Tom Bevers

Maandag hebben de PLE-leden Koen Neelen tot nieuwe voorzitter verkozen. Hij volgt Geert Vandekeybus op. Die nam op zijn buurt in 2013 de fakkel over van mij. Ikzelf was dan weer voorzitter van bij de oprichting van de partij in 2001. Aangezien PLE toen in een eerste fase de werking van de lokale VU-afdeling overnam, ging dat bijna automatisch. Ik werd zo dus min of meer de “stichter-voorzitter”, een titel waaraan ik moest terugdenken toen ik recent de (uitstekende) reeks “Mobutu’s game” op Canvas zag. Pas in 2002 werd PLE overigens echt een “partij”, toen we de statuten goedkeurden. Ik denk dat niemand op die vergadering er toen echt rekening mee hield dat de tweede voorzitter die functie zou afstaan om zich op het burgemeestersambt te concentreren…

De PLE-statuten schrijven voor dat er om de drie jaar een nieuwe voorzittersverkiezing wordt gehouden, maar tot nu toe bleek het in de praktijk om een engagement voor twaalf jaar te gaan. Koen weet hopelijk waaraan hij begint. Bij N-VA nam Steve Suykerbuyk de voorzittershamer over van Dirk Smout – al kreeg die ondertussen de hamer van de gemeenteraad zelf in handen, zodat ik hem nog meer ga zien voorzitten dan al het geval was.

Met Steve en Koen is onze “line-up” voor de komende jaren bijna volledig. Een sterk team voor uitdagende tijden.

Vandaag hebben we het bestuursakkoord dat we met Vooruit zijn overeengekomen wereldkundig gemaakt. Het heeft wat langer geduurd dan ik had gehoopt -en op de installatievergadering van de gemeenteraad ook had aangekondigd- maar er was natuurlijk ook geen reden om overhaast tewerk te gaan. Het akkoord werd door beide partijbesturen unaniem goedgekeurd op zaterdag 18 januari, maar dat ging zowel bij ons als bij Vooruit gepaard met enkele suggesties om het akkoord nog te versterken. Ondertussen vonden die hun weg naar de juiste plek in de tekst, en die werd ook netjes opgemaakt. Zodat het akkoord ook wereldkundig kon worden gemaakt.

Zeggen dat ik blij ben met dit akkoord zou een understatement zijn. Ik ben er uiteraard sterk mee opgezet dat heel veel zaken waar ik al jaren voor en achter de schermen voor pleit hun weg hebben gevonden naar het bestuursakkoord, en daarmee een leidraad zijn geworden voor het beleid. Uiteindelijk staan er 620 concrete punten in het akkoord. Dat is veel. Voorspelbaar gaat iemand vragen of die allemaal even prioritair zijn, en daarop is het antwoord uiteraard “neen”. In het Meerjarenplan, dat nog opgemaakt moet worden, zullen de prioriteiten alvast financieel meer naar voren komen.

Maar eigenlijk is de tegenstelling tussen prioritaire en minder prioritaire punten vals. Zolang er geen andere zaken door in het gedrang komen, is zelfs het minst belangrijke punt uit het akkoord de moeite waard. Het is een valse tegenstelling. Wie tomatensoep kookt doet daar uiteraard best tomaten in, en de kok die er geen heeft, die spoedt zich dus best naar de groenteboer om er te gaan halen. Als die daar toch is, tijm ziet liggen en denkt “dat smaakt wel in tomatensoep”, dan moet die daar niet voor op de vingers worden getikt. In tegenstelling tot tomaten is tijm niet prioritair, maar als de aankoop van tijm die van tomaten niet in gevaar brengt… waarom niet ?

Als ik er zelf één favoriet punt mag uitpikken, dan is het 221 (al komt 106 in de buurt) : een langetermijnvisie op de stationsomgeving. Het station zit in het DNA van onze gemeente, zoals het project Lijn 3 aantoont, en er is echt veel meer potentieel daar dan er vandaag uitkomt. Het gaat tijd vergen om dat tot zijn recht te doen komen, maar ik hoop dat we er wel snel een mooi plan voor kunnen maken.

De collega’s van cd&v reageerden ondertussen fel op het “uitblijven” van het bestuursakkoord. Ik begrijp hun ongeduld – we werden zelfs ingehaald door Bart De Wever en C°, al waren die enkele maanden eerder vertrokken. En uiteraard maakten ze dat ongeduld wereldkundig. Dat had evenwel ook in een persbericht zonder leugen gekund : het akkoord werd door N-VA/PLE even goed goedgekeurd als door Vooruit. De onderhandelaars hoefden het ook niet te “verkopen”, de tekst zelf overtuigde alvast het N-VA/PLE-bestuur met gemak. Zo doen we in Essen normaal niet aan politiek. Als je een zin begint met “de realiteit is…” dan moet wat daar achter komt ook waar zijn. Anders doe je aan fake news. Letterlijk. Indien echt nodig kan je een zin beginnen met “we vragen ons af of…”. En neen, dit soort uitschuivers hebben wij de voorbije 24 jaar niet gemaakt – en mocht cd&v dénken van wel, dan nog is over de schreef gaan na twee maanden wel érg snel. Niet voor herhaling vatbaar.

De eerste volwaardige gemeenteraad van de nieuwe legislatuur gisteren was leuk en boeiend. En een beetje spannend natuurlijk, zoals het de première van een nieuw stuk met een ongekende rolverdeling betaamt. Tot mijn vreugde zag ik een raadsvoorzitter die de raad efficiënt leidde en opnieuw het vleugje humor meebracht dat we sinds het afscheid van wijlen Guy Luyten ontbeerden, en een burgemeester die zichzelf bleef maar wel uitdrukkelijk en met flair vanuit het gezag van zijn ambt sprak. Ik ben op beide best trots vandaag, en dat geldt ook voor de andere leden van het schepencollege.

Maar iedereen had zich goed voorbereid, met name ook de fractie van cd&v, die zoals dat hoorde de beslissingen die het nieuwe college voorstelde kritisch tegen het licht hield, zonder daarbij onnodig uit te halen. Daarbij werd er ook naar tikfouten gezocht – en ik ga wel de allerlaatste in de raad zijn om daar schamper over te doen.

Wel viel het meteen op dat de partij op twee benen hinkt. Enerzijds werd uitdrukkelijk het beleid van het vorige college verdedigd, bijvoorbeeld door te wijzen op de inderdaad niet onverdienstelijke en ook (nog) niet gewijzigde aanpak van de zwerfvuilproblematiek. Anderzijds werd met aandrang gevraagd naar -snelle- oplossingen voor problemen die echt wel een erfenis zijn van decennia christendemocratisch beleid.

Zo haalde cd&v terecht aan dat de wateroverlast in het Woonbos structureel te maken heeft met het feit dat grote delen van dat gebied nu eenmaal liggen op plekken waar historisch vijvers en vennen waren. Dat is evenwel zonder discussie een keuze die weliswaar lang geleden gemaakt werd door Herman Suykerbuyk, die ongetwijfeld ook de plaatselijke toponiemen had gezien, en die ook toen het nog kon nooit meer fundamenteel in vraag werd gesteld.

Ook over de veiligheidsproblematiek en de maximale capaciteit van de Heuvelhal kwamen er vragen vanuit de voormalige bestuurspartij. Dat is enigszins van een andere orde : de normen zijn vandaag niet dezelfde meer dan in de tijd van Suykerbuyk, die kan het dus niet aangewreven worden. Maar er zijn ondertussen wel heel wat decennia gepasseerd en kansen gemist om het (h)euvel aan te pakken. Ik begrijp dat de keuze tussen voorbij beleid en een nieuwe start niet eenvoudig is -zie de lijdensweg van Open Vld op het nationale niveau- maar ze gaan er op termijn toch niet helemaal onderuit geraken.

Dan zat het Vlaams Belang in een iets gemakkelijker zetel – sorry, twéé zetels, want ze vullen hun zitjes nu weer effectief in. Al moet ook die partij kiezen tussen constructief meedenken, wat gisteren de hoofdlijn bleek, en gratuit uithalen, wat tussen de regels van de ingediende vragen toch weer niet helemaal ontbrak. Ook die twee gaan moeilijk samen, zelfs in tijden van Trump.

Een opvallend moment van eensgezindheid in de raad vond ik overigens de verzuchting vanuit meerderheid en oppositie dat de nationale partijvoorzitters ook wel eens hun verantwoordelijkheid mogen nemen en een federale regering vormen. Dat hoorde natuurlijk niet in de gemeenteraad thuis, maar toonde wel aan dat in de mate dat Essen representatief is de achterbannen van De Wever, Rousseau en Mahdi echt wel vinden dat het gedaan moet zijn met het dichtmetselen (boucher in het Frans) van alle openingen. Misschien zou een goede afspraak kunnen zijn om de twee bestuursakkoorden -het Essense en het federale- op dezelfde dag af te kloppen ?

Foto : Fotografils – en dat geldt ook voor de nieuwe profielfoto op deze site

Burgemeester Gaston Van Tichelt nam vrijdag afscheid met een “netwerkreceptie” in de gerestaureerde voormalige goederenloods aan Hemelrijk, waar nu Robotland gevestigd is. Hij noemde het project als één van de twee realisaties waar hij bijzonder trots op is, naast het Zorgpunt, omdat ze de vrucht zijn van een vorm van samenwerking. Gaston heeft gelijk dat een gemeentebestuur vandaag een schakel moet zijn in een netwerk, een coproducent van beleid, een partner in een geheel van besturen en publieke, semi-publieke en private actoren. Wat niet wegneemt dat ik blijf vinden dat de loods als gebouw niet goed tot zijn recht komt in het Robotlandkader. Maar gedane zaken nemen geen keer.

Dat is natuurlijk op zich een belangrijke les uit 18 jaar burgemeesterschap. Gaston heeft op een aantal domeinen zijn visie kunnen realiseren. Dat is legitiem en gezond, maar het betekent uiteraard ook dat zijn opvolgers op veel vlakken niet van een wit blad starten. Het evenwicht tussen beheren wat er nu eenmaal is -de erfpachtovereenkomst met Robotland die nog zo’n halve eeuw meegaat- en nieuwe dingen realiseren is nooit eenvoudig – het vergt enige behendigheid.

Minister Verlinden was voor de afscheidsreceptie naar Essen gekomen. Ze bleek een uiterst vlotte spreker die de juiste toon wist te vinden. Ook Dirk Konings bracht een afscheidsboodschap voor zijn jarenlange “compagnon de route” – ook al begon Dirk zijn schepencarrière nog onder de vorige burgemeester, Frans Schrauwen. Ik weet dat we het belang van Dirk voor de ploeg van cd&v niet altijd juist hebben ingeschat, omdat hij in de gemeenteraad niet zo heel vaak het hoge woord voerde. Binnen en buiten cd&v vragen nogal wat mensen zich ook af hoe de verkiezingen zouden zijn gelopen met Dirk als lijsttrekker. De vraag is interessant, maar persoonlijk denk ik dat Steff Nouws met zijn harde werk eruit heeft gehaald wat erin zat vanuit de positie van lijsttrekker. Dat Dirk met zijn ervaring evenwel nog een belangrijke rol kan spelen in de gemeenteraad, staat evenwel vast.

Gaston legt die rol neer. Op een zelfgekozen moment, en dat is natuurlijk mooi voor hem. Hij gaat als jurist bij GD&A aan de slag. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik in het verleden wel eens aan de deskundigheid van sommige van de adviezen van dat bureau heb getwijfeld. Ik heb het gevoel dat ze de gemeente soms op een dwaalspoor hebben geleid. Maar ik geef toe dat het voor mij niet altijd eenvoudig om te beoordelen was wie dat dwaalspoor koos : misschien was het wel… de burgemeester, en probeerde GD&A dan zo goed mogelijk om te zorgen dat de gevolgen binnen de perken bleven. Mogelijk wordt dat in de toekomst helder. Ik ben alleszins blij dat Gaston naar zijn nieuwe carrière uitkijkt, en ben er met hem van overtuigd dat zijn kennis van de werking van een gemeentebestuur uiteraard een grote meerwaarde betekent. Bovendien heb ik altijd gevonden dat er méér carrièremogelijkheden voor voormalige politici zouden moeten zijn, zodat ze zich minder aan hun “zetel” moeten vastklampen. Dus passen in de eerste plaats succeswensen.

Bovendien, en dat moet ook gezegd, heeft Gaston voor een uitstekende overdracht naar zijn opvolger gezorgd. Op dat vlak kon Geert zich geen betere voorganger toewensen. Dat hoort zo in een democratie, maar het is lang niet altijd gegarandeerd. Het is ook menselijk dat het niet altijd zo gemakkelijk gaat, en ik ben er hem alleszins erg dankbaar voor.

Met de afscheidsreceptie zitten de “oude vormen en gedachten” van de voorbije 18 jaar -en lang voordien- er nu helemaal op. Dat ik hoop en reken op heel veel vernieuwing en verandering is geen geheim, maar ik ga dat met een dosis realisme en relativeringsvermogen doen. En met veel geloof en vertrouwen in de ploeg die dinsdag gaat aantreden. Maar ik zou hen toch willen aanraden om af en toe, zeker op crisismomenten, even stil te staan en te denken “OK, maar hoe zou Gaston dit hebben aangepakt ?”.