Tom Bevers

Essen in Beeld is op Facebook beland. Eigenlijk een beetje per ongeluk. Hoe kan dat ? Wel, het was de bedoeling om een “passief” acccount te creëren, dat vooral zou toelaten om de activiteit op met name “Ge zijt van Essen als…” op te volgen. Maar zodra we ons hadden geregistreerd, doken de vriendschapsverzoeken op. Konden we die mensen dan zomaar teleurstellen ? Dan maar even gezocht naar een manier om Facebook te voeden zonder extra werk. Zodat nu de oude foto’s die worden opgeladen ook op onze pagina verschijnen.

We denken aan nog enkele eenvoudige toepassingen, en er is ongetwijfeld nog wat verfijning nodig. Het belangrijkste blijft voor ons dat alle relevante foto’s op de website blijven belanden : dat is de enige manier om de collectie volledig en kwalitatief te houden (foto’s op Facebook worden automatisch gereduceerd, en je kan ook niet zomaar op trefwoorden zoeken, natuurlijk). Hopelijk begrijpen ook onze nieuwe vrienden dat. Al is het natuurlijk leuk om te zien dat het “Essen in Beeld”-merk ook na meer dan vijf jaar nog steeds stevig overeind staat.

En de site zelf ? Die staat ook voor een ingrijpende verandering. Al is de timing nog onduidelijk. Maar als het zover is, dan hoort u het wel. Ook… op Facebook !

De 42e Ronde van Essen volgen ? Dat kan op heel veel verschillende manieren. Je kan de foto’s bekijken op de website van de Ronde. Wie graag een selectie ervan bekijkt, kan terecht op Essen in Beeld. Of op Facebook. Voor de heel selectieve fotoliefhebbers is er Instagram. Daar vind je ook een link naar de zeer onvolprezen filmpjes van Jasper. Waarvoor je ook op YouTube terecht kan. Wil je écht alleen de essentie, volg de Ronde dan op Twitter. Ben je vooral geografisch aangelegd, dan kan je op FourSquare terecht. Tenslotte zijn er zes (6) mensen die de Ronde volgen via Google+.

En dan zijn we nóg niet uitgeteld. Er zijn nog twee mogelijkheden om op de hoogte te blijven van de Ronde-gebeurtenissen. Je kan elke dag een boekje kopen, de Ronde-Echo. Een soort website op papier is dat. Met verslagen, grappige en minder geslaagde verzinsels, foto’s…

En wie écht geen andere mogelijkheid ziet, kan ook gewoon komen kijken. Zo. Live. Met je eigen ogen. Voor je neus. Je kan er een goedkoop drankje bij kopen. Daarmee steun je een goed doel – ook al heeft de Jeugdraad zichzelf dit jaar tot goed doel uitgeroepen (moet voor één keer kunnen). Je krijgt er gratis deskundig commentaar op álle wedstrijden bij. Je zou zelfs gewoon méé kunnen doen. Niet virtueel, maar irl (“in real life”, voor wie dat niet kent).

Asjemenou.

Na lang aarzelen heeft de Raad van Bestuur van het Karrenmuseum beslist om mij als lid van de Algemene Vergadering te aanvaarden. De eerste vergadering was erg leerzaam voor mij.

Zo heb ik begrepen dat het museum vorig jaar een verlies heeft geboekt van 1.668 EUR. Het bedrag deed me ergens aan denken : in plaats van de voorziene kost van 60 EUR heeft het museum vorig jaar beslist om 1.750 EUR te besteden aan de website. Die werd tot begin april gratis door een vrijwilliger bijgehouden. Hij zag er precies zo uit als het museum wilde. Het was tijd voor een grondige opfrissing, vond het museum, en de vrijwilliger wilde daar -gratis- werk van maken. Tot hij een mail kreeg, om te bedanken voor bewezen diensten. Voor 1.750 EUR kocht het museum een nieuwe website. De vrijwilliger zag dat die er niet slecht uitziet, en dacht : „dat had ik ook wel gekund”.

Het verlies is niet groot, maar het moet natuurlijk ergens vandaan komen. Om te besparen op de verzekeringskosten kregen op het eind van vorig jaar alle vrijwilligers die in 2013 niets hadden gedaan een mail om te zeggen dat ze van de vrijwilligerslijst en dus uit de verzekering werden geschrapt. Zo ook de vrijwilliger in kwestie. Die het wat vreemd vond, eigenlijk : het is niet dat hij niets wilde doen, zijn taak werd geschrapt. Maar iedereen moet besparen. Blijkbaar heeft nog één (1) andere vrijwilliger dezelfde mail gehad. Een snelle berekening leert dat de hele operatie mogelijk tot 15 EUR besparing kan opleveren. Als we dus de vrijwilligerslijst nog 150 jaar lang jaarlijks uitzuiveren, is de kost van de website eruit (de 40.000 EUR minder subsidie waartoe de meerderheidspartijen beslist hebben eruit halen, vraagt nog enkele millennia langer doorbijten).

Al moeten er ook andere manieren denkbaar zijn om de financiën op orde te krijgen. De ex-vrijwilliger heeft nu wat tijd gekregen om daar over na te denken. Hij wil graag bestuurder worden. Maar blijkbaar kan die vraag niet onder het agendapunt „kandidatuur voor raad van bestuur” worden behandeld. Er is dan wel geen procedure, maar ze is toch niet correct gevolgd. En hoewel natuurlijk de Raad van Bestuur zichzelf niet kan aanstellen, moet die toch eerst beslissen. Bovendien past de ex-vrijwilliger niet in het profiel, wegens afgevaardigde van een oppositiepartij. Zo werd hem door de gevolmachtigde van de burgemeester meegedeeld. De reden daarvoor is dat er niet aan politiek wordt gedaan.

Erg interessant, zo’n Algemene Vergadering. Ik kijk al uit naar de volgende.

Ik heb het verkeer geregeld. Wie zondagnamiddag uit Heiblok kwam en Horendonk wilde indraaien had mijn toelating nodig, want ik deed dienst als seingever om zo mee de “10 mijl” van Esak in goede banen te leiden. Niet al te veel werk : Heiblok is niet meteen de drukste weg in onze gemeente. Bovendien een goede manier om Esak te ondersteunen. Zoals ik had verwacht bleek ook deze organisatie op wieltjes te lopen. Al heb ik begrepen dat er voor hen nog wat meer volk had mogen zijn. De afwezigen hadden uiteraard ongelijk, zoals dat veelal het geval is.

Het leverde me ook een onverwacht compliment op van een Letse hardlopende collega, die me vertelde dat ze heel goed beseft hoe essentieel seingevers wel zijn om haar favoriete sport te kunnen uitoefenen. Wat me tenslotte nog het meest opviel, is dat er meer mensen dan je denkt blijkbaar “zomaar” een ritje met de auto maken op zondag. Als niet-autobezitter een moeilijk in te beelden tijdverdrijf. Om dan nog niet vanuit het perspectief van de treinreiziger te spreken…

Open Monumentendag op het Heuvelplein, en rommelmarkt in Hoek. Twee initiatieven in het altijd levendige Essen die de moeite van het bezoeken waard bleken. Waarbij we twee keer onze burgemeester tegenkwamen. Met een vreemde ironie in ons verplaatsingsgedrag : mijn N-VA/PLE-collega’s en ik reden via de Huybergsebaan naar Hoek, hij via de Hollandse Dreef. Of hoe wij “zijn” omleiding volgden, en hij de slimste bleek door dat net niet te doen…

Ik vind rommelmarkten wel aangenaam, maar ik loop er altijd met een dubbel gevoel rond. Ik heb er absoluut niets nodig, maar vind heel veel dingen wel leuk. Er zijn twee mogelijkheden : véél kopen, of helemaal niets. En het gezond verstand drijft me altijd in de richting van de laatste oplossing. Gelukkig, want ik ben heel slecht in het weggooien van dingen. Misschien moeten ze hier in de Molenstraat eens rommelmarkt houden, dan heb ik wellicht nog wel wat aan te bieden. Als ik mezelf zo ver krijg. En op voorwaarde dat ik dan niet beslis van alsnog méér te kopen dan ik verkoop.

Er zijn er in Essen drie in september, rommelmarkten. Samen met BINs en buurtbarbecues horen ze bij wat men een “eigentijds” buurtleven zou kunnen noemen. Een goede zaak, natuurlijk. Ik heb het deze week op een vergadering (waar er plannen waren om iets te organiseren) nog gezegd : we zijn in Essen, er gebeurt hier gewoon al ontzettend veel.

Dat is een stuk van de rijkdom van onze gemeente. En als er dan af en toe ook nog een stuk dat voor de ene “rommel” is voor de ander een mooie aanwinst wordt, dan is dat helemaal winst natuurlijk. Overigens : de afsluitende optredens aan Hoek-City brachten wel sfeer, maar een fan van Edrie word ik wellicht niet zo gauw. Maar mocht je een Essense quizzer zijn, dan zou ik de naam toch maar onthouden… En voor wie wél enthousiast is : ook te zien op Uilse Kermis. Een meer “traditioneel” buurtgebeuren in onze gemeente, maar natuurlijk wel een héél vaste waarde !

Op mijn tafel ligt een dichtbundel. Deze week aangekomen. Spoorzoeken heet hij. Getekend Leen Raats. Met als opdracht de uitdrukkelijke vraag om hem niet te lezen. Dat heb ik toch gedaan. Ik vermoed dat ze daar wel op rekende.

Ik heb vorig jaar twee gedichten van haar voorgelezen op de Poëzieavond van Curieus. Ik “ontdekte” haar ooit als VDAB-dichter, een toch wel intrigerende functie binnen mijn vakgebied, de werkgelegenheid. En zoals ik vorig jaar in het Volkshuis vertelde, ging er toen ook een lichtje bij mij branden. Ik kende een Leen Raats. Ze was bij KSJ geweest. Bij de Deugnieten, waarvan ik toen leiding was. Ik herinner me haar als een stil, vrolijk, klein meisje. Dat niet lang bleef. Ook niet in Essen. Haar pad leidde blijkbaar naar Hasselt en naar engagementen in onder meer de dierenrechtenbeweging. En naar de poëzie. Met nu dus een eerste dichtbundel. Die gaat soms iets te veel voor het gemakkelijke effect, het voorspelbare woordspel. Maar vaker vindt ze de juiste beelden om de wereld en de mensjes die er soms tot hun eigen verbazing rondlopen te vatten.

In de bundel staat “Essen”, dat ook op het internet te vinden is. Misschien wel het eerst uitgegeven gedicht dat die titel draagt. Het vat het dorp dat je in “Essen in Beeld” kan vinden eerder dan de gemeente van vandaag. Maar het blijft mooi. Zoals die foto’s. Het gedicht dat me het meest aanspreekt verwijst niet naar Essen, maar -horresco referens- naar Kalmthout. Naar het Stappersven. En naar het jaar 1994. Ik ga het niet overtikken, het is niet van mij. Je kan de bundel ook kopen, en meenemen naar de rand van het ven. Het voorlezen voor je kinderen, bij zonsondergang. Of in je zetel blijven zitten en in je gedachten hetzelfde doen. Denkend aan het licht van de maan die stille dromers beschijnt “al zullen kwade tongen beweren – dat ze de zon slechts weerspiegelt – ze zal er zijn”.

Misschien doet goede poëzie ook niet meer dan dat. Spiegelen. Maar wat er altijd is geweest valt soms pas op als je het in de spiegel ziet.

Het was op donderdag in de laatste week van augustus. Zoals vandaag. In Horendonk, dat staat vast. 1988. Wat de juiste aanleiding was, weet ik niet. Waarschijnlijk had ik één van de zigzagpalen “bemand”, want met de kleine ploeg van toen had de Ronde van Essen daarvoor geen medewerkers op overschot. Dirk Smout vroeg of ik niet mee ging naar de Ronde-redactie. Dirk tegenspreken heb ik nooit vaak gedaan. Ik heb toen meegeschreven aan een alfabet, terwijl rondom de typmachines de handmatig berekende uitslagen verwerkten. En ik denk niet dat ik sindsdien nog één Ronderedactie heb gemist.

In die 25 jaar is er heel wat veranderd. En tegelijk ook zo goed als niets. Het verwisselen van het zaklopen en de hindernissen van deze week is wellicht nog de meest spectaculaire verandering. Na de invoering van het computerklassement en de nevenactiviteiten. In 1989 was dat. En het invoeren van een variabele reeksvolgorde. Dat was in 1993, denk ik. Toch ook weer al even geleden…

Ook de verslaggeving van de Ronde onderging dit jaar wat wijzigingen. Zo wordt er voor het eerst niet meer geknipt en geplakt. Behalve op het computerscherm dan. De winst zit voorlopig vooral in de drukkwaliteit, niet echt in de bestede tijd – maar opdat mijn fotorubriek nogal van die kwaliteit afhankelijk is, hoor je mij niet klagen ! En de YouTubefilmpjes van Jasper zijn een mooie aanwinst. De Facebookpagina gaat al wat langer mee. Twitteren doet de Ronde sinds vorig jaar. Of ook Google+ en FourSquare grote aanwinsten zijn, valt te betwijfelen. De Ronde gaat alleszins met zijn tijd mee.

Maar het is een meegaan om stil te staan. De Ronde van 2013 lijkt op niets zo sterk dan op die van 2012. En zo kan je teruggaan tot in 1973. De beelden van toen lijken ongelooflijk op de Ronde van vandaag. Een succesformule, heet dat dan. Hopelijk blijft dat nog lang zo.

De vzw Kempens Landschap is een domein rijker. Het bos en park rond het domein van de paters Redemptoristen aan Rouwmoer werd dit voorjaar aangekocht, en gisteren officieel geopend. Met een picknick, rondleidingen en heel wat animatie. Een gezellige dag in een mooi domein, dat ik (tot mijn schande) nauwelijks kende. Er is nog heel wat werk in het domein, om te zorgen dat het helemaal in orde is : de lanen mooi aanleggen, de pittoreske gebouwtjes repareren,… Maar Kempens Landschap weet hoe dat moet, en zal er ongetwijfeld in slagen om eruit te halen wat erin zit. Als “men” er maar niet te dikwijls het oog op laat vallen om er iets te organiseren dat er niet past, natuurlijk.

Voor de kloostergebouwen is nog geen nieuwe bestemming gevonden. Dat is ook niet vanzelfsprekend : de eigenheid ervan moet gerespecteerd blijven, en er moet een maatschappelijke meerwaarde gecreëerd worden zonder grote financiële last. Een functie in de zorgsfeer zou wellicht nog het meest passend zijn, maar eenvoudig wordt het wellicht niet. Nu, wat voor dit (bijna voormalige) klooster geldt, gaat natuurlijk op voor zeer veel gebouwen in de religieuze sfeer. Al zijn er verschillen : sommige kerken, ook in Essen, zouden eventueel afgebroken kunnen worden, maar dit klooster komt daarvoor uiteraard niet in aanmerking. Er zal nog heel wat creativiteit nodig zijn om al dat religieus erfgoed te herbestemmen – ik wil natuurlijk altijd eens meedenken…

Neem even de proef op de som. Surf naar dns.be en tik “esseninbeeld.be” in. Kijk wanneer die site werd geregistreerd. Het antwoord : op 3 augustus 2008. En dit is dus precies vijf jaar geleden. Happy birthday to onszelf.

Ondertussen zijn we bijna 42.000 foto’s verder. Dat is een redelijk gigantisch aantal. Bijna 25.000 stuks van na 1 januari 2009, toen de site officieel werd “geopend”. En meer dan 17.000 oude Essense foto’s. Ik heb mijn vakantiedagen gebruikt om nog een hele reeks oude foto’s (uit de ingescande dia’s) oplaadklaar te maken, dus de collectie wordt in elk geval nog groter. En ook de reacties blijven komen, zodat we nog (letterlijk) elke dag de informatie over de foto’s kunnen aanvullen.

Zo vind ik het ook wel goed : natuurlijk was 2009 hét jaar van Essen in Beeld, maar het zou jammer geweest zijn om daarna helemaal stil te vallen. Al is dat nog steeds geen evidentie – in de praktijk draait alles immers op de inzet van één persoon, Rudi Smout. Waarbij de “technieker” (ikzelf) vooral in beeld komt als er even iets vastloopt.

Vorige week kwamen er voor het eerst ook bewegende beelden bij. De filmfragmenten die we in het voorjaar vertoonden staan eindelijk ook op de site. Waarbij ik dankbaar van de technologie achter YouTube gebruik heb gemaakt, zodat de stukjes via alle platformen beschikbaar zouden moeten zijn. Zo wordt een laatste ambitie uit 2008, die toen volstrekt onhaalbaar bleek, nu ook een beetje vervuld : video op Essen in Beeld.

Al blijven de foto’s uiteraard de hoofdzaak. Ik vind zelf niet altijd de tijd om ze te bekijken, maar er af en toe doorheen bladeren levert altijd onverwachte pareltjes op. En de vaste overtuiging dat we met de oude foto’s ooit nog eens “iets” moeten doen. Als er nog eens tijd is, want jammer genoeg kan je de klok alleen op een foto echt stilzetten…

Bonusvraagje : uit welke Essen in Beeldfoto plukte ik deze taart ?