op-Zoom het woord. Hij deed dat zo boeiend dat ik hij mij overtuigde om het boek te kopen. Omdat hij me de relevantie van stamboomonderzoek, dat ik toch als een wat egocentrische bezigheid beschouwde, deed inzien. Zo leerde ik dat heel veel Essenaren eigenlijk “Van Tilburg” zouden moeten heten, veel meer dan er die naam dragen alleszins. Want het in de Tachtigjarige oorlog ontvolkte Essen werd door de paters van Tongerlo vooral vanuit die Noord-Brabantse stad terug bevolkt. Of hoe een reeks individuele verhalen een stuk plaatselijke geschiedenis kunnen vertellen…

Tenslotte leerde ik dat de werkgroep genealogie van onze Heemkundige Kring onze gemeentegrenzen op veel manieren overstijgt. Zodat de titel van hun boek “grenzeloze genealogie” erg goed gekozen is. Ik wens hen, en onze nieuwe ereburger, nog veel archiefonderzoeksvreugde toe !

Gisteren hielden De Verenigde Statievrienden hun jaarconcert. Laat ik maar meteen toegeven dat ik daar wellicht buiten verkiezingstijden niet naartoe zou zijn gegaan – er was ook nog een quiz in Kapellen. Toch zou dat jammer geweest zijn, en niet alleen omdat N-VA/PLE-kandidaat Joris die ik erg waardeer meedeed. Heel muzikaal ben ik niet aangelegd, al is dat één van de weinige aspecten van mijn opvoeding die ik soms een beetje betreur. Maar de avond zat goed in elkaar, de muziekkeuze was afwisselend en boeiend, en het aanvullen van de harmonie met een solist en een trombonekwartet bracht extra pit in het geheel.

Ik ben er wel meer dan ooit van overtuigd geraakt dat we onze plannen om van Rex een podiumzaal te maken moeten doorzetten. Ik vind het Parochiecentrum een mooie zaal, maar deze avond verdiende om nóg meer tot zijn recht te komen.

Zestig jaar Natuurpunt Noorderkempen. Dat verdient een feestje. Samen met Dirk en Guy gebruikte ik gisteren mijn lidkaart om erbij te zijn. In de eerste plaats om mjn waardering uit te drukken voor het werk dat de vereniging doet. En ook gewoon voor de gezelligheid, natuurlijk. Bovendien is een wandeling door de Kalmthoutse Heide altijd de moeite – het was de eerste keer na de grote heidebrand van vorig jaar dat ik er kwam – en zeker als ze wordt geleid door iemand die de weg weet.

Joris Pinseel presenteerde de geschiedenis van Natuurpunt Noorderkempen, die overigens ook in De Spycker van dit en volgend jaar te lezen staat. Met enkele unieke foto’s. In aanwezigheid van zowaar één van de stichters die in 1952 De Wielewaal Essen-Kalmthout oprichtten, de voorloper van de Natuurpuntafdeling. Ze werden wellicht bekeken als “vreemde vogels”, maar ze gaven blijk van een vooruitziende blik waar je alleen maar bewondering voor kan hebben, de stichters van toen.

De namen van wat er in de heide groeit en bloeit onthoud ik niet. Ik herken wat er boven ons vliegt of op de armen kriebelt nauwelijks. Maar ik kan er wel van genieten om door de groene weiden, bossen en velden te wandelen. En ik besef héél goed hoe belangrijk die zijn voor ons. Zeker in een gemeente als Essen. De natuur versterken en de open ruimte behouden is niet voor niets één van de speerpunten van onze campagne. Toen onze kandidaten mochten aangeven welke drie programmapunten ze het belangrijkst vonden, kwam het ook bij heel veel mensen terug. Wij gaan met de “groenste” lijst naar 14 oktober.

Maar de politiek kan niet alles. De rol van een vereniging als Natuurpunt is onvervangbaar. Ook de komende 60 jaar !

Horendonk kent wel iets van feestvieren. De Kermis komt stilaan in zicht, en gisteren ging op Over d’Aa de jaarlijkse rommelmarkt door. Met muziek, een hapje en een drankje, zoals dat hoort.

De leukste stand ? Neen, sorry collega’s, niet die met de {oranje kérrevén}. Wel die ernaast : die van de Pompoenfeesten – al is die vrucht natuurlijk ook oranje. Omdat pompoenbier verrassend lekker is – hopelijk telt een compliment van een weinig-bierdrinker ook mee. Omdat de nieuwe pompoenpralines heel geslaagd zijn. Maar vooral omdat twee Essense wijken op deze manier heel mooi de hand reiken aan elkaar.

Als we Essen leefbaar willen houden, dan moeten we het eigen karakter van elk dorp en elke wijk respecteren en versterken. Dan mag het hier geen volgebouwde betonnen eenheidsworst worden. Daarvoor helpt het als we elkaars tradities promoten, elkaars dorpsleven versterken.

Dat hebben ze in Horendonk en Wildert blijkbaar goed begrepen. En ik pak het mee naar het Heuvelplein. Het idee, bedoel ik. De pralines ? Die gaan naar nog een andere wijk met een eigen karakter. Naar Hoek. Een kwestie van ook bij mijn ouders op een goed blaadje te blijven staan in deze drukke verkiezingstijden…

De 40e Ronde van Essen ligt weer achter ons. Met 276 meelopende kinderen en en jongeren en 21 inschrijvingen in de papa- en de mamareeks werd het een heel succesvolle week.

De viering van de 40e editie was ook geslaagd. Als ik meer tijd zou hebben gehad, had ik wel willen proberen er nog meer van te maken : een beter gestoffeerde tentoonstelling, een jubileumboekje met ook enkele interviews, een update van ons eeuwigdurend klassement… Ik zou dat natuurlijk kunnen beloven voor binnen tien jaar, maar als ik van u was dan zou ik geen lange termijnbeloftes geloven van mensen die op de verkiezingslijsten staan.

Ondertussen ben ik vooral iedereen heel dankbaar die van de 40-activiteiten mee een succes maakte, maar zeker ook de medewerkers van de Ronde zélf. Het blijft echt een niet te onderschatten opgave om elke dag weer ergens van nul te beginnen en het hele “circus” op poten te zetten, om er dan ’s avonds nog de verslaggeving van te verzorgen ook. Als er dan per ongeluk eens een reeks vergeten wordt in het boekje, dan maak ik met plezier “bladzijde 14 1/2” !

De Ronde van Essen is weer in het land. Al voor de 40e keer. Zoals de laatste jaren een gewoonte is geworden, hanteer ik opnieuw het fototoestel. Het resultaat daarvan kan u zien op www.rondevanessen.be – al moet ik er wel bij vertellen dat de foto’s van dinsdag niet door mij werden genomen maar door Katleen en Hanne. Kwestie van niet met andermans pluimen te gaan lopen.

Dankzij de stralende maandagzon, en omdat de Ronde “laat” valt in de vakantie, mochten we de voorbije dagen op veel deelnemers rekenen. Hopelijk blijft het weer ons ook de komende dagen goed gezind, zodat we deze jubileum-Ronde met een mooi deelnemersaantal mogen afsluiten. Het doet wel deugd om een weekje te mogen meedraaien in een ploeg van jonge geëngageerde vrijwilligers, maar het was gisteren ook plezant om nog eens “redactie” te houden met een aantal oud-gedienden. Zelfs de typmachine werd terug bovengehaald. Ik heb me er niet achtergezet, maar uit de reacties van de gebruikers heb ik begrepen dat een muis, pijltjestoetsen en een backspace nog wel gemist kunnen worden, maar dat het ontbreken van toetsen voor “1” en “0” erg bevreemdend werkt.

Het resultaat van dat werk wordt vandaag verkocht. Het is de bedoeling dat we met een ploeg oud-medewerkers ook zoveel mogelijk van de Ronde overnemen, al hopen we toch dat ook het Rondeteam van 2012 een handje toesteekt.

De Ronde van Essen, het blijft een fenomeen…